Het was een boeltje met al die theatertournees doorheen het Vlaamse land tijdens de voorbije herfst- en wintermaanden. Ook onze noorderburen is de formule niet langer onbekend, daarvan getuige het semi-akoestische album van The Gathering, in de internationale subculturen één van Nederlands bekendste bands.
De geschiedenis van The Gathering is er een van veel beweging. De band brak voor het eerst door met het wondermooie Mandylion in 1995 toen een zekere Anneke van Giersbergen achter de microfoon plaatsnam. Met haar komst verschoof het geluid van de groep onmiddellijk van gezonde doom metal naar betoverende gothic. Sindsdien evolueerde The Gathering weg van de metal naar een genre dat ze zelf "triprock" gedoopt hebben: een soort rock-uitwas van de gothic van Mandylion, episch en fors, muziek die je meezuigt in een atmosfeer van diep en donker, gedragen door ’grote melodieën’ en van Giersbergens fenomenale stemgeluid. Een evolutie die culmineerde in het bewierookte Souvenirs-album van 2003.
Volledig akoestisch is The Gatherings muziek bijna niet te brengen en vandaar deze semi-akoestische oplossing waarbij de zware gitaardistortion netjes thuis blijft en grote synthpartijen grotendeels vervangen worden door soberdere pianogeluiden. De typische sfeer van schimmige straatjes en verlaten huizen die de nummers oproepen wordt er echter zeker niet minder op, en de stem van Anneke domineert nog indrukwekkender dan anders.
We waren dan ook even wat aangeslagen toen we openingstrack "Locked Away" voor het eerst door de kamer lieten spoken. Helemaal verbluft waren we toen het duidelijk werd dat "Locked Away" nog niet eens tot de beste nummers van Sleepy Buildings gerekend kan worden. Tweede track "Saturnine" opent immers een reeks hoogtepunten die verder gezet wordt door bovenal "The Mirror Waters", "Red Is A Slow Colour", "Travel", "In Motion Part II", en "Marooned". De epische instrumentale stukken van de tracks (bijvoorbeeld in "The Mirror Waters" en "Travel") blijven perfect overeind, en de lengte van de nummers varieert van 3 tot 9 minuten.
Het enige probleem met Sleepy Buildings is dat de arrangementen soms niet genoeg spanning aan de nummers geven waardoor het een enkele keer wachten is op het volgende nummer, een bedje waarin praktisch elke theaterformule ziek is. Dat maakt van dit semi-akoestisch album van The Gathering echter zeker geen slechte plaat. Het maakt van Sleepy Buildings wel een te koesteren album: niet voor elke dag, maar eerder om zo eens één keer per zoveel dagen geweldig intens van te genieten. De uitvoering is prima (hoewel niet feilloos), en de nummers grijpen je steeds weer fors bij de kraag.
Door de soort muziek en de aanpak van de theaterformule dringt er zich een vergelijking op tussen Sleepy Buildings en Sit Down and Listen To van Belgische trots Hooverphonic, waarbij we moeten toegeven dat The Gathering Alex Callier en de zijnen met verbluffend gemak overschaduwt. Niet alleen de muzikale geschiedenis en evolutie van de band, maar ook de muziek zelf maakt The Gathering zoveel interessanter. Met Sleepy Buildings maakt u van een verloren avond een kleine ontdekkingstocht.
