Elke Fall-ingewijde weet dat de carrière en albums van hun favoriete groep even wisselvallig zijn als het humeur van zanger Mark E Smith, sole survivor na meer dan dertig jaar en vijftig verschillende reïncarnaties van de legendarische postpunkgroep. Het zat er dus aan te komen: na het uitstekende The Real New Fall LP en het degelijke Fall Heads Roll krijgen die fans nog eens een zo snel mogelijk te vergeten plaat voorgeschoteld.
Voor wie nog volgen kan of wil: The Fall is alweer een tros ex-leden rijker. Halverwege de Amerikaanse tour werd Smith wakker om enkel nog zijn vrouw en keyboardspeelster Eleni Poulou aan te treffen. Smith werd echter niet snel van zijn stuk gebracht, en mobiliseerde de lokale groep Darker My Love om de tour af te maken. Smith blijkt zo tevreden te zijn over de nieuwe line-up dat hij er onmiddellijk mee de studio in duikt. De fans hielden hun hart vast: zou deze jonge groep de vorige, gevierde bandleden — die in de titel bedacht worden met een vermelding als "traitors, liars and cunts" — kunnen doen vergeten of zouden ze schromelijk falen?
Het resultaat: Reformation Post TLC is zeker geen hoogvlieger, toch hij stelt niet over de hele lijn teleur. Dat neemt niet weg dat deze plaat een pak stinkers bevat: nummers als de Merle Haggard-cover "White Line Fever", een afschuwelijke countrysleper, roepen flashbacks op naar hoe slecht The Fall was of kon zijn begin jaren negentig. Het nummer is een ware martelgang, en Smith zingt zwak, ongeïnteresseerd en nog meer dan gewoonlijk compleet naast de kwestie, iets wat tekenend lijkt voor mans gemoed tijdens de opnamesessies.
Nog zo’n plaatvuller is het toepasselijk getitelde "Bad Stuff", dat begint met een minuut achtergrondgeluiden en effectjes, waarna de groep eindelijk aftrapt met een generische garagerockriff en er een telefoongesprek overheen gooit. Ook het daaropvolgende "Systematic Abuse" rechtvaardigt zijn looptijd niet: negen minuten lang ratelt Smith door terwijl een ronduit duffe baslijn het hele nummer draagt. "The Usher" is dan weer veel te kort om echt te boeien, en dat is doodzonde het potentieel dat dit nummer had in acht genomen.
En dan zijn er de twijfelgevallen. Opener "Over! Over!" is een rommelig zootje, maar heeft ook zo zijn charmes: een hysterisch lachende Smith geeft de aftrap waarna de groep niet bepaald indrukwekkend invalt, maar geleidelijk aan wint het nummer toch aan kracht. Ook van "My Door Is Never" zijn we niet echt overtuigd: het nummer was veel beter geweest als de groep het had laten rijpen, wat ook gezegd kan worden over het poppy "Coach and Horses" en het naar Captain Beefheart refererende "Insult Song".
Grootste twistappel blijft echter het avantgardestuk "Das Boat", dat knipoogt naar Duitse krautrockpioniers als Neu! en de luisteraar trakteert op synthesizerblieps, zachte percussie en vocale trucjes. Is dit een waardeloos experiment of een geweldig nummer? Ook wij zijn er nog niet uit. Maar zoals elke Fallplaat naar goede traditie minstens één slecht nummer heeft, zijn er sowieso altijd enkele hoogtepunten te vinden. Het new wave-y "The Wright Stuff", met Poulou op zang, is een geweldig popnummertje dat zich onmiddellijk onder je schedelpan nestelt, en ook het sprankelende "Scenario" is een hoogvlieger.
De echte prijsbeesten zijn echter "Reformation!" en "Fall Sound", twee opwindende repetitiefeesten waarin de ritmesectie met twee bassisten pas zijn waarde bewijst. Maar het zijn vijgen na Pasen. The Mighty Fall klinkt op deze laatste worp toch vooral als The Lazy Fall, een schaduw van diezelfde groep die zo venijnig uit de hoek kon en nog altijd kan komen, getuige enkele nummers op de plaat. Maar ook die mogen niet baten: deze Reformation Post TLC is er één die men zo snel mogelijk wil vergeten.
