The Elected, nog steeds de meest zeemzoete groep die ooit op Sub Pop platen mocht uitbrengen, heeft een tweede album uit, en het is er weer eentje om duimen en vingers bij af te likken. De schoonheid druipt van dit plaatje en sijpelt door de boxen je oren en vervolgens je gevoelsleven in.
Op debuutplaat Me First liet The Elected al merken dat ze allesbehalve een traditionele rockgroep — in de macho-betekenis van het woord — zijn en vast ook nooit zullen worden. Met hun breekbare en gevoelige nummers over vergankelijkheid, verloren jeugd en de tijdelijkheid van, zeg maar, alles, raakten ze bij de luisteraar een gevoelige snaar. Zo werden ze het muzikale equivalent van een strip als Ghost World of, indien u Placebo niet ziet zitten, de soundtrack bij de boeken van Douglas Coupland. Postmoderne treurnis, het zou een adequate omschrijving kunnen zijn, indien u die graag hoort.
Met Sun, Sun, Sun is er niet veel veranderd, maar dat hoeft ook niet. The Elected klinkt, mede door het unieke stemgeluid van zanger Blake Sennett, als geen enkele andere groep. Er is dus ook geen nood om met een nieuwe plaat meteen een nieuw genre aan te boren. Het nieuwe album kabbelt dan ook rustig verder in het verlengde van het oude. Het zijn accenten die anders liggen, subtiele veranderingen die daarom wel hun stempel op de plaat drukken. Zo bouwt "The Biggest Star" op naar een climax die sterk contrasteert met het rustige karakter van de plaat, maar die toch onmiskenbaar thuishoort in het universum van The Elected.
Sun, Sun, Sun is een plaatje met, we vermeldden het al eerder, soundtrack-ambities. Tijdens het beluisteren van het album zie je jezelf in de wagen zitten. Je zit aan het stuur en rijdt de ondergaande zon tegemoet. Met de persoon naast je, een vriend uit vervlogen tijden die stond te liften, ben je in een gesprek verwikkeld over verloren liefdes, vervlogen dromen en verzonken ambities. Ondanks all of life’s miseries hangt er in de wagen een opgewekte sfeer, want winst of verlies, wat maakt het uiteindelijk uit? Verantwoordelijk voor die opgewekte sfeer, is de muziek die uit de bejaarde cassettespeler komt: "Not Going Home", een song die je de omstandigheden zoals ze zijn leert aanvaarden.
Enkele ogenblikken later zie je jezelf opnieuw, deze keer in een wegrestaurant. Een spiegelbol werpt zijn honderden lichtvlekken over jezelf en de vrouw van je dromen waarmee je danst op "I’ll Be Your Man". Op deze manier vertelt elk nummer zijn eigen verhaal en zie je bij elk nummer jouw versie van dat verhaal. Sun, Sun, Sun is een fragiele plaat, eentje die het niet moet hebben van grootse riffs of imposante muzikale uithalen, maar van kleinschalig geluk, dat verscholen ligt in de zachtheid en tederheid van de nummers.
