Als opvolger voor de semi-doorbraakplaat Baby pakt The Detroit Cobras uit met een stevige klepper. Tied & True neemt je mee naar een wereld waarin r&b nog een hoog rock-’n-roll-gehalte had.
Volgens de algemeen heersende opvattingen in muziekminnende kringen is een coverbandje iets dat goed is voor het opvrolijken van landelijke trouwpartijen en jaarlijkse reünies van afgestudeerden die nog even willen proeven van wat ooit een poging tot wilde jeugd moet zijn geweest, maar daar ligt de grens. Coverbands deugen niet, zeg maar, en daar zijn diverse redenen voor. Behalve het evidente gebrek aan eigen materiaal is het bijvoorbeeld al te vaak een te gemakkelijke manier van scoren, zij het doorgaans op behoorlijk kleine schaal.
Er zijn uiteraard uitzonderingen. Zo viel hier ten lande tot voor kort het indrukwekkende Dead Souls te bewonderen, een band die zich had toegelegd op het oeuvre van Joy Division en dat met verbijsterende overtuigingskracht nieuw leven in blies. Er is het hobbyproject Me First & The Gimme Gimmes, een uitlaatklep waarin leden van Pearl Jam en Foo Fighters zichzelf vol overgave op de meest foute covers gooien. En dan is er nog een geval apart: The Detroit Cobras.
Deze ruim tien jaar geleden in Detroit opgerichte band — die overigens meer personeelswissels kende dan Queens Of The Stone Age — is met Tied & True aan zijn vijfde langspeler toe, en dat mag een prestatie genoemd worden. Hoewel ook zij louter nummers van andere artiesten brengen, heeft de groep toch een zekere hoeveelheid erkenning gekregen, iets dat onder meer te danken is aan Jack White. De White Stripes-gitarist gaf The Detroit Cobras een plaatsje op de verzamelaar Sympathetic Sounds Of Detroit en zorgde er zo voor dat de band onderdak vond bij Sympathy For The Record Industry en Rough Trade.
Drie jaar geleden kwam The Detroit Cobras al eens aan de oppervlakte piepen met Baby en we hopen ten volle dat Tied & True nog meer deuren zal openen voor dit gezelschap. Luister maar eens naar hun versie van "Try Love", die de spanning en de zwoelheid van een prachtige zomeravond in zich draagt. Of neem het bekendste nummer uit deze collectie songs: "Puppet On A String". Het was geleden van de Ciccone Youth-versie van "Addicted To Love" dat wij zo warm werden van een simpel popnummer dat door de rock-’n-roll-molen gehaald werd.
En daar zit de kracht van een groep als The Detroit Cobras: deze dames en heren leggen zoveel ziel en overtuigingskracht in de nummers die ze vertolken dat het lijkt alsof de songs speciaal voor hen geschreven zijn. Ze weten de nummers bovendien als een coherent geheel te brengen, en daarmee hebben ze door de jaren heen heel wat geloofwaardigheid opgebouwd. Zeg het niet te luid op landelijke bruiloften, maar: leve deze coverband!
