De grote terugkeer! Hun beste plaats sinds Thirteen Thales From Urban Bohemia! Verse vis! Geloof er geen fluit van. De nieuwe Dandy Warhols is gewoon de nieuwe Dandy Warhols, niets minder. Maar zeker ook niet meer.
Het is een beetje vreemd, om een nieuwe plaat aan te kondigen als de beste sinds een voorganger die ruim 15 jaar oud is. Alsof al het ondertussen uitgebracht materiaal er niet toe doet. Eens zo vreemd wanneer in die tijdspanne Welcome To The Monkey House verschenen is, eigenlijk de enige Dandy Warhols-plaat die, als een persoonlijke favoriet aangeduid moet worden, van begin tot einde indruk wist te maken.
Wat The Dandies op This Machine doen, is helaas niet veel meer dan het voorzetten van het kabbelend bestaan sinds Monkey House: met wisselend succes platen uitbrengen waar zo nu en dan één of, als het meezit, enkele zeer indrukwekkende songs op staan, maar die verder nopen tot een schouderophalen. Zo was het bijvoorbeeld zoeken geblazen om op Odditorium Or The Warlords Of Mars “Everyone Is Totally Insane” te vinden. Zo’n nummer maakt wel iets goed, maar in downloadtijden, red je als band daar je album niet mee.
Ook deze plaat heeft zijn “Everyone Is Totally Insane”: “Rest Your Head” is zo’n nummer waarvan je onbewust al jaren hoopte dat je het zou horen, een zachtmoedige track waarop het heerlijk drijven is, dagdromend in een zomers landschap.
Maar daar staat bijvoorbeeld tegenover dat The Dandy Warhols, om onduidelijke reden, op deze plaat een cover van “16 Tons” gezet hebben. De uitvoering is niet uitgesproken slecht of goed te noemen, eerder brengt ze je in verwarring. Wat op zich niet zo gek is voor een band die altijd een dopehead imago heeft gecultiveerd.
Langs de andere kant zou de carrière van The Dandy Warhols best gediend zijn bij wat minder dope en meer focus. “Sad Vacation” en single “Well They’re Gone” hebben behoorlijk wat potentieel, maar klinken niet meer dan als een goed idee dat te snel als afgerond beschouwd is. De aanstekelijke riff van “The Autumn Carnival” weet dan weer eventjes een zekere groove op te bouwen, maar die wordt helaas niet vastgehouden.
Gelukkig is er nog de ongein van “Alternative Power To The People” om toch enigszins voor een zekere aanstekelijke ongeregeldheid te zorgen. Een geluidsexperimenten als “Don’t Shoot She Cried” is dan weer van die aard dat je Courtney Taylor-Taylor toch eens langs een gespecialiseerde arts zou laten sturen in de hoop dat hij en zijn band toch ooit eens die echt geniale plaat gaan maken waar al bijna tien jaar op gewacht wordt.
Op 27 april probeert The Dandy Warhols u live van hun kunnen te overtuigen in de AB.
