Het is bijna verbijsterend dat The Bony King Of Nowhere nog steeds slechts drie platen ver is in zijn carrière. Met het nieuwe album, eenvoudigweg The Bony King Of Nowhere gedoopt, treedt Bram Vanparys toe tot het kransje liedjessmeden die je gehoord moet hebben.
Nochtans, aanvankelijk wou het niet echt vlotten met The Bony King. Alas My Love was best aardig, maar niet meer dan dat. Gevoelige jongen die mooie liedjes zingt, zoiets. Tot op een koude winterdag begin vorig jaar bezoek kwam binnenwaaien, rechtstreeks van de platenwinkel, en een cd opzette, waarna niks nog hetzelfde was. Eleonore was de plaat in kwestie en minder dan een uur later was ondergetekende eveneens op weg naar de platenwinkel.
In het najaar volgde een al even verbluffende soundtrack bij Les Géants en sindsdien staat Bram Vanparys, zoals de King in kwestie officieel heet, hier behoorlijk hoog aangeschreven. Met zijn titelloze nieuwe plaat zet de jongeman zijn triomftocht schijnbaar moeiteloos verder. Negen parels van liedjes dwarrelen zomaar over de luisteraar neer als gouden regendruppels.
Was Eleonore al een stilistisch meesterwerkje, dan klinkt The Bony King op deze plaat nog iets puurder: een stem en een gitaar, dat is alles wat ditmaal nodig is om het muisstil te maken. Aanvankelijk heeft die aanpak net iets meer tijd nodig om te verteren, maar na enkele luisterbeurten blijkt dat eenvoud siert, en geen klein beetje.
Goed, soms kan Vanparys de invloed van Leonard Cohen moeilijk verbergen, zoals blijkt uit de tokkelgitaar in “Traveling Man”, maar wat zou dat wanneer dat nummer tot op het bot gaat? Of neem “Lonesome Girl”, dat vermoedelijk de mooiste vijf muzikale minuten zijn die dit jaar onze richting uitwaaiden.
Opener “Across The River” kenden we al van op Les Géants, maar heeft nog niets van zijn kracht verloren en “Another Day Is Done” zou met een beetje kwaaie wil een niemendalletje kunnen worden genoemd, maar is als een klaterend bergbeekje zo prachtig. En zo beland je van het ene ontroerende moment in het andere, tot het breekbare “On My Way Home” onherroepelijk op de schouder komt tikken om te melden dat het einde nabij is.
Een goed halfuur lang heeft The Bony King Of Nowhere zich van zijn mooiste kant laten zien, met een plaat die gemaakt is om opnieuw en opnieuw te beluisteren. Met The Bony King Of Nowhere heeft de gelijknamige artiest zichzelf bevestigd als een van de groten.
Vanaf 15 november trekt The Bony King Of Nowhere de baan op. Alle data vind je op zijn website.
