Naar weinig debuutplaten werd zo hard uitgekeken als naar dat van The Bony King Of Nowhere. De groep rond de Gentse singer-songwriter Bram Vanparys bestaat nauwelijks twee jaar maar wist het op basis van een enkele demo en de lovende woorden van AB-goeroe Kurt Overbergh zelfs tot Pukkelpop te schoppen.
Of die hype ook gerechtvaardigd was, bleef echter de vraag. Wie de groep de voorbije twee jaar zag optreden, hoorde en zag vooral een band die op zoek was. De nummers hadden het demostadium nog steeds niet verlaten terwijl Vanparys afwisselend solo en met verschillende bandleden optrad. Met de komst van Koen Gisen (mijnheer An Pierlé zo u wil) als producer kwam daar echter verandering in.
Van de spaarzame invulling (Vanparys met gitaar) die de nummers op de eerste demo kregen, is weinig overgebleven. Op de titelsong en “Favourite” na worden alle nummers volgestouwd met instrumenten zonder dat ze ook maar een seconde naar adem snakken. Als geen ander lijkt Gisen geweten te hebben hoe hij de soms nog ruwe diamanten van Vanparys diende bij te vijlen. Opvallend is daarbij hoe de eenheid bewaard wordt, terwijl de nummers zelf van verschillende walletjes eten door allerlei genre-uitstapjes te maken.
Zo baadt “Taxidream” in speelse neonjazz, inclusief loopse baslijnen en schuifelende drums die er occasioneel “een lap op geven”, terwijl “Alas My Love” net schittert in minimalisme en spaarzaamheid door voor niet veel meer dan een akoestische gitaar en wat handgeklap te kiezen. Ook het zo mogelijk nog ingetogenere “Favourite” klinkt als een ruwe demoversie die door een stom toeval de plaat gehaald heeft, ware het niet voor die subtiel geplaatste percussie die even om de hoek komt loeren.
Het gros van de songs wil echter niet verbergen dat er over de invulling en aankleding nagedacht is, net zo min als het zijn psychedelische inslag ontkent. Dat Devendra Banhart een niet te onderschatten invloed uitoefent op de feel van de plaat, kan niet ontkend worden, al behoedt Vanparys zich voor de excentrieke en soms zelf irritante streken van voorgenoemde. De zwevende toets op Alas My Love blijft ten dienste staan van de songs en wordt nergens een doel op zich.
Bij “There I Am” bijvoorbeeld mag in het bijzonder de zang in reverb verdrinken omdat het uitstekend bij het nummer past, maar bij “Losing Gravity” zou een dergelijke etherische toets net de hele song ondergraven. Het zijn ogenschijnlijk details maar de nauwgezetheid waarmee ze op de deze plaat toegepast zijn, verraadt hoezeer Gisen en Vanparys aan de individuele nummers gewerkt hebben opdat ze op zichzelf zouden staan zonder de rode draad uit het oog te verliezen.
De lichtpsychedelische melancholie is dan ook doorheen het hele album herkenbaar, al kan ze makkelijker geduid worden in het droevige “Maria” (de laatste gedachten van een stervende) dan in het met banjo’s gelardeerde “(Adrift)” dat zich eerder laat kennen als een kladje van een nog jonge en onervaren Ennio Morricone. Het enige nummer dat echt anders klinkt, is het afsluitende “My Invasions”.
In dit nummer laat Vanparys horen hoe belangrijk Radiohead — waar hij de groepsnaam haalde — voor hem is. Waar hij op de andere songs dichter bij Banhart aanleunt in zijn manier van zingen, schurkt Vanparys ditmaal wel heel dicht tegen Thom Yorke aan. De overduidelijke en geslaagde hommage zorgt tezelfdertijd voor een kleine smet doordat het te duidelijk laat horen waar het de mosterd wil halen.
Hoewel Alas My Love slechts tweeëndertig minuten duurt, valt die korte tijdsduur nauwelijks op, zozeer vormt het een afgesloten geheel. De hoge verwachtingen die willens nillens aan dit debuut voorafgingen, worden moeiteloos ingevuld waardoor het statuut dat The Bony King of Nowhere op korte tijd toebedeeld kreeg, niet meer dan terecht lijkt. Indien Vanparys er bovendien in slaagt om die laatste restjes voorbeelden van zich af te gooien, wacht hem een mooie toekomst. In afwachting daarvan mag dit debuut echter al met de grote trom binnengehaald worden.
