Etienne Vermeersch heeft misschien wel een punt. De Gentse moraalfilosoof en ex-seminariestudent kan nog steeds geen kerk betreden of hij krijgt tranen in de ogen: al die sublieme kunst, al die verheven muziek, gemaakt voor iets waar hij met zijn verstand niet bij kan. Wij hebben zo’n blauw vermoeden dat Vermeersch Atom Bomb, de nieuwe van Blind Boys Of Alabama, wel zou weten te smaken. Wij kregen bij de nieuwste worp van de gerenommeerde gospelgroep alvast spontaan visioenen van een mis in pure Blues Brothersstijl.
In 2000, terwijl de Boys al zestig jaar (!) onverdroten aan de weg des Heren timmerden, werd gospel in een smak populair. De geniale Coenbroertjes verfilmden de Odyssee van Homerus tot O Brother Where Art Thou, een doldwaze komedie, gesitueerd in de jaren dertig van een wijds en ook wel onschuldig Amerika. Naast George Clooney en John Turturro schitterde ook de soundtrack van de film, een prettig gestoorde mix van country, bluegrass en onvervalste gospel. Vijf Grammy Awards kreeg die soundtrack, waaronder die van beste plaat. Het grote publiek stond voortaan open voor soul en gospel.
In 2001 klommen de Boys aan boord van Peter Gabriels Real Worldlabel en Spirit Of The Century werd de grote doorbraak. Van een klein, gewaardeerd, traditioneel gospelgroepje werden ze danzij Spirit mainstreamartiesten, onder meer door een gedurfde cover van Tom Waits’ "Way Down In The Hole". Het legde hen geen windeieren: voortaan waren The Boys heter dan Carmen Electra in een sauna.
Sindsdien werpen de heren jaarlijks hun album af, wat ons naadloos tot Atom Bomb brengt. Eerste constanten: de rijke orkestratie en de pleiade aan gastmuzikanten. Zo spreiden Los Lobosgitarist David Hidalgo en mondharmonica-icoon Charlie Musselwhite op diverse tracks hun vettigste bluesriffs tentoon. Daardoor verwacht je songs als "Talk About Suffering", "I Know I’ve Been Converted" en de traditional "Old Blind Barnabas" eerder in een bruine kroeg dan in een kerk.
Tweede kenmerk: de perfecte samenzang van de Boys. De heren geven het begrip ’close harmony’ nieuwe, weidse dimensies. Daardoor zijn de mindere nummers, "Moses" en de titelsong nog steeds best te pruimen. De cover van "Spirit In The Sky" gaat zelfs met hemelse samenzang echter onerherroepelijk de mist in. Een schoonheidsfoutje, zo leren we, want de andere covers staan als een huis. Eric Claptons "Presence Of The Lord" is, mede door een prachtig hammondorgel van Billy Preston soul van de bovenste plank. Denk aan het beste uit de film The Commitments, vermenigvuldig die soundtrack maal twee en je hebt een idee van het — ahum — hemelse karakter van voornoemde song.
Het hoogtepunt van de plaat zeilt al aan in de tweede track. The Blind Boys durfden het immers aan het Fatboy Slim/Macy Graydeuntje van "Demons" om te toveren tot een van vettige mayonaise dampende instant soulklassieker, compleet met opzwepende rhymes van rapper Gift Of Gab. Conclusie? Atom Bomb is net niet goed genoeg om, onder het scanderen van "Praise the Lord!" al je activiteiten te staken en je in de eerste de beste modderpoel opnieuw te laten dopen. Echter: de plaat mist zijn effect niet in een bruine kroeg of een doorsnee huiskamer. In onze verbeelding zien we Ratzinger — pardon: Paus Benedictus XVI — op een onbewaakt moment al swingen in het Vaticaan. Dream on…
