Wanneer de laatste zwoele zomerdagen zich langs onze bedwelmde zintuigen richting roodbruine herfsttaferelen en winterse haardvuren begeven, worden wij elk jaar opnieuw beslopen door een gevoel van melancholie. Is die zomer alweer voorbij?
Geen nood, echter: The Amazing Pilots leverden de ideale soundtrack bij deze terminale zomerzucht. Hello My Captor is besprenkeld met de geur van nostalgie en het verlangen naar verloren (vakantie)liefdes. Voorzichtige melodieën nestelen zich in je oor en spreken van een hartbrekende eerlijkheid.
The Amazing Pilots zijn twee broers, Paul en Phil Wilkinson, die hun geboorteplaats in Ierland inruilden voor de zuidelijke kust van Engeland, een groepje oprichtten en enkele maanden later prompt lof vergaarden in NME met hun debuut-e.p.. Een deal met een platenfirma volgde, waarop – een bijna logisch gevolg in deze barre tijden — het label op de fles ging, slechts twee weken voor de release van hun debuutsingle. In de traditie van ’niet denken, maar doen’, werd een plan opgesteld om weer op reis te vertrekken, en de broers zetten zeil om zowel in Chicago als in Frankrijk hun album af te werken. Het resultaat is een fijne poprockplaat met voldoende creativiteit om interessant te blijven.
Hello My Captor opent met een kort instrumentaal experiment dat niet meteen iets bijdraagt tot de plaat, om dan meteen over te gaan in "All My Wasted Days", een vrolijke song met een misschien iets té herkenbare melodie om nog origineel te zijn. Het eerst daaropvolgende hoogtepunt is echter meteen een dubbele voltreffer: "The Price Of Winter" wordt gedragen door een banjo en een heuse accordeonsolo, terwijl "I’ve Got Wings Irene" de beste lap tekst van het album bevat: "Why won’t you laugh at my jokes?/I know they’re not funny/But I’m just trying to help". Pijnlijke stiltes waren nooit zo eerlijk.
Orgelpunt van de plaat is het rijk georchestreerde "I Don’t Know Where Are You", een Arcade Fire-achtige song, die zich teder dreunend opwerkt naar een schitterende outro. "I don’t know where are you/I just can’t seem to find you/At all" zingen de Wilkinson broeders, alsof het hier om een spelletje hide and seek gaat, en niet om zielspijn en het eeuwige verlangen naar liefde.
Af en toe schemert er wat americana in Hello My Captor door, en Wilco is dan ook nooit veraf. Het heerlijke "You Make Me Feel Amazing" kon zo op Yankee Hotel Foxtrot. Net wanneer het lied begint te klinken alsof je het al duizend keer gehoord hebt, smokkelen de Pilots er een twist in, precies die laatste vonk die het album nodig had om van goed naar geweldig te springen.
Twee ballads later wordt er geëxperimenteerd in het vreemde "Out Across The Bay", ditmaal met meer succes dan in de opener. De ideale aanloop naar een laatste passionele bekentenis in "Still Not Changed My Mind", gevolgd door een intieme hidden track. Een zachte landing na een geslaagde vlucht.
Hello My Captor werkt voorzichtig in op de gemoedsrust en boort gevoelens aan die elke macho angstvallig probeert te verdrukken. Hoewel de Pilots’ klagende zang soms wat te veel van het goede is, durven wij verlangen naar het meesterwerk dat deze heren ongetwijfeld in hun vingers hebben. Ze zijn er nog niet helemaal, maar ze komen er wel.
