Tot twee keer toe werd de Europese release van Such Hot Blood uitgesteld. Een officiële verklaring kwam er niet, maar de muziek sprak boekdelen. Het bitterzoete dat de vorige twee platen domineerde, werd ingeruild voor koude ontnuchtering. Heeft Mikel Jollet dan echt niets meer om gelukkig om te zijn?
Kunstenaars beweren wel eens dat niets zo goed is voor het creatieve proces als pijn en ellende. Het kan niet anders of Mikel Jollet vindt op dagelijkse basis steun in die mantra. Twee auto-immuunziektes, een gebroken hart dat maar niet lijkt te helen en een familie waarin zowat iedereen getroffen wordt door kanker, je kan het als artiest slechter treffen. Na een aantal essays en kortverhalen die hij zelfs niet aan de straatstenen verkocht kreeg, besloot Jollet zich dan maar volledig op de muziek te storten. Op All At Once, de vorige plaat van de band, kreeg hij niets dan lof van collega’s en critici vanwege het literaire karakter van zijn songteksten; maar hoewel Amerikanen wel eens durven beweren dat overdaad zelden schaadt, drijft Jollet zijn literaire ambities een aantal stadia te ver door op Such Hot Blood.
Het resultaat? Een snooze-o-ramaverpakt als nicheproduct voor de gevoelige luisteraar die zoekt naar tekstuele meerwaarde. “Bride & Groom” en “Dublin” bewijzen dat de frontman wel degelijk een gouden pen heeft, maar na twee albums wordt de gevoelsmatige aanpak van Jollet eerder een vervelende gimmick. Geen opwindende rock-‘n-roll meer, enkel en alleen nog emotionele kommer en kwel. In dat opzicht beluister je Such Hot Blood dan ook best als een plaat die het beste probeert te maken van een netelige situatie. When life gives you lemons, make lemonade, om nog maar eens een Amerikaanse boutade te gebruiken. Jammer genoeg krijg je al snel zure oprispingen van de tien citroenen die je deze keer mag verwerken.
Single “Timeless” is zowat het schoolvoorbeeld van hoe je een pakkende track de nek omwringt. Begin met een enkele strijker om duidelijk te maken dat het zeker geen vrolijk nummer is, om dan verder te gaan met een diepdroeve bastoon die je doorheen het nummer herhaalt. Plak daar ongeïnspireerde gitaarpartijen op en lyrics die Chris Martin zelfs te melig vindt om uit te kramen; et voila! Alles mag dan misschien tijdloos en eeuwigdurend zijn, dit nummer kan niet snel genoeg in de vergeethoek verdwijnen. “This Is London”, “The Fifth Day” en “Elizabeth” zijn mogelijk nog een graad erger. Jollets schrijvende ego dringt zich helemaal op en verbant topmuzikanten zoals violiste Anna Burbank zo naar de achtergrond. Waarom de rest van de band tevreden moet zijn met een rol als figurant, het blijft een raadsel.
Of je zweert bij het opgeblazen emotionele geweld dat Jollet op je afvuurt, of je rent al huilend weg terwijl het bloed uit je oren stroomt. The Airborne Toxic Event is een van die vele bands waarvan de tekstschrijver dringend een keuze moet maken tussen een bloeiende carrière als eenzame romancier of gedeelde roem met een aantal muzikanten die misschien niets meer zijn dan een middel om een gemeenschappelijk doel te bereiken. De absolute pareltjes die de band in het verleden afleverde, bewijzen dat een getalenteerde singer-songwriter wel degelijk kan overleven als deel van een groter geheel. Wat er dan precies gebeurde bij de voorbereidingen rond de derde plaat? Zo veel vragen die smeken om een antwoord; kijkt u ook al uit naar het interview?
