Een tweede interview binnen de zes maanden: zeg niet dat goddeau niet gelooft in Team William, maar met een puik popdebuut onder de arm verdient de groep dat dan ook ruimschoots. Rest ons de vraag: werd het zoals beloofd een plaat waar mensen ofwel hartstochtelijk van houden of even hard haten?
Floris De Decker (zang, gitaar): "Neen, daarvoor is ze te goed. (lacht) Het idee om er een haatliefde plaat van te maken hebben we ook wat laten varen. Het is geen middle of the roadplaat, het is nog altijd wat indie en underground, maar er zit een feel goodsfeer in die me heel erg aanstaat."
"Had je hem wat extremer verwacht? Ik vind hem nochtans niet braaf, maar het is wel een echte popplaat; dat was ook waar we voor gingen in de studio. We hebben voor Mario Goossens als producer gekozen omdat dat ons een hele capabele mens leek die onder alle omstandigheden rustig blijft. Hij heeft ons gelukkig goed door de opnameperiode geleid, want het was afzien. De timing was veel te strak. Alles moest rap gebeuren, maar dat hoor je niet aan de plaat. Ik heb er al honderd keer naar geluisterd en er is niets aan dat mij stoort."
enola: Wat heeft Mario jullie bijgebracht?
De Decker: "Het samenspelen, en ons daarin laten gaan. Hij heeft ons ook geleerd om niet te rap in vaste structuren te vervallen. Ik dacht dat we hele harde werkers waren, maar nu besef ik me dat we soms wel wat lui waren. Hij heeft er de zweep op gelegd en ons geleerd dat we nog veel harder ons best kunnen doen en nog veel meer aan onze nummers kunnen werken."
"Hij hamerde ook op de dynamiek in ons spel. Vroeger vertelde men ons vaak dat we weinig dynamiek hadden, en ik wist toen totaal niet waarover het ging. Nu weet ik het nog altijd niet, maar ik weet wel dat we nu met dynamiek spelen." (lacht)
enola: De plaat is ook aangenaam gemasterd met ruimte voor die dynamiek. Houdt dat je bezig?
De Decker: "Mario heeft ons Fred Kevorkian (die ook internationale artiesten als White Stripes deed) aangeraden voor de mastering. Dat leek me een goede keuze aangezien die absoluut niet meegaat in die loudness wars om alles luider en luider te laten klinken. Soms zie ik op tv van die emocoregroepen waar alles volledig platgecomprimeerd is. Dat is extreem vermoeiend, op het randje van irritant. Zo'n plaat wilde ik niet maken; er moest dynamiek in zitten. Zelfs al weet ik dat mensen dat niet gewoon zijn."
"Ik heb onze plaat beluisterd met vrienden die van electro houden. Hun reactie was 'dat is niet goed gemasterd', omdat er eens iets stiller of luider was. Verschrikkelijk is dat, als je daar over nadenkt. Als je naar oudere platen luistert bijvoorbeeld; dat zijn trips die luider en stiller gaan. Dat hoort bij muziek, ik zie niet in waarom dat volledig plat gemaakt moet worden. Bij de radio doen ze het toch zelf al, dus daar moet je het niet voor doen. We gaan niet moeten onderdoen voor de White Stripes, Oasis of om het even wie. Je kunt onze plaat uitluisteren zonder op het einde vermoeid te zijn, en dat is met veel hedendaagse platen wel anders. Ik denk niet dat ik de laatste jaren nog veel recente platen van begin tot einde beluisterd heb; te vermoeiend gewoon."
enola: Mensen zien jullie vaak als een plezant vrolijk popgroepje. Wil dat zeggen dat de teksten niet belangrijk zijn?
De Decker: "Natuurlijk wel, die zijn juist superbelangrijk. Ik zou ons overigens geen onnozel popgroepje noemen, want we menen zó hard waar we mee bezig zijn. We zijn wel vrolijk op het podium, maar de muziek is heel erg belangrijk; we staan daar honderd procent achter. Ik hoop dat mensen toch wel horen dat er meer schuilgaat achter die vrolijkheid. Die teksten lijken vaak onzin, maar ik vind het even moeilijk om goeie onzin te schrijven als nummers met een ernstige tekst. Over de teksten van Beck zou je ook kunnen zeggen dat hij onzin schrijft, maar het is wel goeie onzin. Mijn teksten vloeien er vaak snel uit, maar ik weet heel goed wanneer het goeie onzin is en wanneer niet. En als het niet goed is, kom ik er niet mee naar buiten."
enola: Blijkbaar is er ook veel werk in de tracklisting gekropen, want sommige van jullie beste nummers zijn eraf gevallen om de simpele reden dat ze er geen plaats in vonden.
De Decker: "We hebben er heel hard over nagedacht en mee zitten puzzelen. Toen we die combinatie van die twaalf nummers hadden, vonden we niets meer dat in de buurt kwam. Voor mij was het duidelijk dat het zo moest. De rangen zijn niet volledig gesloten, maar ik vind dat het niet beter kon zijn dan nu. (lacht) We hebben dus inderdaad nog twee nummers over die opgenomen zijn maar niet zijn gebruikt. We hadden geen tijd meer om meer nummers op te nemen; wat we nu gedaan hebben, is al een half mirakel. Ik snap het nog altijd niet goed hoe we het gedaan hebben. We hebben voor alles onze tijd genomen, maar ook heel efficiënt gewerkt en we hebben daarbij geen vijf minuten verspild. Een maand vooraf zijn we keihard gaan repeteren zodat alles klaar was voordat we de studio in gingen."
enola: En nu de plaat er is branden jullie van ambitie?
De Decker: "We zien wel. Onze ambitie is vooral om supergoeie muziek te maken die niet moet onderdoen voor onze helden. Als de mensen dat goed vinden, is dat fijn, maar anders zullen we ook dezelfde muziek nog blijven maken hoor. "
enola: Als je naar een Canadees showcasefestival trekt zoals dit voorjaar, is dat met het idee om een tripje te gaan maken, of als eerste stap in de verhoopte verovering van het buitenland?
De Decker: "We hebben ernstig getwijfeld over die reis naar Canada, want die heeft ons handenvol geld gekost. Maar we hebben besloten dat we zo'n kans met beide handen moesten grijpen. Je krijgt aan de andere kant van de wereld materiaal om op te spelen, een publiek,… dat is prachtig dat je dat kunt bereiken door wat muziek te spelen met je maten. Zo hebben we naar een exclusieve showcase van een Canadees groepje bij mogen wonen, waarvoor de platenfirma een hotelkamer had afgehuurd met een bad vol sterke drank. Je gaat muziek maken om dat soort gekke dingen mee te kunnen maken."
"Vooraf hadden we nochtans erg lage verwachtingen, want we hadden van andere bands al gehoord dat je met wat tegenslag voor vier man en een paardenkop staat te spelen. Dan is je trip voor niets, maar neen: de club — ongeveer zo groot als het zaaltje van de Gentse Charlatan — stond tegen het einde van onze show stampvol. En iedereen was ook enthousiast gelukkig. Ik was blij dat onze muziek uit een superklein landje ook daar overkomt. Meer nog: men reageerde er nog heviger."
enola: Ik heb wel gehoord dat Arne (Sunaert, toetsenist en zotskap van de groep) zich behoorlijk heeft laten opmerken.
De Decker: "Dat verhaal klopt volledig. We hebben het na ons optreden nogal bont gemaakt in de club waar we gespeeld hebben. Ik herinner me nogal wazig dat Arne plotseling op het midden van de dansvloer lag te breakdancen en dat de buitenwippers daar niet mee konden lachen. Enfin, één van hen zette hem buiten, waarop zijn collega Arne opnieuw binnenliet. Waarop die na vijf minuten opnieuw op de vloer lag. Uiteindelijk is hij zo drie keer buiten gevlogen. Het erge is dat we dat ook allemaal op camera hadden voor Poppunt, maar die zijn we op de luchthaven kwijtgespeeld. Een ramp!"
enola: Even iets anders. Je hebt ook nog je soloproject FFA. Hoe belangrijk is dat?
De Decker: "Voor mij is dat even belangrijk als Team William; ik heb zo'n project waarbij ik de controlefreak in mij kan loslaten gewoon nodig. Als ik een hobo of tien strijkers wil, dan programmeer ik dat gewoon en zet ik er desnoods een beat onder. Team William is niet meer dan een band, dat gaat om samenspelen, en dat heb ik ook nodig. Dat soloproject is zeker niet belangrijker, maar ik heb er ooit wel grote plannen mee. Maar nu is er eerst Team William."
enola: Je studeert in Hasselt ook aan de gloednieuwe rockacademie. Wat moet ik me daarbij voorstellen?
De Decker: "Ik studeer studiotechniek: vooral om zelf mijn muziek beter op te kunnen nemen, maar ook om later iets te hebben waar ik van kan leven, want ik ga er niet van uit dat ik ooit van Team William zal kunnen leven. We zijn dagelijks bijna acht uur met de groep bezig, treden heel veel op, maar we hebben er nog geen euro van teruggezien: al het geld gaat terug in de groep. Het grootste deel daarvan is in de opnames van de plaat gegaan, en zelfs daarvoor betalen we nu nog terug. Het is echt gekkenwerk om nu nog muzikant te willen zijn."
enola: "Team William moet vooral plezant zijn", benadrukt Arne nochtans regelmatig. Lukt dat nog nu het acht uur per dag vraagt?
De Decker: "Eigenlijk niet, het is even niet plezant meer. Er beginnen heel onaangename momenten bij te zitten, omdat wat we allemaal proberen te doen langzamerhand heel onrealistisch aan het worden is. De uren tijd die we er in steken… er schiet bijna geen slaap meer over, vooral omdat we ook allemaal nog op school zitten. Het muziek maken blijft de max, maar we komen daar bijna niet meer aan toe omdat er zoveel andere dingen onze aandacht opslorpen: de opnames, een videoclip opnemen, al die geldzaken,.. "
"We financieren alles zelf, hebben over alles het laatste woord, en voor je het weet ben je de hele dag aan het telefoneren of van hier naar daar met de trein aan het rijden. De laatste vier maanden hebben we één keer gerepeteerd, dat is het. We doen het voor die drie kwartier dat we nog eens ergens op een podium alles mogen geven. Het is een harde wereld, maar het is wree plezant ook, als je muziek kunt maken. Al de rest is echter bullshit."
