Bij een eerste beluistering van Superlijms debuutplaat Unalaska, Alaska moesten we vooral terugdenken aan de jaren negentig. Niet dat daar iets mis mee is: de nineties waren een relatief zorgeloze periode waaraan we fijne herinneringen bewaren.
En klaarblijkelijk denkt ook Superlijm-frontman Pieter-Jan Delesie er zo over. Of dat zou je toch kunnen afleiden uit de songs op zijn debuutplaat. Die refereren immers volop aan de indiepop die in de jaren negentig furore maakte. Denk aan Pavement, Grandaddy, Teenage Fanclub, Guided By Voices, Weezer … Overstuurde, nonchalant gespeelde, maar intelligent gestructureerde gitaarpartijen, basgitaren met meer treble dan bas, goedkope synthesizers, geneuzelde vocals … We hebben het allemaal al eens eerder gehoord.
Toch heeft Superlijm best een eigen(tijds) gezicht. Want hun muziek mag dan wel nostalgie oproepen naar het tijdperk van Bill Clinton, grunge, platenwinkels, Michel Preud’homme en Generation X, toch klinkt de Gentse band ook behoorlijk eenentwintigste-eeuws. De stortlading samples, loops, sequences en ander digitaal vernuft die Unalaska, Alaska kleur en karakter geeft, maakt dat de songs geen gratuite retrodoorslagjes zijn van het werk van andere bands, maar op zichzelf ook prima overeind blijven.
Opener Tidy Up toont meteen aan dat Superlijm grossiert in heerlijk krakende en erg melodieuze fuzzgitaren. “They don’t play our songs anymore”, zingt frontman Pieter-Jan Delesie. Zou er bij Studio Brussel iemand zijn boodschap ontvangen hebben? Tijdens Dreamhouse moesten we terugdenken aan Buddy Holly, de grootste hit van Weezer. Of dat een compliment is, mag u helemaal zelf uitmaken. Single High Rollers klinkt op het eerste gehoor als een overschotje van Pavement. Toch heeft de song zeker zijn eigen merites en zit hij erg vernuftig in elkaar: de gitaarsolo’s bijvoorbeeld tonen aan dat Delesie niet alleen een begenadigd songschrijver is, maar ook een getalenteerd gitarist. Californian Sun doet zijn naam alle eer aan: akoestische gitaren, harmonieuze samenzang, lome handclaps en een esoterisch klinkende synthesizer. Het kampvuur op het strand met blonde surfers op de achtergrond moet u er maar zelf bij denken.
In Holler komt de band wat punkier uit de hoek. “I wish I was a real good person”, zingt Delesie. Een verdienstelijk muzikant zijn is al een goed begin, toch? In Shotgun bezingt hij de lasten van het gebrek aan een rijbewijs. Of zijn het de lusten ervan? “I should ride shotgun, until I get my license to drive”, klinkt het. Buckle Up blijft in dezelfde sfeer hangen. “Hey you, buckle up. It’s gonna be a rough ride to the top”, luidt de tekst. Zou Delesie inspiratie hebben opgedaan op het autosalon? Work It Out knalt vanaf de eerste seconde lekker uit de luidsprekers. Een denderende baslijn à la Kim Deal en een melodieuze, fijn zoemende leadgitaar voeren de toon. Voor Sundaymorningradiohead diepte Delesie een overstuurde microfoon op. Ook al zo’n relikwie uit de jaren negentig. All The Great Ones drijft op een monotone synthdeun en baadt in een sfeer van hemelse galm. De baslijn doet van ver denken aan de hoekige stijl van Pinbacks Zach Smith. No Breaks/Rubber Soul is een fijn kabbelende akoestische popdeun waarmee Delesie bewijst dat hij ook als singer-songwriter aan de bak zou komen.
Het eerder op hun eerste naamloze E.P. verschenen en hier als hidden track dienstdoende Michael Jordan krijgen we er als toetje nog eens bovenop. En het moet gezegd: het is een prettig wederhoren. Het nummer, waarmee de band een jaar of drie geleden een kleine radiohit scoorde, blijft na al die tijd prima overeind. U herinnert zich de song misschien door de bijhorende videoclip met een douchende Gunter Lamoot. Zanger en frontman Pieter-Jan Delesie is blijkbaar de neef van. Het zal je maar overkomen, familiefeesten met Gunter Lamoot! En dat terwijl wij het al jaren moeten stellen met telkens dezelfde lauwe anekdotes van onze nonkel Willy. Het leven is niet eerlijk …
Soit, muzikaal is Unalaska, Alaska een erg gevarieerd klinkend en prima samenhangend album voor liefhebbers van het betere indiegitaargeweld en gemaakt door een stel fijne muzikanten. Tekstueel komt de band echter niet boven de middelmaat uit. Misschien moeten ze het eens in hun moedertaal proberen? Maar goed, dat is dan ook het enige minpunt aan de plaat. Dus daar zullen we verder niet over ziften. Hoe Superlijm live klinkt kunt u deze zomer op een of ander festivalpodium ontdekken. Wij zijn alvast erg benieuwd.
