James Brown mag dan wel the hardest working man in
showbusiness genoemd worden, op dit ogenblik is Sufjan Stevens
de meest noeste arbeider in het singersongwriter-landschap. Deze
jonge bard zet niet alleen met de regelmaat van de klok
wondermooie, afwisselend sobere en breed georkestreerde countryfolk
op plaat, daarnaast waagt hij zich ook nog aan historisch
onderzoek. Iedereen heeft waarschijnlijk al iets over het
hyperambitieuze plan van Stevens intussen opgevangen. De man wil
een plaat maken over elke Amerikaanse staat en alvorens een staat
te tackelen, verdiept deze multi-instrumentalist zich in de
geschiedenis van de lap grond die kolonisten op de Indianen
veroverd hebben. Michigan en het terecht bejubelde Illinois(e) zijn al de revue gepasseerd.
Als Stevens in zijn grootse opzet zou slagen, zullen er dus nog 48
aurale biografieën van zijn hand op plaat worden gezet. Stevens is
dus één van die zeldzame artiesten die artistieke creativiteit
koppelen aan doorzettingsvermogen en de toekomst van de integere
americana mooi laten ogen. Waarvoor hulde!
Hoe past ‘The Avalanche’ dan in het vooropgestelde plan van Sufjan
Stevens? Wel, dit plaatje bevat allemaal outtakes en extraatjes van
het vorig jaar verschenen Illinoise. De argwanende
muziekliefhebber wordt meestal vervuld met sceptische
overpeinzingen bij dergelijke albums, maar in dit geval zijn deze
gevoelens overbodig. Illinoise
versierde evenveel plaatsen in eindejaarslijstjes als Laura Lynn de
laatste weken in TV Story verscheen en dus zijn de leftovers
van deze plaat meer waard dan elke gemarketeerde scheet van
hitgeile prinsjes en prinsesjes met de uitstraling van een
vloertegel. Shamelessly compiled by Sufjan Stevens, staat op
de hoes te lezen. In vergelijking met P.O.D. of Linkin Park, die
zonder schroom het geld uit de zakken van hun goedgelovige fans
kloppen, is deze verzameling knappe songs echter een uiting van
barmhartigheid die onze Lord Almighty groen zou doen
uitslaan van jaloezie.
De muziek op ‘The Avalanche’ verschilt logischerwijze weinig van
die op Illinoise. Op een
Goldfrapp -synth in ‘Dear Mr.
Supercomputer’ en ‘For Clyde Tombough’ na, bulkt deze plaat van de
tedere maar barokke countryfolk waarin breed uitwaaierende
arrangementen en een monumentaal arsenaal aan instrumenten grote
sier maken. Het leitmotiv op ‘The Avalanche’ zijn de drie
versies van ‘Chicago’, één van de mooiste songs op Illinoise. Hoewel de bloedmooie
‘acoustic version’ en de verwarmende ‘adult contemporary easy
listening version’ ( met een Kerstmis-sfeertje incluis ) niet te
versmaden zijn, geven we toch de voorkeur aan de ‘multiple
personality disorder version’ omdat deze het meest van het
origineel afwijkt. Een speelplaats vol frivole synth-klanken wordt
in het oog gehouden door een meeslepende gitaar en licht
gemanipuleerde stemmen van een achtergrondkoor. Op ‘The Avalanche’
is echter veel meer lekkers te vinden dan deze drie fijne snoepjes.
Stevens heeft een stem als een troostende schouder en de muziek
vormt een zakdoek waar tranen snel in opdrogen. Het titelnummer zet
deze stelling kracht bij: de emotionele zanglijnen skiën gestadig
de berg van de wanhoop af, tot ze opgejaagd worden door een lawine
van koortjes, blazers en nerveuzer wordende banjo-klanken. ‘Dear
Mr. Supercomputer’ zorgt daarna voor een opzwepende, maar artistiek
verantwoorde après-ski met een gezonde dosis decadentie.
Net als bij Illinoise is het
onmogelijk om het bij ‘The Avalanche’ over elk nummer te hebben.
Van sommige songs kunnen we begrijpen waarom ze dit meesterwerk
niet gehaald hebben, maar het gemiddelde niveau ligt nog zo hoog
dat we alweer van een schatkist aan pareltjes kunnen spreken, waar
de gemiddelde piraat zijn leven voor zou riskeren. ‘The Avalanche’
laat ons enkel nog meer watertanden naar aanleiding van het
volgende kunststukje van deze wonderboy. Afspraak op 5
november in de Gentse Vooruit, waar Sufjan Stevens het beste van
zichzelf zal geven!!!
