‘Keep Calm And Carry On’ heet de nieuwe, zopas verschenen plaat
van Stereophonics. Het is al de zevende studioplaat van de band uit
Wales, die sinds 1992 aan een succesvol parcours bezig is. enola
sprak met bassist Richard Jones, samen met frontman Kelly Jones –
geen familie – al van bij het begin bij Stereophonics. Het
interview vond plaats ten tijde van de release van hun
greatest-hits-compilatie, toen van ‘Keep Calm And Carry On’ nog
geen sprake was en evenmin van de eerder lauwe ontvangst
ervan…
enola: Behalve jullie debuut zijn al jullie platen naar de
hoogste plaats gegaan in de charts van Groot-Brittannië. Heb je nog
een uitdaging eigenlijk?
Richard: Zeker. Het belangrijkste doel van onze band is altijd
geweest muziek te creëren waarover we 200 procent tevreden zijn. En
ervoor zorgen dat zo veel mogelijk mensen er willen naar luisteren.
Daar komt altijd veel hard werk bij kijken, om onze muziek te
promoten bijvoorbeeld. Of om die live te brengen en te tonen waar
die albums voor staan. Het is wel zo dat al die nummer-één-platen
een zekere druk en verwachting met zich meebrengen. Wanneer we met
onze volgende ook naar nummer één gaan, is het opnieuw feest.
enola: Stel dat die blijft steken op nummer twee. Zal een
beetje vreemd aanvoelen, niet?
Richard: Ergens wel. Je denkt nooit aan de charts tot de week
voorafgaand aan de release. Het is voor ons erg positief om vast te
stellen dat onze albums het zo goed doen en niet bijvoorbeeld enkel
een aantal singels omdat we zo zien dat mensen houden van ons
integrale werk. Wij doen er alles aan om geen fillers op onze
platen te hebben.
enola: Jullie laatste promotournee voor jullie best of-plaat
bracht jullie doorheen volledig Groot-Brittannië. Is het plezanter
voor jullie om voor thuispubliek te spelen?
Richard: Elk soort publiek is plezant om voor te spelen. Tijdens de
laatste jaren hadden we de kans om op enkele schitterende nieuwe
plaatsen te spelen. We gingen naar Moskou, Letland, Hong Kong… We
weten nooit wat een nieuw publiek zal geven, of ze ons wel zullen
aanvaarden. Gelukkig voor ons konden we steeds genieten van een
fantastische ontvangst, telkens voor een groot publiek. We zijn in
de eerste plaats een liveband en uit die optredens halen we onze
trots. In de studio proberen we ervoor te zorgen dat wat we opnemen
ook live goed tot zijn recht zal komen.
enola: Je ziet het de laatste jaren steeds meer dat
internationaal bekende bands de voorheen minder bezochte landen, in
Azië of Zuid-Amerika en zo, aandoen. Is dit een weg die jullie
verder willen volgen?
Richard: Dat willen we zeker. We zijn nooit een band geweest die
alleen maar groot wilde zijn in ons thuisland. We willen
Stereophonics zo goed mogelijk voorstellen in elk land waarin we
uitgebracht worden en daar zitten plaatsen bij waar we nog niet
zijn geweest, maar daar willen we verandering in brengen.
Gewoon aardige jongens
enola: ‘Dakota’ is totnogtoe jullie meest succesvolle single
geweest. Had je dit voorrecht zelf graag voor een andere single
gezien?
Richard: Neen, eigenlijk niet. Dat was de eerste single van onze
vijfde plaat en betekent veel voor ons. Het is zo’n nummer waarom
mensen naar ons willen komen kijken. We hadden nooit verwacht dat
een single van ons naar nummer één zou gaan, dus dat was een leuke
verrassing. Al wisten we wel, toen we met de opnames bezig waren,
dat het potentieel had om een goede single te worden. En tja, nu
proberen we regelmatig een nieuwe ‘Dakota’ te maken.
(lacht)
enola: Is het zo’n beetje jullie anthem
geworden?
Richard: Dat zou ik niet beweren. Ik denk niet dat we een specifiek
nummer hebben waarmee mensen ons altijd associëren. We hebben nog
een groot aantal andere songs waarvan mensen genieten wanneer we
die live brengen. ‘Local Boy In The Photograph’ bijvoorbeeld, is
altijd erg populair. Ik denk dat we op elk album een tweetal songs
hebben gehad die mensen steeds hebben aangesproken. En dat is goed,
want als je tijdens een optreden op één song zit te wachten, kan
het wel eens saai uitvallen.
enola: Een van jullie meest populaire songs, ‘Mr Writer’, is op
nogal wat controverse gebotst (omdat het bekritiserende lyrics
bevat op een recensent die zich negatief over de band heeft
uitgelaten, kvv). Hadden jullie de hetze
verwacht?
Richard: Niet echt. Dit nummer was ons antwoord gericht aan een
specifieke journalist, die ons niet zo mooi had voorgesteld. Wij
zijn gewoon aardige jongens, maar dat had die man niet begrepen.
Maar vele journalisten dachten dat het een song tegen alle
recensenten was.
enola: Weet de persoon in kwestie dat het over hem
gaat?
Richard: Neen, want dan zou hij zich enkel vereerd voelen. We
houden wel van de kracht waarmee sommige nummers kunnen uithalen.
En wanneer ik naar muziek luister, dan is de betekenis die ik aan
lyrics geef niet per se degene die de muzikant eraan had gegeven.
We houden graag zo veel mogelijk open.
Bijna-dood-ervaring
enola: In 1998 kregen jullie de Brit Award voor beste nieuwe
band, terwijl jullie een aantal jaar daarvoor nog in een coverband
speelden. Kwam die onderscheiding verwacht?
Richard: Neen, we verwachten nooit iets. We wisten alleen dat als
we iets wilden bereiken, we er hard voor zouden moeten werken. En
dat hebben we gedaan. We wisten dat tekenen bij een
platenmaatschappij maar de eerste stap in een lang en hard proces
was. Je kan maar een grote fanbase opbouwen door uitgebreid te
touren en echt goed te worden in wat je doet. We zijn er trots op
dat wanneer we een concert geven, we kunnen spelen wat we
willen.
enola: Op Pinkpop was er vorig jaar een naakte man aan het
crowdsurfen en wuifde hij als een cheerleader naar de massa tijdens
jullie concert. Ik veronderstel dat je wel wat meemaakt tijdens 15
jaar Stereophonics…
Richard: Ja, dat herinner ik me nog goed. We komen op vele
plaatsen, dus we zien wel wat, inderdaad. Zo was er die avond dat
we een optreden hadden in Straatsburg. Ik was ’s nachts met de band
nog wat gaan feesten tot we bijna overreden werden door een auto.
De auto stopte, wij riepen iets naar de bestuurder en er stapte een
man uit met een revolver die hij op ons richtte, terwijl hij riep
dat wij zijn ‘doelwit’ van de avond zouden zijn. Gelukkig is hij
dan terug in de auto gestapt en is hij doorgereden. Dat was best
een geanimeerde avond.
enola: Heb jullie er een song over geschreven?
Richard: Neen. We waren te dronken om er ons iets van te
herinneren. (lacht)
enola: Wat is jouw persoonlijke hoogtepunten in je
Stereophonics-carrière?
Richard: Mijn hoogtepunt was wellicht het ontmoeten van enkele van
mijn helden. Een jaar of zes geleden deden we een optreden in
Atlanta. We gingen er naar een studio waar Stone Temple Pilots een
akoestische sessie speelden voor een lokaal radiostation. Ik heb
dan de band kunnen ontmoeten na hun intimistische performance, wat
een fantastische ervaring was. Die momenten waarop je mensen kan
ontmoeten die je altijd erg hebt gewaardeerd, zijn voor mij altijd
de mooiste geweest. Zeker als ze mijn eigen muziek blijken te
kennen.
Graag in België
enola: Hoe gaat het met je Welsh trouwens?
Richard: Ik kan het niet echt spreken. De streek waarin ik leef, is
sterk geïndustrialiseerd en de meesten zijn van Welsh naar Engels
overgeschakeld, deels doordat er zich arbeiders van andere streken
hebben gevestigd. De basisuitdrukkingen beheers ik wel, maar daar
blijft het bij. Hoe meer naar het westen en noorden je gaat in
Wales, hoe groter de kans dat je er het Welsh zal horen.
enola: Welke drie bands uit Wales moeten we zeker
kennen?
Richard: Wat mij betreft, zijn dat Budgie, The Alarm en Tom Jones.
Geen Stereophonics, inderdaad. Die hebben nog hun weg af te
leggen.
enola: Ken je Belgische bands eigenlijk?
Richard: (na enige hulp) dEUS ken ik zeker. Ik heb vroeger
nog veel naar hun eerste albums geluisterd. Mijn broer was een fan.
We spelen graag in België eigenlijk. Telkens we in de AB staan, is
er altijd een fantastische sfeer.
enola: Wikipedia heeft ongeveer 25 pagina’s over verschillende
mensen die allen Richard Jones heten. Hoeveel ken je
ervan?
Richard: Ik ga niet zo snel naar mezelf op zoek. Ik ben goed op de
hoogte van sociale netwerken en zo maar ik heb geen behoefte om
bekend te staan als Richard Jones. Dan ben ik liever bekend als
onderdeel van Stereophonics. Te veel informatie over mezelf op het
net, kan niet gezond zijn, dus hou ik dat ook wat
verborgen.
enola: Dat wordt geen autobiografie dus….
Richard: Toch niet tot op mijn sterfbed. (lacht)
