Jason Pierce is een grapjas: terwijl het voltallige journaille zijn laatste worp kapot analyseert, is hij grinnikend van binnenpret de laatste hand aan het leggen aan de échte versie. “Heeft deze bespreking dan wel zin?” vraagt u zich nu waarschijnlijk af.
We doen toch maar een poging, want volgens Pierce aka J. Spaceman zelf gaat het slechts om minimale verschillen in de eindmix. Kwade bedoelingen had hij trouwens niet; de man leefde blijkbaar in de illusie dat hij zonder ophef zou kunnen verder werken aan de definitieve versie van Sweet Heart, Sweet Light. Het zegt iets over de toewijding waarmee hij opnieuw muziek maakt. Dat was ooit anders: Pierce legde na een zware longontsteking een viertal jaar geleden bijna het loodje. Het hoefde voor hem toen niet meer echt, maar toch kwam hij op de proppen met het prachtige Songs in A&E . Maar waar thema’s als de dood en vergankelijkheid der dingen op die plaat de teneur waren, bemerken we op dit album opnieuw levenslust en goesting om te musiceren.
Alle muziek waarvan Pierce houdt, van Peter Brötzmann, Chuck Berry tot Brian Wilson passeert hier de revue. Sweet Heart, Sweet Light is dan ook een synthese geworden van een aantal voorgangers. Zowel de drone-balladeer, garagerocker als orkestleider in de zanger-gitarist kunnen zich dus naar hartenlust uitleven. Zo had “Headin’ For The Top” met zijn hamerend ritme en gitaren als gierende remmen gemakkelijk een stek op Amazing Grace veroverd, terwijl het met zijn Beach Boys-harmonie ook op Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space niet zou misstaan. Ook de in bitterzoete melodieën gedipte, door free-jazz-schorremorrie naar de afbrokkelende rand van het ravijn geduwde dronerockers “Get What You Deserve” en “ I Am What I Am” hadden op dat laatstgenoemde album gekund.
Met de melodieuze en van een freaky interludium voorziene rocker “Hey Jane” lijkt de ban pas écht gebroken. Daarna wordt er echter gas terug genomen met het gracieuze en van parmante strijkers voorziene “Hey Little Girl”. Het is Spiritualized op zijn pronkerigst, maar moet jammer genoeg de duimen leggen tegen een nummer als Let It Come Downs “Stop Your Crying”.
Even dreigen we de aandacht te verliezen, maar vanaf “Life Is A Problem” zijn we weer terug bij de les. Het is trouwens het enige nummer waarin J. Spaceman de hulp inroept van een zogenaamde Jezus Christus. Smeken om zalving of verlossing doet hij niet, noch wil hij de strijd tegen de Pontius Pilatussen dezer wereld aanbinden. Het enige wat hij van de man verlangt, is om zijn radio-uitzending te zijn. Verrijzen op de tonen van Spiritualized; we kunnen ons ergere dingen inbeelden.
Rond 2007 maakte Pierce ook experimentelere platen zoals Guitar Loops en dat weerspiegelde zich in de instrumentals op Songs in A&E. Daarvan is hier geen spoor meer te bekennen, maar “Freedom” had wel op dat schijfje gekund. Een akoestische gitaar, kaduke piano en mijmerende zang maken er een heerlijke sleper van.
Verrassen doet Sweet Heart, Sweet Light ons niet en we durven te betwijfelen dat Pierce met dit album veel nieuwe zieltjes voor zich zal winnen. En al is dit geen allesverpletterend meesterwerk geworden, onze favoriete treurwilg heeft toch weer een mooie plaat gemaakt die zich zeker kan meten met zijn voorgangers. We kijken dus reikhalzend uit naar de échte versie.
