Leren jekkers, vetkuiven en een oogverblindende schoonheid. Het zijn maar enkele van de filmische beelden die Sons And Daughters met zijn nieuwe langspeler oproept. De Schotten puren hun retrorock nog meer uit en komen op This Gift uiterst sterk voor de dag.
Dat kinderlijk enthousiasme toch! Vonden we de vorige twee worpen van Sons And Daughters — e.p. Love The Cup en volwaardig debuut The Repulsion Box — al zeer sterk, alle lof die we toen bovenhaalden, zou eigenlijk nu aan bod moeten komen. Gelukkig dat we ondertussen enigszins blasé zijn, of er bestond een risico tot verstikking in de superlatieven.
Want met This Gift heeft het gezelschap zijn sterkste plaat tot nu toe gemaakt. En blijkbaar waren alle middelen daarvoor geoorloofd. Zo is het aantal klinkervormige backing vocals serieus in aantal toegenomen en puurt de groep het nostalgie-effect nog meer uit dan op de voorgangers. Zo is de stomende beat waarop “The Nest” drijft zo vintage dat het bijna misdadig is dat hij op cd geperst is en niet enkel in dikke zwarte plakken vinyl.
Mocht dat wel gebeurd zijn, dan bestond het risico dat de naald uit de groeven zou spatten, zo hard knalt This Gift bij momenten. Tijdens de intro van “Rebel With The Ghost” slaat de groep je zo hard met snedige riffs rond de oren dat ze er van gaan suizen. Helaas boeit de rest van het nummer niet en wordt daarmee het verrassingseffect van de intro enigszins teniet gedaan.
Die ene kleine inzinking wordt echter met verve rechtgezet door de luisteraar met enkele uiterst opwindende songs te zalven. Het duo “Chains” en “This Gift” smeken om grijsgedraaid te worden op een volume dat zelfs een stokoude opa zonder hoorapparaat zou kunnen horen. Adele Bathel toont in “Chains” dat ze een van de meest meeslepende vrouwelijke stemmen heeft in de hedendaagse rock, terwijl haar sidekick Scott Paterson eenlettergrepige backings uitstrooit die zo aanstekelijk zijn als de meest pure Motown-song. Wanneer de man daarna de titelsong aftrapt met een riff die doet denken aan het smerigste van Millionaire, weet je dat een en ander goed zit.
Jammer genoeg wordt dat hoge niveau niet gedurende het hele album volgehouden, met als gevolg dat “Split Lips” en “Flags” een beetje verloren lopen tussen hun sterke broertjes en zusjes. Dat laatste nummer heeft weliswaar een typische moddervette jaren tachtig undergroundbaslijn, maar met een baslijn alleen kom je er niet, tenzij je met “The Feel Good Hit Of The Summer” op de proppen komt, maar dat is uiteraard een heel andere aanpak.
This Gift klinkt stevig, intens en fucking opwindend, maar toch is het album net geen Doolittle of You’re Living All Over Me. Sons And Daughters profileert zich niettemin als een postmoderne kruising tussen The Cramps en Buddy Holly. En dat staat sowieso garant voor spannende, opzwepende muziekjes die zich met scherpe weerhaken in je hoofd vastklinken. Een plaat om te ondergaan, bij voorkeur tijdens nachtelijke, illegale handelingen.
Sons And Daughters speelt op 19 februari in de Botanique.
