Na zeven jaar en twee platen mag er schot in de zaak komen bij Sons And Daughters. De sympathieke band rond Adele Bethel en Scott Paterson staat op het punt een derde plaat uit te brengen. Met een beetje geluk levert hen dat eindelijk de welverdiende erkenning op.
enola: Er gaapt een groot gat tussen This Gift en zijn voorganger. Hoe komt dat?
Scott Paterson: "Voor ons persoonlijk was het nodig om even wat ademruimte te creëren. Het heeft wat voeten in de aarde gehad om dit album te schrijven, wat vooral een gevolg was van het intensieve toeren met The Repulsion Box. We waren gewoon volkomen uitgeput. Het heeft een jaar geduurd om This Gift te schrijven, tot januari vorig jaar. Daarna kwam het opnemen zelf, wat ongeveer tot de zomer geduurd heeft."
"Misschien is de indruk dat we trage werkers zijn wel ontstaan doordat we The Repulsion Box snel na Love The Cup uitgebracht hebben. Nu zit er inderdaad meer dan twee jaar tussen de platen. Op zich is dat niet lang, maar door de snelle opeenvolging van onze platen in het verleden ontstaat die perceptie wel."
"Het hangt daarnaast ook af van de tijdsgeest. Tien jaar geleden was het niet meer dan normaal dat er tussen de release van twee albums enkele jaren lag, die trend is omgeslagen waardoor releases elkaar weer sneller opvolgen, net als in de sixties."
enola: Wat ik me in zo’n geval afvraag: wat doet een band in die maanden tussen het afronden van de opnames en het uitbrengen van een plaat?
Paterson: "De plaat leren spelen, voornamelijk."
enola: Is dat niet de wereld op z’n kop? Je neemt een plaat op en dàn leer je ze pas spelen?
Paterson: "Betrapt!"
"Uiteraard ken je de nummers nadat je een plaat gemaakt hebt, maar door het schaven in de studio komt er zoveel extra bij kijken, dat je achteraf moet beginnen puzzelen hoe je het eindresultaat live gaat brengen. Vooral dan wat de gitaren betreft: in de studio kun je gitaarlagen blijven toevoegen, maar live ben je beperkt tot één of misschien twee gitaristen om met dezelfde riffs op de proppen te komen. Daar hebben we op geoefend en dat vervolgens live uitgetest."
enola: En? Hoe was het resultaat? Op plaat klinkt het heel poppy, maar met een gevaarlijke ondertoon.
Paterson: "Ik vond de concerten goed."
"We wilden iets maken dat direct aanslaat, waar je vanaf de eerste noot op kan beginnen dansen. De teksten staan daarmee in contrast: ze zijn donker, gevaarlijk bij momenten. Zo krijg je een contrastwerking die je uitdaagt."
Adele Bethel: "Ik heb de meeste teksten geschreven en eigenlijk heb ik er niet echt diep over nagedacht. Het is gewoon wat er op een bepaald moment uit mijn hoofd kwam."
"Zelf hou ik wel van artiesten als Leonard Cohen en Bill Callahan (van Smog, jvb) die bekendstaan als vrij donkere songschrijvers. Maar ik vind dat er zelfs bij hen altijd een zekere luchtigheid is. Dat snijpunt vind ik zeer interessant.
"Ik hou bijvoorbeeld enorm van het feit dat de muziek op This Gift behoorlijk up-tempo is, dat geeft een zeker ritme aan de woorden. En het is gemakkelijker om zo teksten te schrijven dan wanneer de muziek (nadrukkelijk) héél traag is."
Paterson: "In vergelijking met The Repulsion Box vind ik dit een veel leukere plaat om live te spelen. Box was nogal heavy."
enola: Heavy in welke zin?
Paterson: "Uiteraard niet in de zin van heavy metal, maar …"
Bethel: (onderbreekt) "Intens."
Paterson: "Inderdaad. Ik sta nog steeds volkomen achter dat album, maar het een jaar lang live spelen, zuigt je helemaal leeg. Dat had ook zijn weerslag op het ontstaansproces van This Gift. De eerste nummers die we daarvoor schreven, waren ontzettend deprimerend."
enola: Hebben die de plaat gehaald?
Paterson en Bethel: (beslist) "Neen!"
Paterson: "Er moest een zeker evenwicht zijn, dus hebben we ze overboord gegooid. Dat hebben we ook gedaan omdat we geen richting willen inslaan die we eigenlijk niet willen. Je moet jezelf daarin soms bijsturen. Onze eerste platen waren een soort vreemde kruising tussen country en punkrock, maar er is zoveel andere muziek waar we van houden of door beïnvloed zijn, waarom die dan ook niet in de muziek laten binnensluipen?"
"Bovendien zijn we zowat twee jaar uit beeld geweest. Wat doe je in zo’n geval? Dan kan je geen opgewarmde kost serveren, maar moet je het publiek enigszins verrassen."
enola: Gelukt, lijkt me: de plaat klinkt zowel vertrouwd als verrassend.
Paterson: "Dat is de bedoeling."
"Het was voor ons ook een aangename bezigheid om alle platen die we tijdens de afgelopen tour gekocht hadden bij onze thuiskomst eindelijk te beluisteren. En zo, onbewust of bewust, invloeden op te slorpen."
enola: Wat voor dingen koop je als je op tour bent?
Paterson: "Sixties-stuff, garagerock, Blondie, The Smiths …"
Bethel: "Shocking Blue, dat soort dingen. We waren veertien, vijftien toen we bewust naar muziek begonnen te luisteren. De muziek die we toen ontdekten, blijft nog steeds nawerken in wat we nu goed vinden en kopen."
Paterson: (fluisterend) "Def Leppard."
Bethel: "Jij vond Def Leppard goed? (hilariteit) AC/DC tot daar aan toe, dat is dude music, maar Def Leppard? Yuk."
"Nu ja, het leuke aan platen kopen is dat het zo’n ontdekkingstocht is. Je kan niet alleen vooruit door nieuwe muziek aan te schaffen, maar ook achteruit. Niets spannender dan uitzoeken welke invloeden van belang geweest zijn voor je favoriete artiesten en op die manier jezelf een weg in het verleden graven."
enola: Het is goed om je klassiekers te kennen, maar schuilt in al te veel terugkijken niet het risico dat er te veel gerecycleerd wordt?
Paterson: "Het klopt inderdaad dat veel groepen dingen doen die twintig of dertig jaar geleden al gedaan werden, maar als je al je invloeden samen perst, kan je tot iets nieuws komen, volgens mij. Als je gewoon Motown kopieert, klink je retro. Maar wanneer je Motown vermengt met glamrock of garagerock, dàn kom je bij iets nieuws uit."
Bethel: "Het is heel moeilijk om nog met originele muziek op de proppen te komen. Kijken naar de muziekgeschiedenis, de stukken aanduiden die je aanstaan en die samenbrengen, is zo ongeveer het origineelste dat nog te bereiken valt."
enola: Remt je dat niet af tijdens het schrijfproces?
Paterson: "Je probeert er gewoon niet over na te denken. En of we nu retro klinken of niet, maakt mij eigenlijk niets uit. Daar is op zich namelijk niets mis mee. Het belangrijkste is dat we zelf onze muziek goed vinden, of die nu modern is of niet. Trouwens, modern is een heel tijdelijk begrip, dus zie ik geen reden om het nadrukkelijk na te streven."
{image}In het titelnummer van deze plaat zit de zin "happy birthday to death". Beetje macaber, nee?
Bethel: "Misschien wel, maar dat ligt aan het verhaal er achter. Ken je Ted Hughes, de Engelse dichter? Die was getrouwd met Sylvia Plath, een dichteres. Hun huwelijk was niet het beste dat er was: hij maakte al eens een slippertje, dat soort zaken. Zijn vrouw kon dat na verloop van tijd niet meer aan en pleegde zelfmoord. Hughes zelf weigerde jarenlang om over de zelfmoord van Plath of een mogelijk oorzakelijk verband met hemzelf te praten, tot hij vlak voor zijn dood Birthday Letters uitbracht. En dan is er nog de beat-dichter Gregory Curso die een dichtbundel heeft met als titel Happy Birthday Of Death. Je moet die dingen lezen als je de kans hebt."
"Enfin, daar komt dus dat ene zinnetje vandaan.
enola: Als producer voor deze plaat hebben jullie Bernard Butler aangetrokken, met Suede verantwoordelijk voor Dog Man Star, een van dé cultplaten van de jaren negentig.
Paterson: "Terecht dat het die status heeft. Ik ben een absolute fan van de eerste twee Suede-platen, waar Butler gitaar op speelt. Maar voor de rest weet ik soms niet goed wat ik moet aanvangen met die hele jaren negentig. Nirvana en Pixies waren natuurlijk wel cool, maar verder?"
Bethel: "Britpop? Daarvan kun je met zekerheid zeggen dat we er niet door beïnvloed zijn. Op geen enkele manier."
Paterson: "We houden gewoon meer van oudere muziek, vrees ik. De jaren tachtig zijn bijvoorbeeld veel interessanter dan de jaren negentig."
godddeau: Vandaar dat je op een gitaar van Johnny Marr gespeeld hebt tijdens de opnames?
Paterson: "Dat was niet de aanleiding, maar het was wel leuk om te doen. Het is de gitaar waarop Johnny Marr speelde bij de opnames van Strangeways Here We Come. Achteraf heeft Marr die gitaar cadeau gedaan aan Bernard en die bracht het instrument op zijn beurt mee naar de opnames van This Gift. Hij gaf me een gitaarkoffer en toen ik die opendeed, zag ik een wonderlijke twaalfsnarige gitaar. Toen Butler zei dat ze van Marr geweest is, moest ik even slikken."
enola: Net als zovelen aan het hopen op een Smiths-reünie?
Paterson: (weifelend) "Neen, eigenlijk niet."
Bethel: "Ik geloof niet dat het er ooit van zal komen. Ze slepen elkaar voor de rechter en wou Morrissey niet liever zijn eigen teelballen eten dan opnieuw met de anderen te spelen? En bovendien, hoeveel groepen die terug samen komen, slagen er in de magie van weleer op te roepen? Pixies is het gelukt, maar dat is vrij uitzonderlijk. Hopelijk komen we zelf nooit in zo’n situatie.
Sons And Daughters stellen hun nieuwe plaat op 19 februari voor in de Botanique.
