Voor het Gentse Morc Records hoeft het allemaal niet zo per se en al helemaal niet zo luid. Enkele kleinschalige releases nu en dan voor de liefhebber van het experimentele/zachte werk volstaan. En op de releases mag er gerust buiten de lijntjes gekleurd worden.
Zo slaan Mariska “Soccer Committee” Baars en Rutger “Machinefabriek” Zuydervelt opnieuw de handen in elkaar voor het fijne Drawn. Baars debuteerde in 2007 met Sc op Morc Records maar werkte in tussentijd verschillende malen samen met veelschrijver Machinefabriek. De voorbije jaren brachten ze onder andere Clay en Thole uit waarbij één lange track (twintig minuten en meer) het hele album uitmaakte. Op Drawn kiezen ze voor een meer reguliere aanpak met tien “korte” nummers.
Die keuze heeft niet alleen als voordeel dat de plaat niet langer in één enkele rit uitgezeten moet worden maar ook dat de aparte tracks veel meer tot hun recht komen. De zachte fluisterfolkrock van Baars wordt bovendien door Zuydervelt met de nodige omzichtigheid benaderd, waardoor geen van beide ooit de bovenhand krijgt maar ze elkaar net aanvullen. In een aantal songs leidt dit tot lo-fi folkexperimenten zoals “Magpie” maar ook tot niet voldoende uitgewerkte vingeroefeningen als “Cristopher (For Suzanne)”.
Af en toe duiken er echter parels genre “For I Have None”, “Di-O-Day” of “Klauwier” op. Jammer genoeg blijft het bij een handvol nummers, terwijl net deze laten horen hoezeer Baars gediend is met een producer als Zuydervelt, die de intrinsieke kwetsbaarheid van haar songs wonderwel aanvoelt. Hoe mooi Drawn ook mag klinken, het laat opnieuw horen dat Baars (en Zuydervelt) gebaat zijn bij een kritischere keuze uit het beschikbare materiaal. Drawn laat horen wat mogelijk is maar maakt het nog niet (helemaal) waar.
Annelies Monseré is vooral gekend vanwege haar dromerige stem en pianospel die elkaar de hand reikten op weg naar ijle werelden. Na haar debuut in 2006 (Helder) leek ze wat naar de achtergrond te verdwijnen en bracht ze nog enkel EP’s uit. Ook Somewhere Someone is niet meer dan een 7”-EP met een speelduur van nauwelijks tien minuten, alleen heeft Monseré haar piano ingeruild voor een Hammond orgel waardoor de EP een heel ander geluid laat horen.
Op Somewhere Someone houdt Monseré weliswaar vast aan haar onbestaande melodieën, maar tezelfdertijd zorgt de keuze voor dit nieuwe instrument voor een heel andere invulling. Meer nog dan de piano ondersteunt het orgel namelijk de nauwelijks tastbare realiteit die ze oproept in haar songs. Het Hammondorgel biedt geen houvast zoals de piano maar onderstreept de vluchtigheid van de songs nog meer. Wanneer het laatste nummer (“II”) eindigt, lijkt het wel alsof de echte wereld opeens weer zichtbaar wordt.
Somewhere Someone noch Drawn zijn “noodzakelijke” platen die in geen enkele collectie mogen ontbreken. Net als de andere releases van Morc Records klinken het album en de EP als knappe schetsen die op een laatste, finale toets wachten. Morc Records ontpopt zich op die manier tot een wachtkamer van talent, zij het dat dit wachten nooit vervelend wordt.
