Stilzitten is echt niet weggelegd voor sommige mensen. Nauwelijks een jaar nadat Ben Chasny onder zijn nom de plume Six Organs Of Admittance met The Sun Awakens zijn maar liefst achtste plaat in evenveel jaren afleverde, ligt er al een opvolger klaar.
Toen Chasny twee jaar geleden debuteerde op Drag City met School Of The Flower was er een minimale verandering in zijn muziek te horen. De stem werd niet langer consequent naar de achtergrond gemixt waardoor de psychfolkdrones een nieuw allure en voor sommigen misschien zelfs een grotere toegankelijkheid kregen. Chasnys zevende plaat liet haast onmerkbaar een koerswijziging horen. Op het vorig jaar uitgebrachte The Sun Awakens werd die nieuwe stijl gefinaliseerd zonder het oudere werk te verloochenen.
Op Shelter From The Ash moeten geen grote veranderingen meer verwacht worden. Nu Chasny zijn palet voldoende verbreed heeft, rest er alleen nog een verdere uitdieping van het eigen kunnen. Geen wonder dus dat “Alone With The Alone”, ondanks zijn stortvloed aan gitaar- en drumpartijen, nergens verzuipt. Het blijft een gedurfde opener, vooral omdat de plaat ook veel lieflijkere geluiden laat horen die als breekijzer voor de plaat beter geschikt zijn.
Neem nu de bloedstollend mooie countryfolksong “Strangled Road” die alleen in zijn surreële tekst verraadt dat Six Organs Of Admittance uit de psychfolkwereld komt. Chasnys warme basstem, die in de refreinen ondersteuning krijgt van Elisa Ambrogios engelengezang, zou zelfs het kilste hart ontdooien. Ook “Jade Like Wine” speelt Chasnys twee grootste troeven (zang en stem) uit maar grijpt tezelfdertijd terug naar de vroegere songstructuren met sjamanitische inslag.
In “Coming To Get You” worden opnieuw de oudere paden bewandeld met een lang uitgesponnen song die zijn psychedelische roots duidelijk niet wil verloochenen. De pompende drums en scheurende gitaren slaan in de laatste minuten zelfs een brug naar Comets On Fire, Chasnys andere groep. Ook “Goddess Atonement” laat horen dat Chasny nog steeds zijn verleden niet ontkent. Het instrumentale nummer laat hem drie minuten lang solo aan het werk alvorens de andere instrumenten (wurlitzer piano, drum en field recordings) — zij het slechts zijdelings — aan bod mogen komen. Vingervlugheid en gitaarvirtuositeit blijven heer en meester.
Het in diep meanderende gitaren en achtergrondgeluiden badende “Final Wing” is de meest openlijk duistere song op de plaat. Waar anderen al dan niet terecht in de vorige nummers al een verstikkende leegte of wanhoop zonder zelfbeklag meenden te ontwaren — en tekstueel gezien valt daar zeker iets voor te zeggen –, kan daar hier geen twijfel over bestaan. Chasny beklimt de muren van geluid die hij zelf heeft neergezet om zijn boodschap toch te kunnen verkondigen, maar zijn stem gaat verloren in het geraas.
De titeltrack barst daarna uit zijn voegen met een opgejaagde drum, een drukdoenerige akoestische en een wild krijsende elektrische gitaar. Dat de duidelijk hoorbare onrust toch geketend blijft, bewijst eens te meer hoezeer Six Organs Of Admittance zich over zijn eigen stem meester heeft gemaakt. Coda “Goodnight” tenslotte laat een laatste maal de gitaren zacht weerklinken, het geweld is zo al genoeg aan bod gekomen doorheen de plaat.
Negen jaar en evenveel platen later weet Ben Chasny nog steeds te boeien. Met Six Organs Of Admittance heeft hij van bij de start een eigen wereld gecreëerd die met elke plaat verder wordt geëxploreerd. Shelter From The Ash biedt geen verrassingen maar wel kwaliteit van een enorm hoog niveau.
