SimpleSongs, de naam zegt het zelf: daar moeten wel eenvoudige liedjes achter zitten. De waarheid is anders. Op het debuut van Antwerpenaar Ken Veerman staan naakte popsongs die je niet zomaar als hamburgers naar binnen propt. Neen, dit is taaiere kost.
Dat begint al in opener "Apologise". Eenvoudig nummer aan de oppervlakte, maar wie doorgraaft, vindt meer complexiteit. Over een kurkdroge beat en een donkere synth giet Veerman een tekst met regels als "I will apologise for loving you still." Simpel of vrolijk? Niet echt. De kale onderstroom aan elektronica en andere tekstflarden op deze plaat bevestigen dat SimpleSongs zeker geen Ketnet-muziek is.
Kaal als Paul Baeten Gronda zijn ze trouwens allemaal, de nummers op SimpleSongs. Spaarzame beats — nu eens donker ("Seven Days"), dan weer wat lichter van toon — vormen de basis van de nummers en voorts zijn de songs slechts opgesmukt met hier en daar een goedgekozen arrangement. De piano in het zo al donkere "Seven Days" maakt het nummer extra spooky. De samenzang met een ons onbekende dame maakt van "Thirst" een van de mooiste nummers op de plaat.
Maar de mayonaise pakt niet altijd. Soms zijn de landschappen té kaal om te beklijven en dan wordt het een beetje saai. Het midden van de plaat kent zo’n dip waarin onze gedachten telkens afdwalen naar het vreemde patroon van onze gordijnen. "Get Out Of Town" is bijvoorbeeld een te lang uitgesponnen nummer dat die goeie hook mist om ons te verleiden. Ook "Six Words" — nochtans met één van de mooiste refreinen van de plaat -– gaat al te zeer rechtdoor. Mooi kan immers ook sáái zijn. En Veermans schelle zang aan het eind van het nummer brengt niet meteen beterschap.
Veermans zang speelt misschien zelfs de hoofdrol op deze plaat. De nummers staan of vallen met zijn vocale prestatie die soms al beter uit de verf komt dan anders. Veerman heeft een hoog stemgeluid, genre Ben Gibbard of, in eigen land, Novastar, maar zijn stem is niet altijd even trefzeker. Soms klink hij te monotoon en dan gaat het vervelen. Maar soms is het ook gewoon mooi, zoals in het naar de late radio-uurtjes hengelende, misschien net iets te flauwe, "The Right Way".
In zijn geheel zit het geluid van SimpleSongs overigens inderdaad ergens ter hoogte van Novastar, maar dan opgesmukt met kale Morr-achtige arrangementen — vroege Styrofoam — in plaats van het weidse popgeluid van Joost Zweegers. Tekstueel is hij dan weer dramatischer van stijl en neigt hij naar het prototype van de gekwelde singer-songwriter die de mislukte relaties aan elkaar lijkt te rijgen.
SimpleSongs is dus minder simpel dan hij zich voordoet. Achter het masker gaat een schijnbaar licht gekweld gezicht schuil. Duister — zelfs een beetje Duyster — in een hoekje van de singer-songwriterij, daar houdt het alter ego van Ken Veerman zich op. Maar u hoeft niet op uw hoede te zijn voor een eerste kennismaking, want al bij al laat SimpleSongs zich vrij gemakkelijk kennen. Een aantal relatief makkelijk in het oor liggende ballads houden de plaat ondanks zijn kaalheid die donkerte impliceert toch vrij toegankelijk en licht verteerbaar. Zoals achter dat stille, wat mysterieuze jongetje in de klas in feite ook maar gewoon iemand zoals u of ik schuilgaat. Een aangename kennismaking.
