Voor wie van windhonden en pokkeherrie houdt, is weer wat lekkers op de markt. Na een verpletterende passage in De Vooruit verschijnt bij Touch & Go Records Excellent Italian Greyhound, de vierde plaat van Shellac. Een veelbelovend album, met op de hoes een spuuglelijke hond: Shellac heeft zijn scherpe kantjes duidelijk niet verloren.
De fans van het eerste uur zaten al zeven jaar op hun honger, want zo lang heeft het geduurd vooraleer het minimalistisch hobbygroepje van Steve Albini nog eens samenkwam. Bassist Bob Weston en Steve Albini hebben van producen hun hoofdberoep gemaakt en slechts om de zoveel jaar, als de zon en de maan op dezelfde lijn staan, ontbinden ze hun duivels met Shellac.
Het noiserock-trio is nog altijd de meest compromisloze band in het hele rock-’n-roll-circus (nee Chris Martin, Steve Albini is cooler) en Excellent Italian Greyhound bevat opnieuw old skool gerampetamp van de smerigste plank. De plaat opent met “The End of Radio”, een klassieker uit de beruchte liveshows en waarschijnlijk het beste dat Shellac al ooit op tape heeft geworpen. Albini kruipt met bijtend sarcasme in de huid van de laatste radiopresentator op aarde om het einde van, jawel, de radio aan te kondigen. “This microphone turns sound into electricity”, klinkt het, maar het is drummer Todd Trainer die zijn drums ioniseert en elektriciteit maakt uit roffels.
Excellent Italian Greyhound blinkt vooral uit op vlak van productie. Sinds 1000 Hurts uit 2000 is het geluid van de band helderder en scherper geworden. Gitaar, bas en drum lopen elkaar nergens in de weg, waardoor het allemaal nog wat vuiler en snediger klinkt. Ernstige schade aan gevoelige hifisystemen blijft nog net uit.
Qua nummers valt de plaat uiteen in twee delen. De eerste helft van de plaat is Shellac zoals Shellac altijd al geweest is. Met dat kenmerkende gitaargeschraap en basgitaargedreun produceren ze als vanouds anti-intellectualistische tegendraadsheid in “Steady As She Goes” (dat absoluut niks te maken heeft met The Raconteurs), en ook “Be Prepared” en “Elephant” zitten verdomd strak in elkaar.
De tweede helft van de plaat bevat wat vreemdere noten om te kraken, zelfs voor de grootste fans. Afsluiter “Spoke” is bedeeld met onverstaanbaar gekrijs en lijkt eigenlijk onafgewerkt. Vooral het grotendeels a capella gebrachte “Genuine Lulabelle” is echter een mysterie. Bovenop Albini’s vreemdsoortige gecroon over een hoertje zijn enkele voice-overs gemonteerd. Meer dan een komisch experiment kan het niet zijn. Het daaropvolgende instrumentale “Kittypants” is zelfs uitzonderlijk soft voor een Shellac-plaat en heeft veel weg van een overbodig nummer.
Shellac heeft de ballen echter nog altijd waar ze horen te zitten. Heel wat rechtlijniger is het, door Bob Weston gezongen, antikapitalistische ‘Boycott’. Quasi-historisch is dan weer het instrumentale ‘Paco’, waarin Albini zowaar op zijn gitaar staat te tokkelen.
Excellent Italian Greyhound is voor de fans zwaar genieten. Het is een plaat die letterlijk begint met de Apocalyps, maar verder geen openbaring biedt. Op de eerste helft van de plaat staat Shellacs beste werk, terwijl eigenaardige experimenten een plaats krijgen op de tweede helft. Om Shellac te ontdekken, is At Action Park of 1000 Hurts waarschijnlijk geschikter, maar om te zien hoe Albini en de zijnen de reeds door hen gebombardeerde grenzen nog verder overschrijden, is Excellent Italian Greyhound verplichte kost.
