Nog maar 20 jaar oud is hij, en toch heeft hij al zijn eerste langspeler uit. Het is gemakkelijk om Shamir Bailey niet serieus te nemen, maar dat is buiten zijn muziek gerekend.
Hij ziet er dan niet meteen gevaarlijk uit, de twintigjarige jongeling uit de buitenwijken van Las Vegas daagt niettemin de conservatieve krachten uit die in zijn thuisland en elders zo sterk aanwezig zijn. Shamir is niet alleen zwart en overtuigd homoseksueel, hij dost zich ook meteen behoorlijk excentriek uit, compleet met opgestoken dreadlocks en een bullring door de neus. Gooi daar een androgyn stemgeluid bovenop dat hem af en toe doet verwarren met een vrouwelijke artiest, en je krijgt een kleurrijk figuur wiens persoonlijkheid alleen al voor de nodige bladvulling zou kunnen zorgen.
Maar het gaat hier natuurlijk om de muziek. In een interview met enola eist Shamir respect voor de oorsprong van bepaalde genres, maar zijn eigen muzikale roots zijn amper hoorbaar op deze eerste langspeler. Voor hij zijn debuut-EP Northtown schreef, maakte hij vooral punk en country, maar die invloeden komen enkel in het mysterieuze “Darker” even bovendrijven: dat nummer trapt immers af met een sample afkomstig van de noiserockers van Scratch Acid. Dat Shamir in werkelijkheid vanuit een geheel nieuwe invalshoek het terrein van de eigentijdse dansmuziek besluipt, kwam aanvankelijk niet in hem op omdat hij naar eigen zeggen nog nooit van housemuziek had gehoord – zijn eerste elektronische genreoefeningen zou hij steevast omschrijven als “gothpop”. Daardoor is Ratchet een soort ontwortelde popplaat geworden die volledig losstaat van wat Shamirs tijdgenoten doorgaans op de dansvloeren afvuren. De originele insteek van deze eigenwijze jongen zorgt er bovendien voor dat zijn debuut behoorlijk fris en ongedwongen klinkt.
Nergens is dat duidelijker dan op het geweldige “Demon”, waarin een stemsample een voorzichtige, melancholische strofe inleidt die vervolgens openbloeit in een werkelijk fantastisch refrein: “If I’m a demon, baby you’re the beast that made me/Falling from grace, but falling oh so gracefully,” kirt Shamir met zijn vrouwelijke contratenor, en een van de beste nummers van het jaar is prompt geboren. Ook in andere songs toont de jonge zanger zich bovendien van zijn meest catchy kant: zijn eenvoudige synthloopjes en dito beats klinken soms iets naïever dan Disclosures heerlijke debuut uit 2013 (zoals tijdens het fijne maar ietwat onrijpe “Make A Scene”), maar met hitgevoelige nummers als “Call It Off” en “Hot Mess” moet hij zeker niet onderdoen voor de getalenteerde Britten. Het naar disco neigende “In For The Kill” ontpopt zich dan weer tot het uitbundigere broertje van Blood Orange, en dat mede dankzij een subtiel funkgitaartje en een aanstekelijke saxofoon.
Nochtans schrijft Shamir niet alleen dansbare popsongs. Het zelfde blaasinstrument zorgt in de slepende opener “Vegas” immers voor een broeierige sfeer, alsof de oncomfortabele hitte van de Mojavewoestijn door de boxen sijpelt: “The sin is alright/At least at night,” probeert Shamir de luisteraar nog te sussen. Maar toch kan hij niet om de beruchte decadentie van Sin City heen, al kaart hij de “Rolling dice/Waiting for a destiny/Symfonies, ka-ching, ka-ching, endlessly” op een koele manier aan, zonder te bekritiseren of te veroordelen. Shamir is enorm open-minded, en zijn artistieke promiscuïteit zorgt voor een ingehouden spanning in zijn ogenschijnlijk zorgeloze deuntjes. Het new wave-achtige “Darker” drijft bijvoorbeeld op een sinister orgel, terwijl Shamir over andere dimensies prevelt en ten slotte afsluit met een enigszins ontstellend caveat: “You can’t contain the truth.” Misschien is deze muzikale omnivoor toch wat gevaarlijker dan zijn hippe looks doen vermoeden?
Zo divers en complex als zijn achtergrond is, zo simpel en homogeen klinkt Shamirs debuutalbum. Het disco- en housejasje dat de 20-jarige excentriekeling op de plaat aantrekt, zit hem echter als gegoten, en hij moet dan ook nauwelijks moeite doen om een speelse genreoefening om te zetten in een spontane brok elektronische pop met inhoud. Ratchet is nog boeiender dan de figuur erachter, en dat wil heel wat zeggen.
