De hoes – met een gemutste Maestro die, de ogen gesloten in een meditatieve rust, water door de vingers laat glippen op een mini-eilandje van dorstig groen – doet eigenlijk het ergste vermoeden. Gladde jazzpop of muzak met een newagetint? Is het definitief fout gelopen met de getalenteerde pianist die als negentienjarige snotter z’n entree maakte in het trio van Avishai Cohen?
De eerste dingen die je te horen krijgt, lijken de hoesindruk eigenlijk een beetje te bevestigen, want “A Man, Morning, Street, Rain” (veel beeldender kan een titel al niet zijn) begint met zacht vinylgekraak, een combinatie van akoestische en elektrische toetsen en vage elektronica die je zou kunnen omschrijven als “smaakvol decoratief”. Veel heeft het echter niet om het lijf, wat ook geldt voor het vaselinezachte “Without Words”, waarin (de nochtans prima) zangeres Gretchen Parlato de woordloos zingende sirene van dienst is. Tot dan is het twijfelen: is dit nog het album van een buitensporig getalenteerde muzikant met een uitstekende livereputatie, of wordt er een vervolg gebreid aan de Frozen-soundtrack?
Na die wat valse start wordt eindelijk een andere richting in geslagen. “From One Soul To Another” – nochtans een titel die weinig goeds belooft – is een prima stukje jazzpop dat de ritmesectie zachtjes laat warmdraaien en waarin piano en keyboards uiteindelijk aan climaxwerking doen. Wat wel opvalt, is dat Maestro niet te koop loopt met z’n technische bagage, wat ook nog eens bevestigd wordt met drie korte solo-improvisaties doorheen het album, die zich stuk voor stuk ophouden op franjeloos, dromerig terrein. De composities die er respectievelijk op volgen, zijn nog boeiender.
Zo creëert “Stop Motion” met geduld wat meer beweging, ondanks een simpel stompend ritme. Met bassist Jorge Roeder, die ook al te horen was aan de zijde van aanstormende gitaargod Julian Lage, en topdrummer Ziv Ravitz, die speelde aan de zijde van Christophe Irniger, Lee Konitz, die andere virtuoos met Israëlische roots, Yaron Herman, en “onze eigen” Joachim Badenhorst, beschikt Maestro dan ook over een stel klasbakken die beseffen dat minder niet noodzakelijk meer is, maar toch genoeg. Ook zij blinken doorgaans uit in een maximale helderheid van ideeën. In een wereld van overdaad gaat het haast onderontwikkeld aanvoelen. Een verademing, eigenlijk.
In “The Message”, dat volgt op “Mirrors”, wordt een ballade geboetseerd rond een krakkemikkige opname van een kinderstem (Ravitz’ dochter), met een aandoenlijk effect. “Water Colors” is nog beter. Startend als een golf van impressies en vervolgens langzaam ontluikend, met een tweede helft waarin het vingerwerk maximaal kan renderen en het samenspel wat doet denken aan Phronesis. Dit doet je beseffen dat het trio misschien op z’n best is als de muziek aan het dansen slaat. Ook het ritmisch complexere raderwerk van de titeltrack en “Spirit – For Anat” zetten met succes in op meer kleur en beweging.
Het is dan ook een beetje jammer dat Maestro het album uiteindelijk laat uitdoven door terug te grijpen naar de probeersels van het begin. Studioconstructies “Rain, Morning, A Man, Street” en “Epilogue” omarmen “The One I Seek Is You”, waarin Parlato terug opduikt om het boeltje zwoel bij elkaar te schmoozen. Dan liever “Kunda Kuchka”, dat rond het midden van het album een stijlbreuk vormt met het omringende materiaal, maar waarin de stemmen van Neli en Kalina Andreeva, en Theo Bleckmann opgaan in een combinatie van ambientklanken en ritualistische percussie.
The Stone Skipper is dus een twijfelgeval. Enerzijds siert het Maestro dat het album zich ver weg houdt van hol spierballengerol en egotripperij, maar tegelijk zou je willen dat hij zich minder had beziggehouden met sfeer, gasten en effecten die het albums nodeloos doen aanslepen of, om in de context te blijven, verwateren. Dan liever een back to basics-beweging met de focus op interactie en onverdund spelplezier, terreinen waarop hij zijn kunde al volop bewezen heeft. Misschien voor album #5?
Het Shai Maestro Trio speelt op 22 maart op Leuven Jazz. Meer info en tickets hier.
