De surrealisten lagen aan de grondslag van de “écriture automatique”. Wie het onderbewuste de kans geeft zich te manifesteren zou het wezenlijke van de mens bloot kunnen leggen en de antwoorden op belangrijke levensvragen kunnen geven. Het schrijfproces mag niet te berekend noch te afgewogen zijn. De impuls weegt door.
Met Automatic Writing creëert het Nederlandse Sennen zijn muzikale equivalent. De drie postrock/shoegaze-nummers, elk rond de tien minuten, zweren bij dromerige melodieën waarin elke logica verbannen lijkt ten voordele van een intuïtief aanvoelen van het esthetische. De dominant aanwezige trompet van gitarist/trompettist Noël roept uiteraard vergelijkingen op met landgenoten We vs. Death, maar Sennen klinkt nergens zo hoekig of afgemeten. Hier wordt de melancholie ruimschoots baan gegeven in uitgestrekte songs.
Net zoals op de albumcover kleurentinten door elkaar lopen en toch het beeld van een landschap weten op te roepen, meanderen de drie nummers zonder ooit kakofonisch over te komen. Hoewel op geen enkel moment het gevoel opduikt dat er een duidelijk eindpunt in zicht is, wordt dit toch bereikt, alsof van bij de start de finish al nabij was. Op het eerste gehoor lijken de drie nummers sterk inwisselbaar, maar een aandachtige beluistering maakt duidelijk hoezeer de songs met elkaar verweven zijn en toch op zichzelf staan.
“Redshift” is het meest gedurfde nummer van de drie. De gitaarpartijen klinken avontuurlijker dan deze die op de meeste hedendaagse postrockreleases te horen zijn. De tegendraadse melodielijn en grillige drum creëren samen met de loopse bas een haast jazzy sfeertje dat naadloos dromerige elementen incorporeert. De groep laat pas na een vijftal minuten de teugels los voor een postrockerig arrangement, inclusief synths en zacht/hard-overgangen.
Met “Arcus Glider” wordt voorzichtig gestart. De loungy sfeer klinkt wat tegennatuurlijk en clichématig na de prachtige finale van “Redshift” maar de aanwezige trompet maakt veel goed. Na een viertal minuten schiet de song dan toch uit de startblokken en valt opnieuw de onrustige drum op. Jammer genoeg kan de gitaarpartij niet voldoende volgen om het nummer naar een hoger niveau te tillen. Hoewel de groep zichzelf in de laatste minuten weet te herpakken, is het kalf helaas al verdronken.
“Hearsay” heeft duidelijk iets goed te maken en doet dat met verve. De pompende drums die het nummer inleiden, zetten de song onmiddellijk op het juiste spoor. De gitaren zijn meteen mee en brengen opnieuw een opzwepende track, met een glansrol voor de trompet. Net als op “Redshift” mag het er allemaal wat wilder aan toe gaan, al wordt het “experiment” hier wat meer geschuwd ten voordele van een klassieke(re) song. De magistrale opbouw laat de luisteraar verbluft achter.
Na We Vs Death en Solaire is Sennen de derde Nederlandse postrockgroep die bewijst dat het genre wel degelijk zijn (meer)waarde heeft zolang men maar met voldoende inventiviteit aan de slag gaat. Automatic Writing is een klein pareltje dat bovendien gratis te downloaden is via de eigen site. Ooit was Nederland vanuit politiek oogpunt het gidsland, heden ten dage is het dat voor postrock. Het poldermodel werkt nog steeds, al zit het nu in een andere niche.
