Herinnert u zich nog de openingssequens van The Two Towers? Een camera glijdt langs
besneeuwde bergen terwijl de zon in de verte haar stralen over het
indrukwekkende landschap stuurt. De soundtrack bij deze beelden zou
van Secret Machines kunnen komen. Zoals Sunn O))) hun luisteraars als Vergilius
in de Divina Commedia meesleuren naar de diepste krochten van de
hel zonder een tussenstop in het vagevuur, begeleidt het trio uit
Dallas hun fans als een uit de kluiten gewassen Beatrice door de
hemel om dan ergens in de stratosfeer rond te blijven zweven. Hun
debuut, ‘Now Here is Nowhere’, kreeg veel lof toegezwaaid en de
referenties liepen van Pink Floyd naar Grandaddy en Neil Young. Op
‘Ten Silver Drops’ houdt die eerste vergelijking zich nog altijd
staande, maar de overige invloeden zijn als wolken langzaam maar
zeker weggedreven. Deze plaat klinkt namelijk nog veel grootser,
majestueuzer en epischer dan zijn voorganger. Nog veel meer dan
vroeger zijn Secret Machines larger than life en brengen ze
massieve songs die je volledig opslorpen in een draaikolk van
geluid. Terwijl bands als The
Downward Spiral of Babyshambles doen denken aan rommelige
repetitiekoten, hoort de muziek van Secret Machines bij weidse
landschappen die mensen met agorafobie een appelflauwte zouden
bezorgen. Een concert in Pompeii lijkt niet veraf.
‘Ten Silver Drops’ opent met het fantastische ‘Alone, Jealous and
Stoned’, een kathedraal van een nummer dat je ergens in het ijle
achterlaat. Geen verrassende gitaaruitbarstingen dit keer, maar
immense synthesizers die in de verte uit de mist opdoemen en een
Kraftwerkregen van elektronische effectjes die op je neerdwarrelt.
Secret Machines willen de luisteraar duidelijk imponeren in al hun
grootsheid, want wanneer de prominente stem van Benjamin Curtis als
een stevige wind over een zee van gitaren en drums blaast, is
kippenvel moeilijk te onderdrukken. Wie niet ingepalmd wordt door
dit soort Über-songs, is een hele straffe.
‘All at Once’ kent een bijna even zalige sfeerschepping, met
etherische soundscapes en de intense zang van Curtis. Het is pas
met ‘Lightning Blue Eyes’ dat we voor het eerst dominant gitaarwerk
te horen krijgen dat de keyboards naar de achtergrond verwijst. De
song bezit een knoert van een refrein dat door Curtis op magnifieke
wijze kracht wordt bijgezet. Meedeinen op de impressionante
geluidsgolven van de band is de enige oplossing. Dit trio songs is
gewoon gemaakt om weiden en stadia omver te blazen. Ze werken in op
je hersenen als een krachtige drug tot de totale roes een feit is.
Hopelijk vallen er in Werchter wat boegeluiden te horen, zodat
Curtis zijn manschappen op z’n Bob Dylan’s ‘Play Fucking Loud’ kan
toeroepen, want Secret Machines moet je op full power ervaren,
zodat van een fysieke gewaarwording gewag kan worden gemaakt.
‘Daddy’s in the Dolldrums’ toont jammer genoeg wel aan dat Secret
Machines nog geen foutloze plaat kunnen afleveren. Het nummer
illustreert de keerzijde van de medaille die de formule van de band
met zich meebrengt. Op z’n Pink Floyds krijgen we ingehouden drum-
en gitaarpartijen voorgeschoteld die maar blijven voortduren zonder
dat de spanning erin wordt gehouden. Het nummer weet zich niet uit
de strakke dwangbuis van het ritme los te rukken en had een
anarchistische putsch wel kunnen gebruiken. De finale zorgt nog wel
voor tintelingen, maar ze komt gewoon te laat.
‘I Hate Pretending’ laat ons deze misstap echter snel vergeten met
een drumpartij die de prelude is van een song die als een pure
mindfuck kan omschreven worden. Gevleugelde gitaarlijnen en
dito synths suizen door de isobaren heen tot een imposante drumsolo
als een sonische wervelwind de tijd laat stilstaan op een
achtergrond van ruisende synthdrones. Een speelgoeddoosmuziekje
zorgt nog voor een zachte bries na de storm, maar wat ervoor kwam,
was te massief om er echt van te kunnen genieten. ‘Faded Lines’
zorgt niet voor een adempauze met bevreemdende backing vocals en
een dreunende drumpartij. Het is pas met ‘I Want to Know If It’s
Still Possible’ dat we een ingetogener klankenpalet te horen
krijgen. Het nummer gaat van start met een onweer dat gepikt is van
‘Relationship of Command’ van At The Drive In tot een zoete piano
invalt en we vertrokken zijn voor een louterende ballad. ‘1, 000
Seconds’ is het einde van een 45 minuten durende catharsis. De tien
mythische zilveren druppels van Secret Machines hebben namelijk het
zuiverende effect van een schrobbeurt in een Turks badhuis.
Wie niet houdt van het grote gebaar en epische dramatiek, zal
weinig plezier beleven aan ‘Ten Silver Drops’. Degenen die echter
van zichzelf vinden dat ze al te lang op deze aardkloot hebben
rondgedwaald en een etherische trip willen ervaren, hebben met deze
plaat goud in handen. Met Secret Machines kunt u vanaf nu gewoon op
hoogtestage in uw woonkamer. James, het beademingstoestel aub?!
