The Seventies are back. Psychedelische, brede rock met de neiging tot bombastische soundscapes in navolging van Pink Floyd en Led Zeppelin, hoe kan je er niet van houden? Zo redeneerden ook Secret Machines, en zie, een fijne plaat wordt weer maar eens grijsgedraaid in onze stereo.
In alle grote rock ’n rollverhalen moet men zijn luie kont opheffen en het geluk gaan zoeken. The Beatles gingen naar Hamburg, Bob Dylan ging naar New York en Jimi Hendrix trok naar Londen. Aldus gingen Secret Machines Dallas voor New York. Erg gemakkelijk was het allemaal niet: geen warm water, geen jobs, geen geld… Enkel muziek. Maar hey, wie zei ooit dat het gemakkelijk moest zijn?
En inderdaad, het heeft het trio geen windeieren gelegd. Recensenten aller landen betuigen hun lof en ook het gewone publiek blijft niet onbewogen, getuige de snel groeiende fanbase.
Wat meteen opvalt aan "First Wave Intact", opener van Now Here Is Nowhere en meteen een negen minuten lange trip, is het strakke ritme. Een knallende drum leidt ons het lied binnen, dat meteen erg militaristisch klinkt. de Secret Machines nemen hun tijd, en bouwen de spanning perfect op. "I wonder what you’re waiting for" vraagt zanger Ben Curtis, en even later: "I wonder what you’re dying for". Wij vragen het ons ook af, tot het lied in een knaller eindigt en we onze ingewanden van de vloer kunnen oprapen.
Een eerste rustpunt op de plaat wordt ons bezorgd door "The Leaves Are Gone", met een heerlijk breekbare stem en een ingetogen gitaar en keyboard. Ook hier komen Secret Machines moeiteloos mee weg. Het pathos wordt — zoals op de hele plaat, nu we erbij stilstaan — breed uitgesmeerd, maar ach, voor één keer mag het wel.
Na deze kleine zijstap naar het zachtere werk vliegt de groep er meteen weer in met de single "Nowhere Again". Curtis laat deze keer zijn kwelduivels op ons los met teksten als: "Another alone on an everyday night/I think in the morning I think I’ll be alright", en toch: "We know we’re lost/We’re nowhere, now" Vergeefse hoop dus…
Als er naast het hoge epische gehalte van de songs iets opvalt, zijn het wel de teksten van Curtis. Met pareltjes als "We were dressed in uniforms/Left over from the war/A tourniquet, an iron vest/Our emblem was a star" ("Pharaoh’s Daughter") wordt de hele plaat gevuld: met Grote Gevoelens van Eenzaamheid en Paranoia, maar toch klinkt het nergens geforceerd of plaatsvullend. Tekst en gitaren banen zich onder luid crashende cimbalen een weg naar het midden van je hersenen om zich daar vast te ketenen met grote Yale-sloten. En wees maar gerust dat je de sleutel nooit meer te zien te krijgt.
Now Here Is Nowhere wordt afgesloten met de titeltrack, die alleszins niet moet onderdoen voor opener "First Wave Intact". Ons hoorgestel wordt hier opnieuw negen minuten lang danig op de proef gesteld met luide gitaren, luidere drums en dramatische zanglijnen. Een waardige afsluiter voor een meer dan degelijke plaat.
Laten we elkaar geen mietje noemen: dit is een debuut om trots op te zijn. Het is niet vernieuwend, en je zal er niet vrolijk van worden, maar een goeie dosis Secret Machines op zijn tijd kan zeker geen kwaad. Zo, en nu snel wat Kaiser Chiefs!
