Met zijn vorige plaat There Is An Ocean That Divides And With My Longing I Can Charge It With A Volta That’s So Violent To Cross It Could Mean Death leverde Scott Matthew een van de mooiste platen van 2009 af. Nu is hij terug met zijn derde plaat, Gallantry’s Favorite Son, in zekere zin een logisch vervolg op die vorige plaat, maar tegelijkertijd ook gekenmerkt door een minder zwaarmoedige sfeer en een losser geluid.
Het grootste verschil met de vorige plaat is echter wellicht dat de albumtitel een stuk korter is. In samenspraak met het intrigerende artwork wekt de titel weliswaar nog steeds een erg poëtisch gevoel op dat een diepere betekenis lijkt te suggereren.
Scott Matthew: “Het is alleszins geen conceptalbum, aangezien mijn nummers steeds ontstaan op individuele momenten. Ik schrijf zeer spontaan en ook heel sporadisch. Er is geen echte verbinding tussen de songs, behalve ikzelf. (lacht) De titel zelf komt uit een van de songteksten, maar daarnaast trok het woord gallant me ook erg aan. Weinig mensen gebruiken het nog in hun dagelijkse gesprekken, hoewel het nog steeds een echt woord is en deel uitmaakt van het woordenboek. En het voelt voor mij aan als een woord dat goed de manier vat waarop ik mijn muziek benader, namelijk op een erg traditionele wijze zoals dat ook zestig, zeventig jaar geleden gedaan werd. Ik gebruik niet veel technologie, maar enkel echte instrumenten, die vaak meer in klassieke muziek gebruikt worden. Daarom leek me dat toepasselijk.”
enola: Je muziek wordt inderdaad sterk gekenmerkt door een vrij klassieke benadering. Het lijkt alsof je als het ware een tijdloos gevoel wil opwekken. Vind je het belangrijk om muziek te maken die los staat van hedendaagse hypes en genres?
Matthew: “Dat tijdloos gevoel is inderdaad belangrijk, maar ik schrijf niet op een erg beredeneerde manier. De muziek die ik schrijf is gewoon comfortabel voor mij, en groeit vrij natuurlijk. Ik probeer eerlijke en ook enigszins persoonlijke muziek te maken, en technologie komt daarbij voor mij gewoon niet echt in aanmerking. Het boeit mij niet zozeer om al dan niet modern te klinken, ik wil gewoon een goed nummer schrijven en een atmosphere of purity creëren. Voor mij voelt het gebruik van echte instrumenten dan erg natuurlijk.”
enola: Is dat ook waarom je doorgaans schrijft over klassieke thema’s als liefde en vriendschap? Zijn dat voor jou nog steeds de belangrijkste thema’s om over te zingen?
Matthew: “Ja, absoluut, en ik denk niet dat dat ooit zal veranderen. We hebben het allemaal nodig, weet je.”
enola: Wat me ook opviel aan de titel van de nieuwe plaat is dat je de Amerikaanse spelling gebruikte in plaats van de Australische spelling voor favorite (Australisch Engels volgt doorgaans de Britse spelling, gvdb). Identificeer je je dan meer met de Verenigde Staten dan met je thuisland?
Matthew: (enthousiast) “Wauw, je merkte dat op! Ik zie mezelf absoluut niet als een Amerikaan, maar blijkbaar moet dat toch tot op een zekere hoogte het geval zijn, want ik woon er nu vijftien jaar en ik had er niet eens bij stil gestaan. Isn’t that funny? Ik heb niet eens nagedacht over de spelling waarmee ik opgroeide, en ben duidelijk in zekere zin geassimileerd aan de Amerikaanse cultuur aangezien ik het op die manier schreef. Ik denk wel dat tegenwoordig vaak Amerikaanse spelling gebruikt wordt in Australië, maar misschien moet ik de titel aanpassen als de plaat uitgebracht wordt in Australië.”
enola: Voel je je nog steeds verbonden met Australië?
Matthew: (denkt na) “Ja, toch wel, ik heb er getourd in 2009. Ik kom er niet vaak meer, maar ik mis het land wel en ik hou ervan. En het is goed dat ik nu opnieuw hou van Australië, want ik hield er niet van toen ik vertrok. Ik haatte het. Ik voel toch een connectie en het voelt wel alsof het een erg belangrijk deel van me is, waar ik niet beschaamd om ben of dat ik niet ontken.”
enola: Je leeft in New York, maar je muziek lijkt veel populairder te zijn in Europa. Heb je daar een verklaring voor?
Matthew: “Ik weet het, mijn leven is vreemd. Ik ben een Australiër die in New York woont, met een carrière in Europa. (lacht) Ik ben er dankbaar voor, maar het is vreemd. Ik heb er niet echt een verklaring voor. Mijn albums zijn wel uitgebracht in Australië en de Verenigde Staten, maar er lijkt meer interesse te zijn in Europa dan eender waar.”
enola: Is dat ook de reden waarom je platen worden uitgebracht door een Duits label?
Matthew: “Ik had een deal voor drie albums met dat label, en ik heb nu mijn derde plaat afgewerkt. Ze zijn erg goed voor me geweest, maar ik heb nog geen idee wat ik hierna ga doen. Ik denk niet zo ver vooruit.”
enola: Het nieuwe album lijkt ietwat lichter te zijn dan de vorige plaat qua tekstmateriaal. In de promotekst staat er ook dat je vrede zou genomen hebben met jezelf. Is dat gewoon promo talk of is er ook iets van aan?
Matthew: “Wel, er zit ook wel een grond van waarheid in. De afgelopen vijf jaar ben ik me meer gemakkelijk gaan voelen over wie ik ben en wat ik doe. Mijn leven is in die periode dan ook heel interessant geweest, ik kon en mocht gewoon mezelf zijn, mijn muziek uitbrengen, en alles werd tot op zekere hoogte aanvaard. Ik hoop dat het zo verder gaat.”
enola: Je besteedt erg veel aandacht aan de arrangementen van je nummers. Ben je dan niet wat bang om gewoon jezelf op te nemen zonder enige begeleiding, behalve je eigen gitaar en ukulele?
Matthew: “Eigenlijk niet. Ik heb er na het maken van dit album ook over nagedacht, omdat het een erg moeilijke plaat is geweest om te maken. Technisch gezien, qua tijd, en ook gewoon financieel hebben we heel wat problemen gehad. Een tijd geleden speelde ik een soloshow in Berlijn. Het was de eerste keer dat ik nog eens alleen optrad in lange tijd, en het was erg aangenaam, dus ik overweeg nu om, als ik een volgende plaat maak, het erg simpel aan te pakken. Misschien neem ik het gewoon op in mijn appartement, waar ik een vleugelpiano heb.”
“Ik wil in zekere zin terug naar een meer basic en sobere klank, zonder al te veel arrangementen. Want ik hou echt van minimalisme in muziek; mijn favoriete album is The Covers Record van Cat Power, en dat is in essentie gewoon zij en een piano of een gitaar of een autoharp. Nu, begrijp me niet verkeerd, de arrangementen zijn helemaal mijn keuze en ik sta er nog helemaal achter, maar ik wil tegelijkertijd ook wel terug naar een meer simpele sound. Ook voor dit album hebben we al een aantal dingen aangepast, de arrangementen zijn minder klassiek aandoend, we hebben subtiele drums gebruikt voor de eerste keer, meer vocalen ook, maar tegelijkertijd is het ook minder dicht opeengepakt qua klank.”
enola: Ben je dan meer tevreden met deze plaat dan met de vorige?
Matthew: “Dat vind ik erg moeilijk om over te oordelen. Het feit dat deze cd moeilijker was om te maken, beïnvloedt mijn gevoel erover nog steeds. Ik luister er niet echt naar, maar ik hoop dat ik dat binnenkort wel zal kunnen. (lacht) Ik luister ook niet meer echt naar mijn andere platen, hoewel ik dat in het begin wel deed, omdat ik er erg trots op was. Op deze ben ik ook erg trots, maar elke keer als ik ernaar luister, denk ik “oh man, dit ging fout” of “dit had beter gekund”. Ik beoordeel mezelf meer dan vroeger. Maar ik denk dat we er toch het beste van gemaakt hebben, aangezien we nooit volledige de vrijheid hadden op vlak van tijd, geld of beschikbaarheid van muzikanten. En dat maakt me trots. Dat is uiteindelijk ook alles wat je kan doen: gewoon opdagen en het beste doen dat je kan.”
enola: Je hebt al geregeld gezegd dat optreden erg belangrijk is voor je. Vind je het niet moeilijk om in een livecontext te switchen tussen je lichter en donkerder materiaal?
Matthew: “Nee, ik vind dat helemaal niet moeilijk. Alles wat ik schrijf komt voort uit mezelf, het is allemaal een eerlijke extractie van wat een deel van mij is. Ik vind het heel makkelijk om van het ene naar het andere uiteinde te gaan, omdat het allemaal in me zit. Het is niet alsof ik verschillende karakters zit te spelen. Het zijn verschillende emoties, maar ik kan die heel vlug opnieuw grijpen, omdat het nu eenmaal altijd in me leeft.”
enola: In “True Sting” zing je dat “it has taken this song to expel the dirt”. Heeft songs schrijven een therapeutisch effect op je?
Matthew: “Je bent de eerste die me iets over dat nummer vraagt! Maar het heeft absoluut dat effect. Ik denk dat iedereen die iets maakt als het ware een therapie doorgaat, want je brengt iets dat in je zit naar buiten, in de wereld. Als ik mijn emoties kan laten leven in een nummer, voel ik ze zelf minder sterk. Ik kom er minder mee in aanvaring. Voor mij helpt het dus om af te geraken van de pijn, of hoe je dat ook wil noemen.” (lacht)<
