De tijd waarin we deze recensie zouden moeten openen met “Verwar
deze man vooral niet met die ene Canadees van Summer of ’69” ligt
gelukkig al ver achter ons. De productiefste aller songwriters
heeft namelijk lang genoeg aan de weg getimmerd om ondertussen een
heel eigen plaatsje veroverd te hebben in het huidige
muzieklandschap. Adams schudt op zijn tiende solo-album in acht
jaar (waarvan dit het vierde is met vaste begeleidingsband The
Cardinals) alweer schijnbaar moeiteloos twaalf oerdegelijke songs
uit zijn mouw. Maar net in die degelijkheid schuilt ook het gevaar
…
Bij momenten komt de routine namelijk gevaarlijk hard om het hoekje
loeren op deze cd. Haast stuk voor stuk zijn het bijzonder sterke
songs, maar af en toe besluipt ons het gevoel dat we ze al eerder
gehoord hebben: overduidelijke Neil Young invloeden? Check. Epische
countryrock? Check. Breekbare pianoballads? Check. Adams deed het
allemaal al eens, en hij deed het met verve. Maar goed, dit leidt
ons naar een veelgestelde vraag: moét een artiest zichzelf elke
keer opnieuw uitvinden? Of volstaat het dat hij gewoon doet waar
hij goed in is? De hip-hop nummers die hij bij wijze van experiment
enkele jaren geleden op zijn website plaatste indachtig, neigen we
eerder naar het eerste. Maar goed, dat oordeel laten we voor één
keer liever aan u over. Hierbij presenteren we u dus gewoon: de
Naakte Feiten
1) ‘Born Into A Light’: akoestische gitaren, een
heerlijk riffje dat ons meteen de song binnensleurt en een subtiel
kardinalenkoortje in het refrein zijn de perfecte ingredïenten voor
een brokje melancholie. Mooie opener.
2) ‘Go Easy’: typische Ryan Adams-song, sterk
refrein, maar hier begint hij al – oh, gruwel – gevaarlijk hard als
Bono te klinken. Uitstekend vakmanschap, maar het wordt bijna
saai.
3) ‘Fix It’: eerste single. Fijne vibe in de
strofes, gloedvolle soul in het refrein en een aanvaardbaar pak
reverb op de gitaren. Zo schreven ze ze graag in de jaren 70.
4) ‘Magick’: Adams door de bocht! Eighties
rock, het zal nooit ons favoriete genre worden, maar voor wat
hij er hier mee uithaalt, werd het woord ’tenenkrullend’
uitgevonden. So turn the radio up loud and get down/ Let your
body move / Let your body swing / Listen to the music play / It’s
magick, It’s magick. Serieus? Volgende graag.
5) ‘Cobwebs’ Adams herpakt zich! Als je dan toch
als Bono wil klinken, doe je het beter zo. En als je dan toch wil
klagen, doe het dan met een mooie song als deze.
6) ‘Let Us Down Easy’: de invloeden mag u deze
keer zelf opnoemen, wij houden het erop dat de countrygedaante
Adams nog steeds het beste past.
7) ‘Crossed Out Name’: subliem. Deze lijkt wel
weggelopen uit ‘Love Is Hell’, en dat is een groot compliment. Ook
melancholie gaat ‘m nog steeds goed af.
8) ‘Natural Ghost’: een van die
countryrocknummertjes zoals alleen Adams ze nog kan schrijven.
Jammer genoeg net iets te banaal om tot onze favorieten gerekend te
worden.
9) ‘Sink Ships’: Adams schrijft een popnummer. En
dat doet ie goed! Een fraaie song over liefdesverdriet en een van
onze favorieten op dit album. The war is over, dat hebben
we goed begrepen.
10) ‘Evergreen’: kabbelt haast ongemerkt voorbij,
maar laat deze toch vooral niet aan uw aandacht ontsnappen. Het is
een schoontje.
11) ‘Like Yesterday’: ietwat gezapige countrypop
op het eerste gehoor, maar wie iets beter luistert hoort Adams van
zijn donkerste kant: I take a sleeping pill / And feel a little
less pain. Duidelijk nog steeds niet van al zijn demonen
verlost, maar om even grof te zijn: dat heeft al betere songs
opgeleverd.
12) ‘Stop’: het bewijs dat ie ook de breekbare
pianoballad volledig onder de knie heeft. Al vermoeden we dat,
zoals wel vaker het geval is bij onze getergde troubadour, de
meningen zullen variëren tussen bloedmooi en saai. Zoals we hier al
aanhaalden: voor uw portie liefdesverdriet bent u nog steeds beter
geholpen door ‘Love Is Hell’. Maar toch: een waardige
afsluiter.
Alles in beschouwing genomen is dit dus een meer dan degelijk
album, met enkele uitschieters. Maar ook wel iets te veel Adams op
automatische piloot om nog een extra ster waard te zijn (of
misschien zit die verschrikkelijke albumtitel daar wel voor iets
tussen). Een pak van deze nummers schrijven we graag bij in ons
Grote Ryan Adams-boek, maar dit wordt alvast niet het album dat we
al onze vrienden gaan aanraden. Dit terzijde: kom gauw nog eens
naar België, Ryan!
