Eind 2008 verscheen ‘Unholy Majesty’, de derde cd van de Britse
chanteuse noire Rose Kemp. Omdat die plaat toen schromelijk over
het hoofd werd gezien door de crew, trok ondergetekende op
een druilerige vrijdagavond helemaal naar Den Bosch om deze Evil
Janis Joplin live aan het werk te zien. In oktober was ze voor vier
optredens te gast bij onze noorderburen. Wanneer u dit leest is ze
echter al verder oostwaarts getrokken, voor een Duitse tournee met
Porcupine Tree.
Op plaat klinkt Rose Kemp als een bastaardkind van Edith Piaff
en Black Sabbath, opgegroeid in een Brits folkmilieu. Live laat ze
echter alle remmen los en trekt ze een immense muur van geluid op.
Ondersteund door enkel bas en drum rijt ze met haar unieke stem en
gitaar alle vooroordelen over hippies en folkies brutaal aan
flarden. Rose means business als ze zingt: “I am the unholy.” En
het venijn dat ze spuwt in ‘Bitter and Sweet’ brandt een dag later
nog gaten in je vel.
De opkomst in de W2 was nogal mager, en hoewel er op het
optreden niet zo veel viel aan te merken waren de reacties eerder
lauw. Rose en band verlieten na het laatste nummer en met een zeer
kortaf goodbye dan ook nogal abrupt het podium. Geen bemoedigend
vooruitzicht dus voor een interviewer.
Twintig minuutjes later en met een pintje in de hand bleek ze
echter een vriendelijke spraakwaterval te zijn die, zoals je verder
kan lezen, niet altijd even vrolijk naar de toekomst kijkt. Het
stukje conversatie over haar lievelingsvogels hou je nog van me te
goed, maar de ornithologen onder de lezers die echt meer
willen weten geven maar een gil, of hoeven maar te kijken op de
hoes van haar jongste album.
Kop boven water houden
enola: Goeie avond! Alles goed? Je leek niet zo tevreden toen
je het podium verliet…
Mwah, daar wil ik het niet over hebben, dit is gewoon zo een van
die dagen… Maar je moet niet bang zijn, je mag me gerust wel wat
vragen stellen, hoor.
enola: Oké, dan! Je bent nu voor een kleine tournee in
Nederland. Is het al mee gevallen tot nu toe?
Ja hoor, het ging best. Morgen spelen we nog één keer in Nederland
en dan gaan we naar Duitsland, met Porcupine Tree.
enola: In Nederland begint het nu toch redelijk te lopen,
niet?
Valt wel mee. We zijn hier nu voor de derde of de vierde keer, en
er zijn al wel wat mensen die ons kennen. We speelden natuurlijk
ook al op Roadburn. We worden hier ook wel ondersteund door Biddi
Bookings en Walter van het Roadburnfestival. We zijn blij dat er
nog zo’n fijne mensen zijn om een band te steunen, want sinds een
jaar of twee is het echt je kop boven water houden en verder niets
in de music business. Je doet je best en je geeft alles wat je kan,
maar het valt totaal niet te voorspellen of er mensen naar je
optreden komen en of ze je cd willen kopen of niet. Zoveel goede
bands hebben er de laatste jaren de brui aan gegeven of lopen
gedeprimeerd rond. M’n favoriete band stopte er onlangs ook mee.
Een van hen is nu loodgieter, een ander leraar. Wij zijn nog bij de
gelukkigen, want de meeste bands verdienen tegenwoordig niets,
terwijl slechts enkelen het juist extreem goed doen.
enola: Heeft die slechte sfeer dan te maken met de economische
crisis?
Natuurlijk is het daardoor de laatste twee jaar nog flink
verergerd, maar eigenlijk draait het al sinds een jaar of tien
slecht. Niemand in dit wereldje weet waar het naartoe gaat, er is
geen manager die je kan helpen of voorbereiden. Je kunt niet leren
hoe het werkt, want de business werkt gewoon niet. Eigenlijk werkt
het al bijna veertig jaar niet meer. Alles is in handen van enkele
oude zakken die grote bedrijven runnen. Ze kennen echter niets van
muziek, zodat hun labels dus ook niet goed draaien. Er zijn
natuurlijk nog wel wat kleinere labels die geleid worden door jonge
mensen, maar voor hen is het ook hard. Vroeger, in de jaren zestig
en zeventig, runden de babyboomers de business ook al, maar toen
waren zij nog jong en toen werd de goede muziek dus wél populair.
De muziek die nu populair wordt, is allemaal shit.
Blote lichaamsaanhangsels
enola: Ach, het is gewoon popmuziek.
Alle popmuziek is toch shit? Het is allemaal een gemakkelijk
product, en wij moeten hard knokken voor ons bandje om maar net mee
te kunnen.
enola: Zou je met Lilly Allen kunnen vechten?
Bedoel je echt fysiek te lijf gaan?
enola: Of met woorden, of als een clash van ideeën. Ik vraag
het maar omdat je eigenlijk ook tot de generatie van Britse
zangeresjes behoort die het vasteland overspoelen deze dagen. Ik
vind ze allemaal even slecht, maar wat vind jij
ervan?
Ze interesseren me niet, ik heb helemaal niets met hen te maken. Ik
drink me niet lazarus en ga niet met iedereen naar bed om in de
pers te kunnen komen en een plaatje meer te verkopen. Ze lopen met
ongeveer ieder lichaamsaanhangsel bloot om aandacht te vragen,
terwijl ik me liever bezighoud met muziek. Al heeft Lady Gaga
anders wel haar weg geforceerd in ons kliekje, want onze vaste
geluidsman is helemaal gek van haar.
enola: Jij blijft ondertussen wel voort werken, hè? Je bent
toch weeral bezig met het volgende album?
Ja, maar zonder stress. We zullen wel zien wanneer het af
geraakt.
enola: Heb je al een label voor het album?
Pff, we zien wel. Eigenlijk kan me dat allemaal niets schelen op
dit moment.
Fuck het publiek
enola: Ik ben wel even geschrokken tijdens het optreden. Ik ken
je twee vorige albums, maar live speel je stukken
heavier.
Ja, dat is altijd al zo geweest bij mij. Op het podium wil ik alles
geven en als ik zin heb om te schreeuwen en te gillen, dan doe ik
dat. Fuck het publiek, als ze er niet tegen kunnen! Het draait om
ons en het volume en de energie die we losmaken. Ik vind het zo
geweldig wat er gebeurt als we samen zijn voor repetitie of een
optreden. Ik kom dan met wat songs die ik thuis heb geschreven,
mijn jongens geven dan ook hun input en samen maken we er dan
altijd iets unieks en overweldigends van. Aan onze geluidsman kan
ik tijdens concerten vragen om een vol en massaal geluid te geven
aan onze songs, zodat de mensen voor het podium weggeblazen worden.
Zo heb ik het het liefst, maar het is moeilijk om hetzelfde gevoel
in de studio te vatten. Dan zijn er altijd zoveel mensen bij die
raad willen geven of ideetjes hebben en dan begin ik te twijfelen
aan mijn songs. Ik heb me voorgenomen om dat minder te laten
gebeuren. Live doen we in ieder geval altijd onze goesting. Ik zou
trouwens nooit zoals Kate Bush willen worden, die niet meer
optreedt en enkel af en toe nog een album maakt.
enola: Speel je altijd samen met dezelfde band?
We spelen nu toch al een tijdje samen, ja, mijn jongens en ik zijn
familie ondertussen. Het is het belangrijkste wat ik heb.
Incest en moord
enola: Zelf heb ik je muziek leren kennen via de meer heavy
georiënteerde pers en je samenwerking met Ufomammut. Je groeide op
in een folkmilieu, waar plaats je jezelf het meest?
Toen ‘Handfull of Hurricanes’ uitkwam, kende niemand me in het
hardere wereldje. Echt niemand was in me geïnteresseerd, maar we
bleven doordoen. Met ‘Unholy Majesty’ hebben we toch al wat meer
mensen bereikt, ook fans van metal, doom en drone. Daar voel ik me
uiteindelijk toch meer bij thuis. Wat is folk trouwens? Eigen aan
het genre is om te beginnen dat men in ieder land een andere
invulling geeft aan de muziek. Veel mensen vinden al die
huppelmuziek folk, maar voor mij is folk juist heel donker. Mijn
moeder zong nummers over incest en moord, maar dan zodanig verpakt
in metaforen en eufemismen dat het niet te hard opviel. Dat moest
natuurlijk als je muziek wilde blijven maken.
enola: Heb je veel aan je muzikale opvoeding gehad of probeer
je nu juist los te komen van je wortels?
Weet je, mijn ouders hebben praktisch eigenhandig een nieuw genre
gesticht met hun band Steeleye Span, en dat is iets wat ik
waarschijnlijk nooit zal kunnen zeggen. Het motiveert me wel om ook
zo hard te werken als ik kan aan mijn eigen ding.
enola: Je wilt iets blijvends achterlaten?
Jazeker, ik koop soms nog platen van bands waar ik nog nooit van
had gehoord, platen uit 1971 bijvoorbeeld, en die muziek blijkt dan
gewoon heel erg goed te zijn. Stel je voor dat mensen na mijn dood
een plaat van me kopen en er niks aan vinden omdat ik nu niet hard
genoeg mijn best gedaan heb, dat zou toch erg zijn? Dan heb ik
liever dat niemand me nu kent, maar dat mijn muziek over dertig
jaar nog altijd goed gevonden wordt. Ik doe dit omdat ik het doe,
maar ik wil het wel goed doen.
enola: Je gelooft in het lot?
Ja, ik geloof dat we allemaal een reden hebben om te bestaan. Je
moet toch iéts geloven, niet?
Volgende stap
enola: Hoe weet je wanneer je klaar bent voor een volgende
stap, een cd of een grote tour of wat dan ook?
Tja, dat is moeilijk. Je weet het eigenlijk nooit zeker, hé, maar
er zijn wel veel mensen die me steunen of raad geven wanneer ik
daar behoefte aan heb. Mensen als Tim Smith van The Cardiacs en
Mike Vennard van Oceansize hebben me al veel geholpen. Het zijn
idolen van me en het is zo speciaal als Tim Smith me op een dag
opbelt en vraagt of ik niet bij hem in de studio wat muziek wil
komen opnemen. Steven Wilson steunt me ook heel erg en neemt ons nu
mee op tournee. Het doet toch goed als je zulke grote muzikanten
kan overtuigen van je capaciteiten.
enola: En zo blijf je dus doorgaan…
Yep, we doen wat we moeten doen, hè, ondanks de shitty tijden.
Sorry dat ik zo doorzaagde over de apocalyptische toestanden in de
muziekindustrie, maar dit is gewoon zo een van die dagen…
enola: Geen probleem, veel succes nog!
