In een twintigtal episodes reist enola de wereld rond. Kriskras de wereldbol doorkruisend, belichten we een selectie muziek die aan zelf te bepalen prijs kan gedownload worden op nobele websites als Bandcamp en Freemusicarchive: een twee- à driewekelijkse selectie van twijgjes uit de internationale wildgroei aan kleine releases. Zevende etappe van onze reis: Pakistan.
Misschien wel het minst voor de hand liggende land dat we tot nog toe behandelden, maar net daarom een bijzonder boeiende keuze. Het aanbod alternatieve muziek uit Pakistan is niet enorm groot, maar door hechte samenwerking en creatieve uitwisseling heeft er zich wel een kleine, maar kwalitatief hoogstaande scene ontwikkeld. Dat is vooral zo in de monstermetropool Karachi (in de top tien grootste steden ter wereld) waar verschillende groepen en artiesten zich verenigd hebben in het collectief Forever South en twee daaruit ontsproten labels: Mooshy Moo (geleid door de tegenwoordig in Istanbul wonende Dalt Wisney), dat helaas op non-actief lijkt te staan, en het recent door Noahs Heark in de Verenigde Staten opgestarte Hear Now, dat Karachi en Californië als het ware naast elkaar plaatst.
31. Mole
Deze groep uit Karachi is een collectief waaruit een hele resem soloprojecten is ontsproten. De leden ervan zijn tegenwoordig zodanig over de aardbol verstrooid, dat ze na debuut-ep We’re Always Home uit 2008 slechts een ander teken van leven (Visiting EP 1 uit 2011) hebben afgeleverd. In de tussentijd zijn er gelukkig wel die twee uitstekende ep’s, waarbij onze voorkeur lichtjes uitgaat naar de hypereclectische eerste. Experimentele rock vol hoekige ritmes, excentrieke tussenwerpsels, elektronische blieps die zich rond postrockgitaren wikkelen en geregeld ook ronduit opzwepende sferen. Neem bijvoorbeeld “Stagefright”, dat na een ferme dosis gefriemel halfweg in een bonkende groove verzeild geraakt, om dan een ronduit catchy refrein vol achterwaartse vocals te laten horen dat neigt naar het boeiendste vroege werk van Minus The Bear. “Welcome To Videogame Island” vertrekt dan weer vanuit hectische chiptune om in een tweede deel enkele prachtige melodieën over elkaar te draperen. De lieflijke afsluiter “Into Toast Squares” is daarbij een perfect sluitstuk na de bijna hysterische gekte van al het voorgaande, een ontroerende coda die je zachtjes in slaap wiegt. Bijzonder knap is hoezeer de groep ondanks uitgebreide studio trickery deze plaat toch doet aanvoelen als een continue groepsjam die vloeiend van het ene naar het andere uiterste overgaat. In elk geval is duidelijk dat Mole een uitstekende leerschool is geweest voor de leden van de groep, en het is dan ook te hopen dat ze snel nog eens de tijd vinden om verdere horizonten te verkennen.
32. Slowspin
Slechts één van de relatieve veelheid aan muzikanten in het Forever South-collectief, maar deze plaat is wel een van de recentste en beste releases. Slowspin is een vrouwelijke producer – wedden dat u dat niet had verwacht in Pakistan? – die haar eigen ijle vocals een prominente plaats in de klankvorming geeft. De jongedame bracht al twee eerdere ep’s uit bij Mooshy Moo en voegde daar enkele maanden geleden een eerste ep op Hear Now aan toe: Between Shadows In Water (ook op cassette verkrijgbaar). Elektronische muziek die sfeerwerking een integrale plaats toebedeeld ten nadele van de denderende beats die haar collega’s voortbrengen. Veel van de tracks op deze ep lijken verwachtingen te scheppen voor drumpatronen die de geluidstapijten openrijten, maar die komen er slechts zelden bij aan te pas. Toch worden ze niet gemist en slaagt Slowspin er met deze ep uitstekend in om de luisteraar mee te voeren in haar eigen klankwereld, een soort bastaardkind tussen pakweg FKA Twigs, Tycho en de mysterieuze samenwerkingen tussen Flying Lotus en Laura Darlington.
33. //orangenoise
Shoegaze die niet hoeft onder te doen voor recente vaandeldragers uit de revival van het genre als Nothing en Cheatahs. Zelf noemen ze hun take op het genre “chappalgaze”, al valt er in feite weinig te horen dat specifiek aan hun thuisland herinnert en is de invloed van grootheden als My Bloody Valentine en Slowdive dominant. De teksten zijn daarbij alvast geen hulpmiddel, want naar aloude genretraditie worden ze (net als alle andere klanken) bedolven onder rijkelijke dosissen reverb. Hoewel de leden van //oranenoise ook actief zijn in verscheidene erg experimentele solo- en zijprojecten, liggen de songs op hun debuutplaat //A Journey To The Heart Of The Matter (2012) doorgaans erg goed in het gehoor. Uitzondering daarop is het met dissonante orgel- en gitaarpartijen opgesmukte “Sweet, Sweet”. Wie verder ook de moeite neemt om de eerdere ep’s van de groep te beluisteren zal merken dat op deze debuutplaat een veel coherentere sound wordt neergezet. Dat belooft voor volgende releases!
34. Basheer & The Pied Pipers
Postrock die verder denkt dan het gekende crescendotrucje, en een opvallende stijlbreedte aan de dag legt. Basheer is de enige langspeler van het tussen Karachi en Islamabad pendelend collectief en is niet over de gehele lijn even geslaagd (de geluidskwaliteit schommelt bovendien tussen de onderlinge tracks). Zo zijn de synths in “Circling Nowhere” te bizar om te werken boven het lieflijke gitaarthema en ontspoort de percussie in opener “Yes” zodanig dat de hele ondergrond er onstabiel van wordt. Daartegenover staan dan wel torenhoge uitschieters, zoals de opzwepende mathrock van “Stormdance”, de elektronische beats van “NXTLVL” of de folktronica in aflsuiter “You Know I Know I Know”. Een plaat om in te cherrypicken dus, maar wel zonder twijfel een die een gretige experimenteerdrift toont die in zekere zin representatief is voor veel van de andere muzikanten in deze Pakistaanse alternatieve muziekbeweging. Basheer laat een groep horen die nog een beetje op zoek is naar zijn eigen geluid maar die en passant wel al verdomd knappe dingen bij elkaar heeft geschreven.
35. Noahs Heark
Ziyad Habib is labelbaas van Hear Now, maar daarnaast ook een begenadigd producer in zijn eigen recht. Hoewel hij tegenwoordig in de Verenigde Staten woont, zette hij zijn eerste stappen in de muziek in Karachi, een stad waarmee hij een erg hechte band blijft onderhouden. Dez Little Tree ep, uitgebracht bij Mooshy Moo is daarvan alvast een mooi visitekaartje. Muziek die sterk beïnvloed is door de dromerige sferen die Shlohmo aan het begin van zijn carrière in elkaar knutselde, maar toch genoeg eigen accenten legt om te boeien. Beats rijzen hier en daar op uit de sluimerende ambient tapijten, maar doen de muziek nooit ontploffen. Dit is nachtmuziek; niet die waarop je uren jezelf in het zweet danst, maar voor de terugtocht doorheen een verstilde stad. Enig minpuntje? De bijzonder korte speelduur!
Lees ook onze vorige etappes:
Eerste etappe: Turkije
Tweede etappe: Frankrijk
Derde etappe: Brazilië
Vierde etappe: Zuid-Afrika en Namibië
Vijfde etappe: Pollen
Zesde etappe: Spanje.
