Heavy en catchy: dat is Red Fang in twee woorden samengevat. Deze combinatie en hun hilarische video’s legden zanger-gitarist Bryan Giles, zanger-bassist Aaron Beam, gitarist David Sullivan — onze gesprekspartner van dienst — en drummer John Sherman de voorbije jaren geen windeieren. Ook derde plaat Whales And Leeches, hun tweede via Relapse Records, mag er zijn. Hoog tijd dus om het geheim achter de band te (proberen) ontrafelen.
Op het moment van het interview rust Sullivan thuis uit van een korte tour door het westen van de VS. “Het waren maar tien shows, maar we kregen overal goede reacties. Een paar shows waren zelfs uitverkocht.” De volgende maanden zal Red Fang constant op de hort zijn. Dat het de band uit Portland voor de wind gaat, heeft ongetwijfeld te maken met de nieuwste plaat, die met het bijzonder poppy “Blood Like Cream” en doomepos “Dawn Rising” de beste en meest opmerkelijke nummers bevat die het knotsgekke viertal ooit gemaakt heeft. En dat voor een plaat die in amper drie (!) maanden werd geschreven, opgenomen en gemixt. “Er kwam inderdaad heel wat druk bij kijken”, zegt Sullivan. “Tussen verschillende tours begin dit jaar moesten we thuis meteen nieuw materiaal schrijven. Als we op de baan zijn, lukt het echt niet om ideeën uit te werken. Elk beetje tijd thuis gebruikten we dus nuttig. We begonnen met oude riffs en nieuwe ideeën te combineren. “Blood Like Cream” is bijvoorbeeld gedeeltelijk ontstaan uit een oud nummer. De songs waren ook niet volledig afgewerkt toen we in de studio belandden. Dat bracht dus nog meer druk met zich mee.”
enola: Was die schrijf- en opnametijd dan het grootste verschil tussen Murder The Mountains en Whales And Leeches?
Sullivan: “Inderdaad, toen hadden we geen deadline. De tweede plaat kwam iets natuurlijker tot stand. We hadden meer tijd om elk idee eerst afzonderlijk uit te werken. Pas op, voor de nieuwe plaat had ieder van ons ook zijn bijdrage, maar het moest veel sneller gaan. Maar we waren gelukkig in de juiste mood.”
enola: Zo komt de plaat ook over. Het klinkt alsof er helemaal geen druk aan te pas kwam. De nummers klinken nooit geforceerd. Wat is het geheim hierachter?
Sullivan: “Op het juiste spoor blijven. We hadden in de studio een soort overzichtsbord met verschillende categorieën: een song die nog maar een ideetje was, een nummer dat al afgewerkt was maar nog vocalen nodig had, … Zo wisten we perfect aan welk nummer we nog veel werk hadden. Die structuur was er dankzij bassist Aaron; hij werkt zeer georganiseerd en houdt de dingen goed bij. Maar de opnames waren soms ook hectisch. Om te ontspannen trokken we geregeld naar de plaatselijke pub. Maar we drinken ook wel tijdens het repeteren hoor. We doen dat gewoon graag. Ik probeerde ook mijn gedachten te verzetten door een film te zien of eens goed te gaan eten. Zo kon ik weer met een fris hoofd aan het werk gaan.”
enola: Hoe verliep de samenwerking met Mike Scheidt van YOB, toch wel een legendarische naam in het doomwereldje?
Sullivan: “Wel, “Dawn Rising” is ook ontstaan uit een heel oud nummer. Toen we het verder aan het uitwerken waren, realiseerden we ons: ‘Dit is redelijk doomy, zelfs een beetje zoals YOB’. John, onze drummer, stelde voor om aan Mike te vragen of hij wilde zingen. Dat zou ook de opnamedruk wat verlichten. We zaten samen met Mike en hij was er meteen voor te vinden. Toen wij in de studio zaten, speelde hij toevallig een show in Seattle, dus dat kwam goed uit. Voor dat concert kwam hij naar onze studio in Portland om het nummer in te zingen. Eerst was het alleen Mike, maar nadien voegden we er ook vocalen van Aaron aan toe. Mike schreef wel zelf de teksten en de vocale melodieën.”
enola: Red Fang startte officieel in 2005. Hoe is de band precies ontstaan en in hoeveel verschillende groepjes speelden jullie ervoor?
Sullivan: “In duizenden. Bryan, John en ikzelf speelden eerst in Party Time: een heel onnozele bandnaam, maar het was wel een plezierig groepje. Ik speelde ook met Bryan samen in Last Of The Juanitas, genoemd naar een pikante saus (lacht). Ik nam de laatste plaat met hen op. Voor Red Fang bestond, speelde ik ook in Facedowninshit en, toen ik in een verleden in North Carolina leefde, met John samen in The Mercury Birds. Toen Bryan even verhuisde naar San Diego na de split van Party Time, startten Aaron en ik een andere band: Special Princess. Uit de nummers van die laatste band zijn een paar Red Fang-songs ontstaan, zoals “Dawn Rising”. Toen we allemaal weer in Portland waren, rekruteerden we Aaron en zo was Red Fang geboren. We wilden meteen voor straight forward heavy metal/rock gaan, iets compleet anders dan onze vorige bands, die meer tegendraads waren. We wilden het simpel houden. Maar we hadden nooit gedacht dat we een paar jaar later door Europa zouden kunnen touren. Onze grappige video’s hebben ons zeker vooruit geholpen. Mensen gingen Red Fang appreciëren, zelfs zonder zich iets aan te trekken van het nummer.”
enola: Jullie zijn constant op de baan. Hebben jullie nog een normaal werkleven?
Sullivan: “Twee jaar geleden zijn we allemaal gestopt met onze normale job. Met muziek maken en touren verdienen we geen bakken geld, maar we kunnen onze rekeningen betalen.”
enola: Jullie hebben al met veel verschillend bands getourd, van Mastodon over Crowbar tot Megadeth. Is er één band van wie jullie veel geleerd hebben?
Sullivan: “Touren met Mastodon was een zeer leuke ervaring. We kenden ze niet echt — alleen hun muziek — maar ze waren heel vriendelijk. Al zitten ze bij een groot label en hebben ze een groot podium met alles erop en eraan, een grote crew met twee gitaartechnici, een drumtechnicus, een podiumman en een geluidsman op het podium, ze gedroegen zich niet als pretentieuze rocksterren. Wat ik geleerd heb van hen: ‘gedraag je niet als een lul, al ben je bekend aan het worden’. Ik heb al verschillende verhalen gehoord over artiesten die eikels worden van zodra ze wat groter zijn. Gelukkig hebben we zo’n gevallen nog niet aan de lijve meegemaakt.”
enola: Het befaamde SPIN omschreef jullie recentelijk als een “frisse, hongerige uitdager voor de troon van Queens Of The Stone Age”. Willen jullie ook de grootste metalband worden en binnen een paar jaar concertarena’s vullen?
Sullivan: “Dat was een mooie vergelijking, want ze zijn een van mijn favoriete bands en ik ben enorm fan van hun laatste plaat, waarop een verrassend geluid te horen is. Maar we zijn er niet op uit om de wereld te veroveren. We spelen ook geen specifieke muziekstijl. Zo denken we al sinds de oprichting van Red Fang.”
enola: Hebben jullie dan echt geen schrik dat Relapse Records te klein zal worden in de toekomst?
Sullivan: “Neen. Toen we tekenden bij Relapse, had ik wel schrik van het feit dat wij geen extreme metal spelen, terwijl het label vooral technische en extreme metalbands in zijn catalogus heeft. Dat was aanvankelijk een beetje vreemd. Maar we kunnen wel twee kanten aanspreken: de fans van extreme muziek enerzijds en de mensen die Baroness en Mastodon volgen anderzijds. Relapse heeft ook een zeer goede verdeling. Hun kantoor is nu zelfs verhuisd van Philadelphia naar Portland, onze thuisbasis. Op die manier kunnen we de mensen die voor ons werken eens in het echt zien.”
enola: Welke nieuwe muziek uit 2013 heeft je naast Queens Of The Stone Age nog kunnen bekoren?
Sullivan: “Wolf People! Ze komen uit Engeland en doen mij enorm denken aan Cream en Led Zeppelin. Ik ben ook een grote fan van Goat en Graveyard. En uiteraard ook van Big Business en Melvins.”
Red Fang speelt op zaterdag 15 maart 2014 met The Shrine en Lord Dying in de Hasseltse Muziekodroom.
