2012 Transgressive Records
Een lief kijkend poesje dat klop krijgt van een hamer. Dat werd
de hoesfoto voor ‘Tough Love’, de tweede plaat van Pulled Apart By
Horses (PABH), een band uit Leeds die iets doet met op
Amerikaanse leest geschoeide hardcore. Het hoeft weinig betoog;
bands die zo’n hoesfoto kiezen, zal u niet snel aantreffen op een
knuffelrockcompilatie. Denk eerder aan het afscheidsfeestje van het
kraakpand waar u weg moet, zoiets.
De plaat kickstart met ‘V.E.N.O.M.’ en geeft de fans meteen waar
ze om vragen. Hier geen ellendig uitgedokterd introliedje van twee
minuten sfeerschepping, maar meteen gezellig de beuk erin met zijn
allen. “VEE EEE ENN OOHH EMM” krijst zanger Tom Hudson – u herkent
‘m aan de piercing net boven het kinbaardje – elke refrein rond,
daarbij op elke lettergreep ondersteund door een mokerslag op de
drums en in distortion doorzopen geraas op de gitaren. Nét
niet de vuist in de lucht gestoken.
‘Wolf Hand’ neemt de fakkel vlotjes over, maar blijkt
uiteindelijk niet meer dan een matige geslaagde stijloefening.
Hetzelfde geldt voor ‘Shake Off the Curse’ en ‘Epic Myth’. Maar net
wanneer we die plaat van Bad Brains bijna in de lader geschoven
hadden, legt de band de lat opnieuw wat hoger met puik werk als
‘Some Mothers’ en ‘Night of the Living’. Die eerste combineert
vakkundig uitgepuurde breaks die naadloos overvloeien in melodieuze
waanzin waarvan we na meerdere luisterbeurten nog niet genoeg
hadden. Met ‘Night of the Living’ laat de band het strakke
hardcorekorset even in de kast hangen ten voordele van wat
alternatieve rock. Het lied deed ons denken aan The Hickey
Underworld, niet de enige keer trouwens dat die band in ons
opkwam bij het beluisteren van deze plaat.
Vervolgens is het een nummer lang wachten op het heerlijk
getitelde ‘Bromance Ain’t Dead’, waarin we zowaar even iets konden
ontwaren dat naar Supergrass rook – hoe lang was dat ook alweer
geleden? Daar waar PABH op hun debuut grossierde in sullige titels
– zie ‘Back to the Fuck Yeah’, ‘The Crapsons’ en ‘I Punched a Lion
in the Throat’ – blijft het op ‘Tough Love’ behoorlijk sober.
Minder inspiratie, of gewoon ouder worden? We hebben er het raden
naar.
Aan ‘Degeneration Game’ gaan we samen gezellig voorbij.
Uitsmijter ‘Everything Dipped in Gold’ vat de rest van de plaat nog
eens samen, maar ook niet meer dan dat.
PABH is een band waarvoor een refrein moet beuken en een intro
liefst ook. Solo’s zijn uit den boze, volledig conform met wat het
hardcorehandboek voorschrijft. Melodie mag wel, en dat is maar goed
ook, want net daarin slaagt de band erin boven de middelmaat uit te
stijgen. Door doorkookte hardcoreclichés aan elkaar te rijgen, kun
je vandaag helaas nog weinig pluimen verdienen, zelfs al zit de
productie goed. Een val waarin PABH net iets te veel trapt, vandaar
de kleine buis.
