Het is bijna niet te geloven, maar de Franse poprockers van Phoenix bestaan al negen jaar. Omdat hun vorige plaat It’s Never Been Like That een beetje lauwtjes werd ontvangen, grijpt de band terug naar het recept dat hem dankzij Untitled te beurt viel: minder rock, meer electronica.
Nu, zo dramatisch is die verandering niet. Phoenix maakt nog steeds lekker meezingerbare pop en zal dat ook altijd doen. Maar waar ze vroeger nog steevast tot het selecte kliekje van de Franse electroscene werden gerekend, overvielen ze ons op It’s Never Been Like That met Strokesachtig gitaargeweld. Slecht is de plaat absoluut niet, maar toch vonden onze favoriete Parijzenaars het hoog tijd voor verandering. En dus ging de groep herbronnen, en werd er maar liefst drie jaar aan deze Wolfgang Amadeus Phoenix gesleuteld. Sommige nummers ("Love Like Sunset" bijvoorbeeld) werden gedurende twee jaar quasi dagelijks bestudeerd en verbeterd. "Een nachtmerrie", zo liet zanger Thomas Mars optekenen. Het resultaat mag er wel zijn: Wolfgang Amadeus Phoenix is de beste plaat van de band sinds Untitled, of misschien wel zijn beste plaat tout court.
Een grote verdienste is er ongetwijfeld voor co-producer/mixer Phillipe Zdar (Cassius), niet toevallig ook de man achter de knoppen bij Untitled. Hij geeft de nummers van Phoenix opnieuw die jeugdige schwung en dat zomerse sfeertje die een beetje op de achtergrond dreigden te raken. "Lisztomania" bijvoorbeeld, over Franz Liszt en zijn popsterachtige status. De heren van Phoenix hebben een patent op heerlijk meezingbare singles, er staat er één op elke plaat. Vandaar dat het misschien vreemd is dat de groep nog niet die supersterstatus bereikt heeft. Kan iemand mij trouwens uitleggen waarom Phoenix niet de Marquee mocht komen platspelen in Werchter?
Deze Wolfgang Amadeus Phoenix is immers gemaakt om live vonken te geven. "1901" bijvoorbeeld, een instant genietbare popsong met bijna pompende beats. "Fences" is dan weer dromerige funk met zanger Thomas Mars op z’n verleidelijkst. "Love Like a Sunset Part I" en "Part II" zijn instrumentale intermezzo’s die de vaart er al dan niet bewust een beetje uithalen. Gelukkig staat ook deel 2 van Wolfgang Amadeus Phoenix bol van de aanstekelijke ritmes en melodieën. "Lasso" en "Armistace" zijn door gitaren voortgestuwde rockers, terwijl "Rome" en "Countdown" meer een gezapig tempo aanslaan. "Do you remember when 21 years was old?", vraagt Mars zich af. Ook voor hem zijn de negen jaar Phoenix voorbij gevlogen.
Phoenix bewandelt op Wolfgang Amadeus… slechts sporadisch nieuwe paden, maar daar gaat het niet om. Het gaat om spelplezier, belachelijk catchy melodieën en een ultrastrakke productie. En wat dat betreft is er echt niks beters op de markt op dit moment.
Wolfgang Amadeus Phoenix is dé plaat om uw hippe barbecue of tuinfeest op te vrolijken. Niet als vlakke achtergrondmuziek, maar als de ideale soundtrack bij een onvergetelijke zomer.
