Palehound :: Dry Food

82840375

Vrouwelijke DIY-rammelrockers doen het tegenwoordig goed. Vergelijkingen met (vooral) Waxahatchee en Courtney Barnett zijn dan misschien wel de eenvoudigste manier om snel duidelijk te maken in welk hokje Palehound zit, het doet haar ook wat oneer aan. Met Dry Food levert ze immers een uitstekend debuut af waarmee ze zichzelf meteen op de muzikale kaart zet. Een album dat dan ook nog voorzien is van een absolute wereldsong.

Palehound is de artiestennaam waaronder de 21-jarige uit Boston afkomstige Ellen Kempner opereert. Live wordt ze dan wel bijgestaan door andere muzikanten, haar debuutalbum speelde ze grotendeels zelf helemaal vol. Enkel voor de drumpartijen deed ze een beroep op derden. Dry Food mag dan haar eerste officiële langspeler zijn, toch is ze hiermee niet aan haar proefstuk toe. In 2013 bracht ze al de EP Bent Nail uit, al is die tegenwoordig enkel nog digitaal verkrijgbaar. In de Verenigde Staten kwam Dry Food vorig jaar in de zomer uit, aangezien Kempner binnenkort voor de eerste maal Europa aandoet wordt het ook hier officieel uitgebracht. Dat het album met zijn acht songs afklokt op amper 28 minuten kan misschien hier en daar wel een wenkbrauw doen fronsen. Maar laat ons eerlijk zijn, dat is ook de lengte van bijvoorbeeld Pink Moon van Nick Drake. En hoort u daar iemand over klagen? Geen franjes, vuller of nodeloos gerekte songs bij Palehound dus. Gewoon wat ze te zeggen heeft en daar blijft het bij.

Dat Ellen Kempner nog een kamergenote geweest is van Sadie Dupuis, frontvouw van Speedy Ortiz, en ook met die band op tournee getrokken is, valt meteen te horen. Dit is muziek die geworteld is in de indierock van de jaren 90 waarin vooral de invloed van Pavement niet te onderschatten is. Schijnbaar achteloos steken de nummers in elkaar met tempowisselingen die niet moeten onderdoen voor een Colombiaanse klimmer op een col buiten categorie in de Tour De France. Opener “Molly” is meteen een blauwdruk van de rest van het album: een rollend basritme dat op tijd en stond onderbroken wordt door een vervormde gitaarpartij. Ook “Healthier Folk” en “Cushioned Caging” zijn liedjes die meesterlijk spelen met een nonchalante dynamiek tussen rustige akoestische stukken en noisy stukken die steeds weer dreigen te ontsporen, maar net op het laatste moment terugkeren naar een rustpunt. Ingetogenere momenten zijn er ook, zoals op het krakkemikkige slaapliedje “Sea Konk” of het folkie “Dixie”. “Easy” begint als een slome ballad, vooraleer halverwege de erdoor geweven distortion en het langzaam maar onweerstaanbaar opgedreven tempo ervoor zorgen dat ook deze song weer mooi buiten de lijntjes kleurt.

Het absolute pièce de resistance van het album is echter de titelsong “Dry Food”. Het thema van het album mag dan wel de relatiebreuk zijn waaronder Ellen Kempner te lijden had, dit nummer is het enige dat in een uitgesproken melancholische muzikale sfeer baadt. Een rustig baslijntje waarover er spaarzaam een gitaar gedrapeerd wordt en waarin er half fluisterend en gelaten gezongen wordt. In tegenstelling tot de andere nummers is dit geen volgepropte naar alle kanten opspringende song met allerlei tempowisselingen. Dit is een meesterlijk voorbeeld van less is more. Een ingetogen wals, een requiem voor een mislukte relatie. “I’m over it” klinkt het eerst nog wel wat hoopvol in het nummer, wat verder slaat dat om in revanchistische gevoelens (“You made beauty a monster to me / so I’m kissing all the ugly things I see”). Een song die tegelijk pijn doet om naar te luisteren in haar eerlijkheid, maar ook troostend is. Grote klasse.

Met Dry Food levert Palehound een kort en krachtig visitekaartje af. Liefhebbers van rammelende en nonchalant en aangenaam slordig klinkende rock hebben met Palehound weer een nieuw snoepje. Eentje dat op basis van dit album, en al helemaal omwille van het titelnummer, toont dat ze meer is dan gewoon een meeloper. Palehound heeft zonder twijfel alles in zich om een blijver te worden.

Palehound trekt de volgende weken voor de eerste maal door Europa. In België houdt ze op 8 maart halt in de Nijdrop in Opwijk.

https://palehound.bandcamp.com/
Pias
Heavenly Recordings

verwant

Palehound :: 8 maart 2016, Nijdrop (Opwijk)

Dat ze bij Nijdrop een zesde zintuig hebben voor...

aanraders

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

The Slow Show :: Subtle Love

Eigenlijk had The Slow Shows daags na verschijnen van...

Goes & Goes :: Nie Gezeverd

Bestaat er zoiets als blues uit Vlaamse klei getrokken?...

Public Service Broadcasting :: This New Noise

Geef J. Willgoose, Esq. een oubollig onderwerp en hij...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in