Other Lives lijkt na enkele jaren werken voor een select publiek klaar voor een stap vooruit. Het nieuwe album Tamer Animals is alvast een visitekaartje dat indruk nalaat. Denk Fleet Foxes, Midlake en Bon Iver, maar denk vooral Other Lives, een kwintet dat het ene mooie laagje na het andere laat neerdwarrelen.
Wordt 2011 het jaar van Other Lives? De band timmert alweer een jaar of zeven aan de weg, maar zag zijn carrière recent een lichte stroomversnelling nemen. Single “For 12”, met zijn sluipende aanpak, zorgde voor de juiste toonzetting, tournees met The Decemberists en The National brachten de band naar een verdiend publiek.
En daar is nu ook Tamer Animals, de plaat die de band op Pukkelpop aan het publiek zou voorstellen. Dat dat enigszins anders uitdraaide, weet u ondertussen. Dat muziek wonden heelt, is u waarschijnlijk evenmin onbekend. Het vooruitgestuurde exemplaar van Tamer Animals bleek het zowaar in zich te hebben bevreemdende avonden van de nodige gemoedsrust te voorzien.
De vijf muzikanten hebben daar, schijnbaar, niet veel voor nodig. De muziek op deze tweede langspeler klinkt uitermate sober, maar dat is slechts de oppervlakte. Bij elke beluistering lijkt een nieuwe laag boven te komen drijven, waardoor het titelnummer stilaan epische proporties kan toegedicht worden. Als dat niet zo’n beladen term was.
Het moet gezegd dat enige pathos Other Lives niet vreemd is. Zo klinkt “Weather” net iets te melig om nog leuk te zijn, maar daar staat tegenover dat “Dust Bowl III” een dreiging in zich draagt die akelig realistisch is. Met een akoestische gitaar wordt een eenvoudig motief gesponnen, waarin de dreiging in de vorm van aanzwellend instrumentarium en jankende feedback komt aanzetten om de luisteraar een ondoordringbare wereld binnen te slepen.
Niet minder indrukwekkend, maar geheel anders van toon, gaat het er aan toe in het filmische “Old Shoes”, dat geen klein beetje doet denken aan het eerder dit jaar verschenen Rome van Dangermouse. Great minds think alike, mag gerust verondersteld worden.
Al laat ook zo’n geweldig brein het zo nu en dan afweten, zoals mag blijken uit het niemendalletje “Woodwind”. Maar twee ietwat minder overtuigende tracks op een totaal van elf, dat is, zeker naar hedendaagse normen, lang geen slecht resultaat. Integendeel, zo drukt het van hemelse backings voorziende “Desert” ons met de neus op de feiten: dit is een zeer schone plaat. En ze verdient uw onverdeelde aandacht, bij voorkeur met het licht gedempt en de buitenwereld op een veilige afstand.
