Toegegeven, op papier waren we niet gewonnen voor Operator Please: een naam als een call center, looks uit een slechte Australische scholierensoap en een hoes die een minder getalenteerde graffiti-hobbyist zelfs niet zou durven neerspuiten. Maar wat blijkt? Operator Please is precies die groep die u zal verblijden op de festivalweiden.
Zeventien zijn ze gemiddeld met zijn vijven. Bezielster en zangeres Amanda Wilkinson vatte in 2006 vier medeleerlingen, waarvan ze wist dat ze een instrument bespeelden, bij de kraag en Operator Please was geboren. Hun onvoorwaardelijk springerige popliedjes steken zwaar af tegen de wat bedruktere exemplaren van andere indiekids. En dat mag:f het moet niet altijd serieus en het is bijna zomer.
Het mag vooral omdat Wilkinson zo’n brutale stem heeft waarbij we het goedkeurend grinniken niet kunnen laten. "Can you hear the hint of sarcasm in my voicef" schreeuwt ze meteen in het openingsnummer "Zero Zero" en we denken aan Karen O en iets later aan Kate Pierson. Geen toevallige referenties, want Operator Please verenigt met glans de hoekigheid van Yeah Yeah Yeahs en de sillyness van B 52’s. Ander pronkjuweel is de zwierige viool van Taylor Henderson. "Je moet je gerecht wat meer releveren," horen we Peter Goossens tegenwoordig vaak op tv zeggen. Wel, de viool "releveert" het Australisch recept van gestructureerde baslijnen, bescheiden klavieren, strakke drumpartijen en opgewonden vocalen. Zo was het absurde punknummer "Song About Ping Pong" nooit zo dansbaar geweest zonder de dreigende vioollijn. Ook "Terminal Disease" heeft uitdrukkelijk veel te danken aan de subtiele maar broodnodige interventies van Henderson, die het nummer hiermee soms Hitchcockiaanse allures meegeeft.
Stilzitten is niet aan de orde bij dit album. Als de eerder genoemde pingpongbal botsen we van de ene naar de andere hoek van de kamer. Het strak in zijn vel zittende "Leave It Alone", met alweer die viool die met de bloemen gaat lopen, is daar een uitstekend voorbeeld van. "Ghost" heeft dan weer een aanstekelijk orgeltje en hyperkinetische stemmetjes die aan Tegan And Sara — nog zo’n MTV-georiënteerde opdonders – herinneren.
Soms smijten ze het over een andere boeg: "Other Song" is een irritante herinnering aan Avril Lavigne in vierde versnelling en akoestische gitaren. Rustige afsluiter "Pantomine" daarentegen is voor Operator Please wat "Maps" is voor Yeah Yeah Yeahs. Operator Please vergelijken met The Gossip, zoals dat zo vaak gebeurt, zou blijk geven van kortzichtigheid. We zijn er niet zeker van dat het gerechtvaardigd is twee groepen naast elkaar te zetten omdat de frontvrouwen aan klerenruil kunnen doen en toevallig niet op hun mondje gevallen zijn. Waar we wel zeker van zijn is dat Operator Please garant staat voor een opkikkerende kopstoot op uw favoriete festivalweide. Wanneer wordt het zomer?
