De muziekscene is aan de minderjarigen. Jonge broekjes van 14 (veertien!) winnen Humo’s Rock Rally en ook de Australiërs van Operator Please mogen amper pinten pakken met hun gemiddelde leeftijd van 17,6. Hun aanstekelijke, van hot naar her botsende pop is dan ook even fris als wat de producent van koolzuurhoudende dranken u belooft.
enola: Heel wat mensen sparen jarenlang voor een ultieme droomreis naar Australië. Jullie staan op jullie jonge leeftijd al voor de vierde keer in Europa.
Ashley McConnell (bassist): (grijnst) "Dat is toch geweldig? We beseffen wel dat we gelukzakken zijn om werk met vakantie te kunnen combineren. Soms, als we weer eens op een vliegtuig zitten, doen we daar onverschillig over, maar we zijn natuurlijk erg dankbaar dat we hier zo vaak mogen komen. We zijn er ons best van bewust dat de meeste mensen hard moeten werken om de oceaan over te steken. Deze week waren we voor het eerst in Italië. Dat we daar niet alleen kunnen zijn maar ook mogen spelen is onvoorstelbaar. Jullie Europeanen mogen trouwens van geluk spreken dat al jullie landen zo dicht bij elkaar liggen."
enola: Wanneer was jullie eerste buitenlandse trip?
McConnell: "New York in 2006, dat was voor we managers en een platenlabel hadden. Die trip was gefinancierd door labels uit Engeland en Amerika die ons wilden horen. Onze eerste reis naar Europa was in april 2007, bijna een jaar geleden. Toen hebben we showcases gespeeld in Engeland en een clip opgenomen. Zoals het cliché het wil hebben we veel te danken aan MySpace en YouTube. Ook mond-tot-mondreclame is niet te onderschatten."
enola: Het begin van jullie verhaal heeft veel weg van een gepolijst sprookje.
McConnell: "Vind je? Zijn niet bijna alle groepjes op school ontstaan?"
enola: Toch niet iedereen wint bij zijn eerste optreden een wedstrijd en tourt enkele maanden later de wereld rond?
McConnell: (kijkt bedenkelijk) "Nogmaals, we hadden geluk. Amanda (Wilkinson, zang) wilde een groep oprichten, contacteerde enkele muzikanten op school, we speelden wat covers samen, het klikte en we wonnen een doos donuts op die schoolwedstrijd. Alles wat nadien gebeurde, was een logisch gevolg op het voorgaande: we traden meer en meer op, namen een e.p. op, er kwam professionele interesse… We koesterden nooit hoge verwachtingen, maar tegelijk deden we niets zomaar."
enola: Een platencontract tekenen bij een grote platenmaatschappij, bijvoorbeeld?
McConnell: "In Australië is er een groot stigma in verband met majors en onafhankelijke labels. Als je bij een major tekent, betekent dat per definitie dat je een sell-out bent: je verkoopt je ziel en gaat voor het grote geld. Wij hebben gewoon de beste deal getekend die ons werd aangeboden en dat was toevallig bij EMI. We doen wat we willen en worden daarbij gesteund. In Australië is er een grote kloof tussen de groten en de kleintjes. Door in het kamp van de groten te gaan krijgen we simpelweg meer mogelijkheden. We hadden nooit kunnen touren zoals we dat nu doen als we bij een onafhankelijk platenlabel zaten."
enola: Wie neemt de zakelijke beslissingen?
McConnell: "Onze managers en onze ouders. De ouders van de minderjarige groepsleden moeten sowieso alle contracten tekenen."
enola: Hoe zit dat dan met school?
McConnell: "Amanda is 19 en dus al twee jaar van school af. Sarah (Gardiner, toetsen) en ik zijn vorig jaar afgestudeerd. Tim (Commandeur, drums)en Taylor (Henderson, viool) zouden nog twee jaar te gaan hebben, maar we hadden plots zoveel te doen dat het niet meer te combineren viel. Taylor heeft een trimester geprobeerd les te volgen via correspondentie, maar ze hield dat niet vol. Ze zat met haar hoofd op twee plaatsen. Taylor en haar ouders hadden het er moeilijk mee om school te laten vallen. Ondertussen leeft ze volledig voor de muziek. Dit is tenslotte wat we zo lang mogelijk willen doen."
enola: Over naar de muziek: oorspronkelijk speelden jullie alleen maar covers. Op dit album staan uitsluitend eigen geschreven nummers. Hoe zijn jullie daaraan begonnen?
McConnell: "Amanda had wat nummers liggen die ze zelf geschreven had. Die hebben we dan een paar maanden na de wedstrijd uitgeprobeerd met de groep. Stilaan probeerden we samen nummers te schrijven. Dat is een heel organisch gegeven: we forceren ons nooit. Vaak heeft Amanda een idee voor een nummer dat elke muzikant voor zijn eigen instrument verder invult."
enola: Jullie nummers bezorgen instant levensvreugde en klinken bijzonder professioneel.
McConnell: "We wilden onze oorspronkelijke live sound behouden. Onze muziek is ook de som van onze verschillende muzieksmaken. We houden allemaal van Bloc Party, Arctic Monkeys en Arcade Fire. Taylor en ik luisteren meer naar mellow stuff, zoals Feist, Cat Power of Okkervil River. Tim luistert veel naar jazz. Maar we zijn niet bang te zeggen dat we ook fan zijn van Britney Spears, Kylie Minogue en Madonna. We proberen onze muziek niet in een richting te duwen."
enola: Het is vrij uitzonderlijk dat vijf individuen die elkaar vooraf niet kenden samen naar eenzelfde geluid evolueerden.
McConnell: "Dat was dan ook een van de redenen waarom we ermee zijn doorgegaan."
enola: De aanwezigheid van een viool lijkt geen evidente keuze. McConnell: "Eigenlijk waren we op zoek naar een tweede gitarist, die we maar niet vonden. Amanda had het idee dat viool en gitaar dezelfde tonaliteit hebben. We probeerden dat uit in de twee YeahYeahYeah-covers die we toen speelden, "Black Tongue" en "Maps". Hun overgedubde gitaarlijnen vulden we in met viool. Toen we onze eigen nummers gingen schrijven was de viool een logische aanwezigheid."
enola: Feesten lijkt een hoofdthema?
McConnell: "We houden van feesten, maar volgens mij maken we geen feestmuziek. Onze ambitie ligt er niet in om voortdurend dronken rond te lopen, hoewel we na elke tournee wel een zatlappenfeestje houden. Onze muziek is dansbaar en dat is bijzonder leuk op feestjes."
enola: Jullie openden destijds voor de grootste nieuwkomers van 2006: Kaiser Chiefs, Arctic Monkeys, Maxïmo Park….
McConnell: "Dat was natuurlijk fantastisch, want dat waren concerten waarvoor we zelf een ticket gekocht zouden hebben. Nu mochten we gratis én mochten we zelf spelen, op datzelfde podium. Het is inspirerend om bands te zien die stonden waar jij nu staat en die bereikt hebben waar jij zo naar verlangt."
enola: In "Get What You Want" zingt Amanda: "Let’s turn our nose up / Become a snob / Because we’re treading on rooves / ’Cause we’re so fucking cool / Oh give the act up / You know you’re geeks". Gaat dit over reacties op jullie succes?
McConnell: "Neen, want we schreven dit voor we populair werden. Het gaat over hipsters uit Brisbane die in groepjes zitten en daarom denken dat ze geweldig zijn. Het is een reactie op mensen die iets willen uitstralen wat ze niet zijn. Wij zijn trouwens geen geeks. Op school waren we de kunstkindjes die naar alternatieve muziek luisterden. Meer hadden we niet om anders te zijn omwille van onze schooluniformen."
enola: Yes Yes Vindictive klinkt als titel wel wraakhoudend?
McConnell: "Het is een lyric uit "Yes Yes" en is inderdaad een reactie op opmerkingen over onze leeftijd. Het is een aanmaning om dieper en verder te kijken."
enola: Jullie toetseniste Sarah bedankt Ben Folds in de credits. Is hij haar grootste inspiratie?
McConnell: "Ben Folds is haar favoriete muzikant. Door hem is ze naar muziek beginnen luisteren. Bij mij is dat The White Stripes. Elephant was de eerste plaat die ik kocht. Door dat album ben ik echt naar muziek beginnen luisteren. Na Elephant ben ik dieper gaan graven en luisterde ik naar punk, zoals Green Day of Hole."
enola: Dat is nog steeds maar de jaren ’90 maar amper tien jaar geleden.
McConnell: "Voor ons is dat al heel lang geleden, hoor! Maar goed, soms luisteren we ook naar jaren ’80-muziek: Eurythmics, Cars en The Police. Trouwens, het komt goed, want onlangs heb ik Patti Smith ontdekt!"
