Les Ardentes – Luik – 10 tot en met 12 juli 2008
info over tickets en meer: http://www.lesardentes.be
Sinds 2006 heeft België er alweer een festival bij. Dit keer geen
biertent met de beste plaatselijke puberbandjes op boer Sjarels
patattenveld, maar een écht festival dat zelfs op zijn eerste
editie al kon verrassen met namen als Zita Swoon, Magnus, Echo
& the Bunnymen, CocoRosie en nog een hele resem andere namen
die festivals als Pukkelpop of Dour maar al te graag aan hun eigen
affiche hadden toegevoegd. Ook in 2007 haalde Les Ardentes enkele
kleppers naar Luik (Air, …) en toen het festivalseizoen deze winter
nog te veraf lag, bouwden ze maar een indoorfeestje op Les
Transardantes. enola verontschuldigt zich voor de 2-jarige
afwezigheid op dit gebeuren en stippelt u al meteen het parcours
voor dit jaar uit.
Donderdag 10 juli
Beginnen doen we met Flogging Molly. Zanger Dave
King keerde terug naar zijn roots in Ierland en zou ondertussen
veranderd zijn in een echte Ierse kabouter, maar voor geen ketel
vol geld zouden we dit Iers-Amerikaans punkfeestje aan ons laten
voorbijgaan. Vergeet de Dropkick Murphys en ontdek hoe de invloeden
van Ierse folk niet enkel een gimmick kunnen zijn. Flogging Molly
is groen, snel en slaat je om de oren met violen, accordeons en tin
whistles. Kwestie van de dag stevig te beginnen.
Voor wie, niet geheel ten onrechte, het Eurosongfestival aan zich
voorbij liet gaan, is er even later in één van de hallen
Sebastien Tellier. De Franse hipster schokte het
chauvinistische Frankrijk door zijn land half in het Engels te gaan
vertegenwoordigen in Belgrado. Het door Guy-Manuel de Homem-Christo
geproducete ‘Divine’ werd een hit in half-Europa en het zou ook uw
hipster-cred geen kwaad doen even halt te houden bij deze Franse
multi-instrumentalist.
Ook hip, maar dan in de nineties, was Cypress
Hill. De Amerikaanse hispanics kleurden gegarandeerd
verschillende van uw plaatselijke Chiro- en KSA-fuiven. Les
Ardentes biedt u de gelegenheid nog eens helemaal loco te
gaan. Vergeet niet minstens een kwartier op voorhand uw broek op
kniehoogte te duct-tapen!
Terwijl op het buitenpodium Trentemoller en
Laurent Garnier de beentjes aan het zwieren
zetten, kunt u misschien ook binnen eens gaan snuiven aan een ware
punk-legende. Nadat ze met haar band The Banshees en passages van
Sid Vicious en Robert Smith zowel in de punk van de jaren 70 als in
de new-wave van de jaren 80 een ware legende werd, doet
Siouxsie het nu solo. Een meer dan waardige
afsluiter van een eerste dagje Ardentes.
Vrijdag 11 juli
Vrijdag is party-dag op Les Ardentes, en met het openen van de
tweede hal wordt het combineren ietsje moeilijker, maar laat u dat
vooral niet aan het hart komen. Al van vroeg in de namiddag komt
Shameboy zijn nieuwe ‘Heartcore’ voorstellen.
Meteen na de Vlaamse dance-vlaaien kunt u voor het hoofdpodium uw
nieuwste techtonic-moves gaan showen op de deuntjes van
Yelle. In een van de hallen kunt u dan weer
terecht voor Apparat Band, die komt bewijzen dat
ze ook zonder Ellen Allien een van de beste electro-acts van het
moment zijn. Terzelfdertijd op de mainstage staat ook Booka
Shade een gelijkaardig punt te maken. Met hun nieuwste
‘The Sun & the Neon Light’ zouden ze toegankelijker zijn dan
ooit, maar aarzel vooral niet zelf te gaan oordelen en vergeet ook
hier weer niet serieus uw ass te shaken, kwestie van opgewarmd te
zijn voor onze eigenste rock-dance helden van
Goose. Na verschillende tripjes op de weides van
Werchter en Kiewit tillen ze dit jaar ook die van Luik naar hogere
sferen. Als dat nog niet volstaat, kan u gerust blijven staan tot
Dr. Lektroluv de prut uit uw oren heeft geblazen,
of naar binnen trekken in een van de hallen, waar het feestje nog
tot 6u blijft doorgaan.
Zaterdag 12 juli
Na al dat gefeest vergeven wij het u als u er niet op tijd geraakt
voor Freaky Age, maar tegen 13u40 bent u toch best
al even uit uw tent gerold richting Tim Vanhamel.
Nu Millionaire eventjes op pauze staat, trekt hij de wijde wereld
rond om zijn wondermooie eerste soloplaat ‘Welcome to the Blue
House’ aan u voor te stellen en het zou een schande zijn dat te
missen.
Ook Das Pop komt met nieuw materiaal richting
Luik, zij het dan voor hun lang verwachte maar nog steeds niet
verschenen plaat ‘Fuckland’, waarvan verschillende nummers als
‘Fool for Love’ en ‘Tired’ nu al maanden door het hoofd en de
radioboxen schallen.
Binnen kunt u zich dan weer vergapen aan een van onze favoriete
Amerikaanse duo’s, The Kills. Hun live-reputatie
is hen ondertussen al ver vooruit gesneld en vermelden dat ze met
‘Midnight Boom’ alweer een dijk van een plaat gemaakt hebben, is
eigenlijk overbodig om u te overtuigen dit duo niet te
missen.
Daarna is het weer tijd voor het wereldkampioenschap microstatieven
werpen met The Mars Volta. Ze komen voort uit het
in 2001 gesplitte At the Drive-in, en wat ze doen heeft nog steeds
niemand kunnen beschrijven, maar niemand twijfelt eraan dat ze het
zien waard zijn. The Mars Volta rockt, stoomt, zweeft en doet
allerhande andere dingen met uw oren die u nooit echt voor mogelijk
had gehouden.
Buiten komen The Streets nog eens tonen dat ook
magere Britse bleekscheten kunnen rappen, tenminste als ze op hun
voeten kunnen staan en in die andere hal staat meteen daarna Noisia
een drum ’n ‘bass-feestje te bouwen. Voor wie toch liever
buitenblijft is er nog Groove Armada. “I see
you baby, shake that ass!”.
Zondag 12 juli
Voor wie de eerste drie dagen overleefd zou hebben, hebben ze dag 4
een beetje draaglijker gemaakt. Een van de twee hallen gaat
onherroepelijk dicht en omdat maandag alweer werkdag is, stoppen ze
er al mee om 1u30. Maar geen nood, want ’s middags is er eerst nog
Nada Surf, dat na de jaren ’90 een beetje in de
vergetelheid is gesukkeld, maar onlangs nog met een nieuwe cd op de
proppen kwam. Onvervalste ninetiesgitaren op een zondagmiddag, de
ideale wekker na 3 dagen feesten.
Meteen daarna, of voor de langslapers na het tandenpoetsen, kunt u
binnen terecht voor een partijtje Cinematic
Orchestra. Wie vorig jaar op Dour was, weet wat hem te
wachten staat en laat zich meevoeren door dit hemels duyster en bij
momenten jazzy cinematisch orkest. Wie er op Dour niet was, kan dat
bij deze goed maken.
Buiten maakt het Oostendse enfant terrible Arno
het al dan niet mooie weer alvorens het in Frankrijk immens
populaire Dionysos mag komen bewijzen dat je niet
uit de States of de UK moet komen om te rocken. En als allerlaatste
komen The Dandy Warhols nog de laatste junkie op
het terrein naar huis sturen.
Als u van dit overzichtje nog geen zin krijgt stante pede naar Luik
te versjassen, dan raden wij u aan eens uit te kijken naar de
affiche van de jaarlijkse VTM-dag, of de plaatselijke bejaardenbus
te volgen richting Benidorm!
Cactusfestival 2008 – Brugge – 11 tot en met 13 juli
2008
info over tickets en meer: http://www.cactusfestival.be
De naar verluidt erg tegenvallende ticketverkoop van Werchter
Boutique bewees het al: Herman Schueremans heeft met zijn
gezinsvriendelijk festival het warm water niet uitgevonden. In
Brugge weten ze al een hele tijd hoe wél een succesvolle driedaagse
voor jong en oud te organiseren. Het Cactusfestival in het stemmige
Minnewaterpark is ondertussen al aan zijn 27ste editie
toe, en weet jaar na jaar steeds indrukwekkender wordende namen te
strikken. Daarnaast is er zoals elk jaar weer een mooi aanbod aan
randanimatie, wat van Cactus het gezelligste en charmantste
festival van de zomer maakt. Een festival dat gaat voor de
totaalbeleving op een podium, zodat u niets hoeft te missen.
Op de openingsdag, vrijdag 11 juli, is het onder
meer uitkijken naar het exclusieve Belgische concert van
Brooklyn Funk Essentials. De twaalf New Yorkers
vormen een bont gezelschap aan funky muzikanten van
allerlei slag, die telkens garant staan voor een even eclectisch
als stomend feestje. Gabriel Rios mag voor het
tweede jaar op rij komen opdraven in Brugge, maar toch zullen wij
weer vooraan te vinden zijn. Op deze tournee wordt de Gentse Puerto
Ricaan namelijk bijgestaan door jazzpianist Jef Neve en
percussionist Kobe Proesmans, wat op de ep ‘Morehead’ al leidde tot
nieuwe en verrassende versies van bekende Rios-nummers. Eens
benieuwd hoe dat live klinkt, en met een beetje geluk krijgen we
zelfs wat werk van een later dit jaar te verschijnen nieuwe plaat
te horen. Onbetwistbare top of the bill van die eerste
festivaldag zijn echter The B-52’s. Het viertal
uit Athens, Georgia heeft na zestien jaar eindelijk nog eens een
nieuwe plaat uit, en afgaand op de titel (‘Funplex’) zullen ze dat
maar al te graag willen vieren met het Belgische publiek. Zuiver,
complexloos feestplezier is waar The B-52’s voor staan. Op een
mooie zomeravond hopen ze van u hetzelfde.
Op zaterdag 12 juli kijken wij vooral uit naar het
optreden van Tinariwen. Chris Martin prees de
Toearegs onlangs nog als zijnde een grote invloed tijdens het maken
van de nieuwste Coldplay, en nu kan u zelf eens met eigen oren
horen dat ook Malinese nomaden de blues kunnen spelen zoals maar
weinig Westerlingen. Dinosaur Jr. hoeft eigenlijk
geen introductie meer. De grungepioniers zorgden drie jaar geleden
voor een van de weinige relevante reünies, en brachten vorig jaar
nog het schitterende ‘Beyond’ uit. Hun exclusieve Belgische concert
wordt in schril contrast met de rest van de affiche niets
gezinsvriendelijks maar he, ons zal u daar écht niet over horen
memmen. Meteen daarna is het de beurt aan een Oostendenaar die wat
ons betreft al even rock ‘n’ roll is. Arno komt
zijn ‘Jus de Box’ voorstellen, en is na decennia vol hits
ondertussen zelf al een wandelende jukebox geworden. Maar dan wel
een die meer dan ooit hele festivalparken weet mee te sleuren met
zijn onweerstaanbare uitstraling en indrukwekkend arsenaal
meezingers. Putains putains en filles du bord du
mer zijn gewaarschuwd: Arno live is een belevenis. Brugge
wordt ingestopt door Starsailor, de band uit
Manchester die de Topradio-luisteraars onder u jammer genoeg
misschien enkel kennen van de irritante Thin White Duke-remix van
‘Four to the Floor’. Starsailor is echter zoveel mooier, gevoeliger
en innemender dan dat. In september verschijnt hun nieuwe album, en
daar krijgen we in Brugge al een voorproefje van. Ons hoofd eraf
als u het Minnewaterpark die nacht niet met kippenvel tot in uw nek
buiten stapt.
Zondag 13 juli moet zowat een van de meest gevarieerde
festivaldagen uit de Cactusgeschiedenis zijn, and that’s sayin’
something. Aftrappen doet eenmansband
Phosphorescent, alias Matthew Houck, die met
‘Pride’ vorig jaar een door de Amerikaanse critici fel gesmaakt
album afleverde. Will Oldham en Neil Young zijn nooit veraf. Houck
schreeuwt, klaagt, jankt en mijmert, koppelt Pink Floyd aan
Shakespeare, en geeft u al rond het middaguur waar voor uw
geld.
Eveneens uitkijken is het naar DeVotchKa, een van
de meer favoriete bands van Jools ‘Late Night with’ Holland. Ze
kunnen enigszins vergeleken worden met het tegenwoordig erg
populaire Beirut, mengen Oost-Europa met Parijs, negentiende eeuw,
zalven en openden zich aan u als de makers van de soundtrack van
‘Little Miss Sunshine’. Neem het van ons aan, dit wordt een
hoogtepunt.
Even zo hoog zijn de verwachtingen die The Kills
de afgelopen jaren voor zichzelf hebben gespannen. Sinds 2003 wordt
al aan een aardige back catalogue gebouwd, dit jaar werd
die geperfectioneerd met ‘Midnight Boom’, ons inziens een van de
vijf platen van het jaar. The Kills zijn eenvoudig en complex
tegelijk, en zijn enkel door een valse speling van het lot nog niet
veel groter dan ze tegenwoordig zijn. Menig vakblad noemde dit een
van de optredens om naar uit te kijken, we spreken ze niet
tegen.
Akkoord, Paul Weller komt niet, en nog maar eens volmondig eens,
dat is een aderlating zo groot als het geluier van Justine Henin,
maar met Youssou N’Dour heeft de organisatie
alvast een vervanger gevonden die niet alledaags, niet de
makkelijkste oplossing en voor een keer niet too many dj’s
was. De wereldverbeteraar (en er ís best wat te verbeteren
tegenwoordig) gaf de wereld een inkijk in de Afrikaanse popmuziek,
won een Grammy, en misstaat zeker niet op de affiche van een
feeëriek festival als dat in het Minnewaterpark.
Tel daar nog Sharon Jones & The Dap Kings, Headphone,
Saul Williams, The Cinematic Orchestra, Pinback,
Shantel & Bucovina Club Orkestra,
Arsenal, Sophia en Bootsy
Collins & The Hardest Working Band bij, en u weet:
deze affiche is met liefde samengesteld.
