Een lastige bevalling is het geweest, deze langverwachte nieuwe
plaat van Oi Va Voi (voor wie het zich afvraagt, Yiddish voor “O
mijn lieve God”). De doorbraakplaat ‘Laughter Through Tears’ (2003)
verbond invloeden uit alle windrichtingen en verwezenlijkte de
opzet waar Zero
7 blijft in falen: met verschillende stemmen en invloeden toch
een coherente plaat maken. De kleurrijke sfeer van het album werd
live doorgetrokken en dit gaf de doorslag om van het Britse project
de nouveau chic te maken. Eind 2004 trad het rampenplan
echter in werking: gastvocaliste KT Tunstall verliet definitief de
line-up wanneer haar solowerk begon aan te slaan en iets later
spreidde ook vast lid Sophie Solomon de vleugels om op eigen houtje
aan de slag te gaan. Wanneer de stabiliteit weergekeerd was, keerde
de groep weer naar de studio om het werk aan een opvolger te
hervatten, maar al snel stak alweer een fikse storm de kop op: de
leden raakten het niet eens welke richting ze uit wilden, enkele
ziektegevallen legden een deel van de bezetting lam en uiteindelijk
raakten ze ook in een dispuut met de platenfirma verwikkeld. Hoewel
voor een groot deel van de aanhangers van weleer de naam
ondertussen tot een schim herleid is, verscheen na een zoveelste
herbronning en onder een nieuw label nu toch eindelijk het derde
werkstuk van Oi Va Voi.
Het nieuwe werk kiest voor een folkloristischer geluid dan de
voorganger. De triphopfilter wordt nog eens op ‘Worry Lines’ gezet
en in het klassieke uitleidingstableau ‘Spirit Of Bulgaria’
verraadt de klarinet nog een beïnvloeding van jazz, maar voorts
werden de cross-overs die het debuut kleurden grotendeels
achterwege gelaten. Deze authenticiteit komt het sterkst naar voor
op het plechtige maar gevoelsmatige ‘Dissident’, een duel tussen
een lamenterende Agi Száloki en Steve Levi met operettestem, dat
extra beladen wordt door de diepe klanken van baritonhoorn en tuba.
Een heel andere sfeer wordt geëvoceerd op ‘Balkanik’, dat u
meeneemt naar een nachtelijk zigeunerfeest bij een hoog
opknisperend kampvuur.
In de minder exuberante composities komt hier en daar wel een
achteruitgang op vocaal vlak piepen, want de nieuwe hoofdrolspelers
kunnen daar niet altijd genoeg kracht bovenhalen om een sobere
melodie op te leuken. Het zwierige ‘Yuri’ draait Lemas Lovas nog
door de vocoder en laat de overpeinzing van de eerste
ruimtereiziger over de faam die hem te wachten staat klinken als de
Balkanversie van Air. Op ‘Look Down’
krijgen we echter de onbewerkte stem van Lovas te horen, die te
braafjes klinkt om echt wat aan te vangen met het bescheidener
arrangement. Alice McLaughlin moet de rol van KT Tunstall
overnemen, maar mist aanvankelijk het karakter in haar stem.
Tunstall had van ‘Further Deeper’ een nieuw ‘Refugee’ kunnen maken,
nu klinkt de eerste helft teveel als vrijetijdspop en is het
wachten op de sterkere muzikale onderbouw van de finale die het
nummer toch nog een eigenzinnige kleur geeft. Pas op ‘Dry Your
Eyes’ laat McLaughlin meer gevoel in haar stem sijpelen, waardoor
ze qua timbre plots dan toch naar haar voorgangster toeleunt. In de
bridge doet een jammerende Száloki nog een acte de présence, wat de
doorslag geeft om deze track bij onze topfavorieten binnen het Oi
Va Voi-oeuvre te scharen.
Op ‘Laughter Through Tears’ werden de etnische invloeden nog vaak
door de mangel gedraaid, wat ook enkele meer loungy tracks
opleverde, die maakten dat vooral de tweede helft van de plaat
voornamelijk als geluidsbehang dienstdeed. ‘Oi Va Voi’ houdt het
puurder, wat de wervelende tracks een sterke atmosferische kracht
toedicht. Wanneer op muzikaal vlak even gas teruggenomen wordt,
missen we soms de vocale kracht ter compensatie, maar
desalniettemin mag u deze plaat met een gerust hart op het
verlanglijstje voor de komende zomermaanden zetten. Die enkele
mindere momenten kan u gebruiken om een nieuw vaatje brandewijn te
kraken.
Oi Va Voi staat op 29 juni in de Marquee van Rock
Werchter.
