Is dit nu een volwaardige negende LP of toch eerder die laatste EP van wat een trilogie zou gaan worden? Ondanks een lengte van 31 minuten beschouwt Trent Reznor Bad Witch als het eerste, want “why would I make it easier to ignore?”. Het is een intentieverklaring, bovendien houdt ze steek: Nine Inch Nails klinkt sinds de aanstelling van Atticus Ross terug urgent en dat verdient alle aandacht die het kan krijgen.
Dat NIN aan het begin van de jaren tien op een relatief dood spoor zat, is bekend. Reznor zette volop in op andere projecten en liet zijn eerste geesteskind een beetje voortkabbelen. De inspiratie leek uitgeput, de furie werd verruild voor voorspelbaarheid en de vrees dat NIN uiteindelijk toch een nostalgie-act zou worden, loerde om de hoek. Reznor wist dat hij uit een ander vaatje moest tappen en met de inlijving van soundtrack-collaborateur Atticus Ross baande Nine Inch Nails zich een weg terug naar de relevantie. Een eerste EP Not The Actual Events (2016) liet de hoop — al dan niet voorzichtig — opflakkeren en het daaropvolgend Add Violence (2017) bevestigde: dit is fris, dit is agressief, er is verdomme terug goesting.
De twee EP’s waren koelbloedige oefeningen in het scheppen van auditieve hellscapes en Bad Witch opent op een gelijkaardige, weinig verrassende, maar scherpe manier. Bovendien wordt daarbij geknipoogd naar het beste wat de NIN-back catalogue te bieden heeft. Zo is “Shit Mirror” een rechttoe rechtaan industrial-stomper die doet terugdenken aan “Starfuckers, Inc.” De distortion viert hoogtij, terwijl Reznor een hanig “Got a new face and it feels alright / Power and strengt and appetite” in ons gezicht spuwt, alvorens we die constatering zelf kunnen maken. “Ahead Of Ourselves” gaat op hetzelfde pompende elan voort en The Downward Spiral is hier nooit veraf.
Maar het is vooral wat Bad Witch daaropvolgend in petto houdt dat Nine Inch Nails opnieuw en definitief spannend maakt. Het chaotische “Play The Goddamned Part” maakt duizelig zoals chronische hyperventilatie dat doet. Het is een stuurloos vehikel, beladen met saxofoonuithalen die de Dag des Oordeels lijken te willen inluiden. In het vooruitgeschoven “God Break Down The Door” horen we dezelfde jazzy hoornblazer doorheen een nauwgezette, drum & bass-achtige ritmesectie zwalpen. En hoewel Reznors experimenteergedrag met dissonantie op zich niemand nog kan verrassen, is het in Bad Witch’s middenstuk fundamenteel anders omdat de saxofoon het een aardser, menselijker en tegelijkertijd vuiler gelaat geeft dan de gebruikelijke synthesizers zouden doen.
“God Break Down The Door” werd omwille van die saxofoonimplementatie al gelinkt aan David Bowie’s Blackstar, maar daar houdt de vergelijking niet op. Ook Trents stemgebruik lijkt op dat van zijn overleden vriend. “You won’t find the answers here”, croont hij op een — voor hem — atypische en onheilspellende manier. Het afsluitende “Over And Out” tapt uit hetzelfde vocale en inhoudelijke vaatje wanneer een desolaat “Time is running out / I don’t know what I’m looking for” door de kolkende ambient laveert.
Bovendien vat Reznor met een frase als “I don’t know what I’m looking for” niet alleen Bad Witch, maar het volledige driedelige EP-project samen: Ross en hij wisten bij aanvang niet wat ze zochten, waartoe het allemaal zou leiden. Nu kan echter geconcludeerd worden dat ze samen gaandeweg een sound vonden die bij Nine Inch Nails’ visie past en de band van een boeiende toekomst voorziet. Het is nu al reikhalzend uitkijken naar een volgende release, en die mag opnieuw een stuk langer dan 31 minuten duren.
