Weinig mensen komen weg met een tot op het kleinste haartje
getrimde snor, gepruts met een ouija bord of een absolute
wanprestatie in een de hemel ingeprezen western. Chuck Norris zou
het misschien gekund hebben, maar Nick Cave heeft het gedaan, en
nog wel met alledrie tegelijk. De hardest working man in
showbusiness sinds James Browns heengaan – sinds Abattoir Blues/The Lyre Of
Orpheus in 2004 bracht de man een liveplaat, twee soundtracks,
drie cd’s vol b-kantjes en rariteiten en uiteraard Grinderman uit –
heeft met ‘Dig!!! Lazarus Dig!!!’ zijn veertiende studioalbum aan
de zijde van de beste begeleidingsband this side of The
E-Street Band uit, een album dat zich moeiteloos in ’s mans top
vijf aller tijden nestelt.
Single, titeltrack en opener ‘Dig!!! Lazarus Dig!!!’ is met zijn
naar Grinderman of eerder
nog The Birthday Party terugverwijzende blues genoegzaam bekend, en
was een torenhoge verwachtingen scheppende voorbode. Niet alles wat
volgt is even goed, sommige nummers zijn gewoon beter. Zo
bijvoorbeeld ‘Today’s Lesson’. Voor een Nobelprijs zal Cave wel
nooit genomineerd worden – daar is het bevoegde comité vast niet
klaar voor – dat zijn teksten de toppen scheren die anderen (ook
Dylan, ook
Springsteen,
ook Morrissey)
onaangeroerd raken, is evenwel niet aan twijfel onderhevig.
“Mr. Sandman has a certain appetite for Janie in response // He
digs her pretty knees & that she is completely naked underneath
all her clothes // He likes to congregate around the intersection
of Janie’s jeans // Mr. Sandman, the inseminator opens her up like
a love letter”, orakelt ie hier. ‘Moonland’ mag daarna dan wel
een minder nummer zijn, de vervaarlijkheid die naast de titel ook
de naar Queens Of
The Stone Age neigende sfeer en uitingen als I’m not your
favourite lover totaliseren, doen een mens denken dat het allemaal
krèk zo bedoeld is. Zeker als daarna de oosterse dodendans ‘Night
Of The Lotus Eaters’ volgt. Op het eerste gehoor een rustig
voortkabbelend nummer, maar ach, zoveel meer dan dat.
Zelfs op momenten waarop Nick Cave niet bijster origineel is
(‘Albert goes West’), overstijgt hij de concurrentie moeiteloos. Na
dit nummer hebben we – boer, let op uw ganzen – de zwakste helft
van ‘Lazarus’ afgesloten. De helft waarop geen instant classic als
‘We Call Upon The Author’ staat. Het is een nummer dat zich meteen
in de canon van Nick Cave & The Bad Seeds piloteert, muzikaal
rustig maar ook weer niet is, en tekstueel de scherpste aanklacht
tegen oneerlijkheid, ellende, miserie, rotzooi en Charles Bukowski
sinds lang. Ook het daaropvolgende ‘Hold On To Yourself’ etaleert
absolute schoonheid, ondersteund door de noisegitaar van Mick
Harvey. Op ‘Lie Down Here (& By My Girl)’ klinkt Cave opvallend
uptempo – dat we dát nog mogen meemaken – maar rammelen de gitaren
toch aan alle kanten. De muzikanten hadden bij wijze van experiment
namelijk beslist om eens elkaars materiaal te betokkelen, een
gewaagde maar helaas niet geheel geslaagde bevlieging. Beter zijn
de ijzersterke ballad ‘Jesus Of The Moon’, die los van het
tekstuele zo op ‘The Boatman’s Call’ kon, en de epische afsluiter
‘More News From Nowhere’, het soort nummer waar Cave na al die
jaren een patent op mag claimen. Het zou niet verbazen mocht het
live loeihard of gewoon niet gespeeld worden, hier klinkt het
opvallend ingehouden. Daartussen zit ‘Midnight Man’ nog, een song
die aanvankelijk (dan hebben we het over de eerste 2,7 seconden)
dreigt te verzuipen tussen twee parels voor ons zwijnen, maar ook
weer zijn momenten heeft en finaal, wanneer een ander zijn werk al
lang to the boredom dying slowly is, zijn plaats op dit
klein meesterwerkje niet gestolen heeft.
Kléin meesterwerkje lees je, en dat klopt, want er zijn redenen te
bedenken waarom ‘Dig!!! Lazarus Dig!!!’ maar vier en geen zes
sterren heeft gekregen. ’t Ligt heus niet aan ons, Cave moet het
zelf maar weten. Het is immers híj die ‘The Boatman’s Call’,
‘Murder Ballads’ en ‘No More Shall We Part’ heeft gemaakt, albums
die stuk voor stuk net iets beter zijn dan deze worp. Maar Nick
Cave is vijftig, en dan trekken wij voor hem een fles grand cru
open. Dat is wel het minste dat we terug kunnen doen.
Nick Cave concerteert op 1 mei in Vorst Nationaal.
