”Our love is a long goodbye,” klinkt het op de openingstrack van Natalie Prass’ debuutplaat. En ook de rest van het album is als een ode aan het afscheid, gezongen door een blank meisje uit Virginia dat dolgraag zwart had willen zijn.
Hoewel de songs van Prass grotendeels ontstonden tijdens haar verblijf in Nashville, neigt het geluid van haar titelloze debuut eerder naar dat van een andere beroemde Amerikaanse muziekfabriek: het Motown-label uit Detroit. Haar warme zang roept herinneringen op aan een schuchtere versie van Diana Ross of een meer intimistische Dionne Warwick. Ook de weelderige arrangementen, met veel strijkers en koperblazers, zijn schatplichtig aan de soulvolle pop uit de jaren zeventig.
Toch staat Natalie Prass niet bepaald in het teken van glamour en entertainment: los van het feit dat de plaat ook enkele ingetogen, tragere nummers zoals “Christy” en “Violently” bevat, blijft het ook bij de meer uptemponummers donker achter de schermen. Het klassiek aandoende “Christy” is een smeekbede aan het adres van de minnares van Pratts geliefde, terwijl er ook heel wat frustratie schuilgaat achter de ogenschijnlijk zorgeloze single “Why Don’t You Believe In Me”. Het stemgeluid van Prass doet hier overigens denken aan de zachte, bijna ademloze vocalen van Lianne La Havas, al zijn er voor de rest weinig parallellen met de exotische vibes van het Britse zangeresje van Jamaicaanse afkomst. Neen, Prass’ muziek is onmiskenbaar Amerikaans, zo Amerikaans zelfs dat “It Is You” de soundtrack van een Disney-film had kunnen zijn. Dat is bepaald geen compliment in de oren van sommigen, maar het onderstreept Prass’ unieke speelsheid en haar potentieel om een groot publiek aan te spreken.
Terzelfdertijd is Natalie Prass niet het werk van een “sterke vrouw” zoals de grote souldiva’s dat waren: “You don’t leave me no choice/You don’t leave me no choice but to run away/You are a bird of prey,” zingt Prass meisjesachtig in het prachtige “Bird Of Prey”. Waarmee we niet willen zeggen dat vluchten voor zwakkelingen is, eerder integendeel. Er is heel wat moed nodig om tijdig te concluderen dat vechten voor je relatie geen zin meer heeft en je het beter op een drafje zet. Het siert Prass juist dat ze zich niet sterker wil voordoen dan ze is.
Zo ontpopt het bezwerende “Reprise”, een herwerking van het overigens al degelijke “Your Fool”, zich tot het onbetwiste hoogtepunt van de plaat: de waterige dwarsfluiten en parmantige violen op de achtergrond laten ruimte voor een contemplatieve Prass die haar geliefde in parlando-stijl meedeelt dat ze hem gaat verlaten. Nadat ze eindelijk de kracht heeft gevonden om “And every story/Every lie/Won’t save you/From me saying goodbye” te zingen, komen de koperblazers haar vastberaden een duwtje in de rug geven. En dat is nodig, want ze kan slechts moeilijk weerstaan aan de verleiding om zich vast te klampen aan mooie herinneringen: “I guess I will always be your fool”. Als dit afscheid niet bitterzoet is, dan weten wij het ook niet meer.
Natalie Prass is een fijn plaatje, dat tegelijk apart en vanzelfsprekend klinkt. Apart omdat het een muzikale traditie uit de jaren zeventig een frisse, hedendaagse toets geeft, en vanzelfsprekend omdat de ongedwongen songs van Prass bekende thema’s verkennen. Het is geen album dat u te allen prijze in huis moet halen, maar als u dat wel doet, zult u het zich zeker niet beklagen.
