Universal, 2008
Nas draagt mogelijk de zwaarste last in het hiphopwereldje met zich
mee. Hij is namelijk de man die 14 jaar geleden het universeel
geprezen ‘Illmatic’ uit zijn pen heeft getoverd. Een plaat die net
zoals voorgangers ‘Paid In Full’ (Eric B. & Rakim), ‘It Takes A
Nation Of Millions To Hold Us Back’ (Public Enemy), ‘Amerikkka’s
Most Wanted’ (Ice Cube), ‘The Chronic’ (Dr.Dre), ‘Doggystyle’
(Snoop Doggy Dogg) en ‘Enter The Wu-Tang: 36 Chambers’ (Wu-Tang
Clan), een ware schokgolf door het landschap van beats ’n rhymes
heeft veroorzaakt.
De jongeman werd direct gebombardeerd tot ‘Second Coming’
(First Coming zou Rakim zijn) en alle ogen waren op hem gericht.
Toen de opvolger van ‘Illmatic’ in 1996 op de wereld werd
afgevuurd, was de impact een pijnlijke ervaring. Op ‘It Was
Written’ was een Nas te horen die, nadat hij zag hoe het meer
mainstream vriendelijke ‘Ready To Die’ (The Notorious B.I.G.) werd
ontvangen, zichzelf had getransformeerd in ‘Nas Escobar’, een
charismatische doch koelbloedige maffioso die moeiteloos groteske
verhalen uit zijn mouw kon schudden en rapte over drugdeals die de
mist in gingen, verraad van mensen uit zijn omgeving en de overheid
die hem in de gaten hield.
Het werd een ontgoocheling voor de mensen die hem twee jaar
voordien op de troon hadden geplaatst. Sindsdien is het vertrouwen
in de zelfverklaarde God’s Son steeds wankel geweest. Opvolgers ‘I
Am…’ en ‘Nastradamus’ werden onthaald als nog zwakkere pogingen
en toen Jay-Z in 2001 het dodelijke ‘The Takeover’ losliet, voorzag
iedereen het einde van Nas als artiest. Nasir Jones was echter nog
niet uitgeteld en antwoordde met ‘Stillmatic’ met daarop ‘Ether’,
een venijnige diss track die Jay-Z diep in de ziel zou
geraakt hebben. 7 jaar en nog eens 4 platen later is Nas wederom
terug met een album dat inhoudelijk mogelijk een van de
belangrijkste uit zijn carrière zal worden.
Maandenlang werd ‘Nas’ gepromoot als het ‘NIGGER’ album maar op het
laatste moment besloot men toch van naam te veranderen om een
optimale verkoop niet in het gedrang te brengen. Toch is ‘Would A
Rose By Any Other Name…’ hier beslist van toepassing. Nas doet
absoluut geen toegevingen en rapt als een bezetene over het fel
omstreden woord, de raciale situatie in Amerika, de liefde van
Afro-Amerikanen voor Kentucky Fried Chicken, Fox News, Louis
Farrakhan (de spirituele leider van The Nation Of Islam), Obama en
vergelijkt zichzelf tussendoor nog even met de kakkerlak. Hij wijkt
geen moment af van zijn agenda, elk nummer heeft een welomlijnd
concept en vult telkens het geheel aan.
Op ‘Queens Get The Money’ vuurt hij even wat woorden af op 50 Cent,
maar werpt zich dan meteen weer met volle aandacht op het
verspreiden van alle kennis en levenservaring die hij doorheen de
jaren heeft opgedaan. Op ‘Hero’ schreeuwt hij het van de daken dat
hij de persoon is waarin de mensen kunnen geloven omdat hij het
volk geeft wat ze willen. In het epische ‘N.I.G.G.E.R. (The Slave
& The Master)’ haalt hij de verwaarlozing van de
Afro-Amerikaanse gemeenschap aan en zegt dat ze geen
minderwaardigheidscomplexen moeten hebben. Nas draagt dit album ook
volledig zelf met enkel Busta Rhymes (‘Fried Chicken’) en The Game
(‘Make The World Go Round’) die hem even komen bijstaan.
De meest voorkomende kritiek op Nas’ albums in het verleden was de
productie, en die werd dan ook grondig aangepakt. Met bijdrages van
o.a. Jay Electronica (hou je oren en ogen open, je zal nog vaak van
hem horen), Stic.Man (Dead Prez), Dj Toomp, Polow Da Don en Mark
Ronson (Amy Winehouse) heeft hij een gevarieerd en kleurrijk palet
van geluiden ter beschikking waarover hij zijn poëtische geweld kan
laten gelden.
De enige momenten van zwakte die Nas vertoont, zijn tijdens het
refrein van ‘America’, dat wordt gekweld door een vervelende
herhaling van het titelwoord en ‘Make The World Go Round’ dat niet
meteen in de lijn ligt van de rest van het album. Het is meteen ook
de mindere song in een poel van stuk voor stuk sterke performances
van Nasty Nas.
‘Black President’ geeft als afsluiter een boodschap van hoop mee en
is tegelijkertijd een steunbetuiging aan Barack Obama, die veel
kans maakt de eerste kleurling te zijn die president wordt van de
Verenigde Staten.
Met dit album bewijst Nas eens te meer dat hij een legendarische
artiest en een onmisbare spreekbuis is voor de (hiphop)generatie
van vandaag.
http://www.defjam.com/site/artist_home.php?artist_id=608
http://www.myspace.com/nas
