De Brusselse band Naifu zal alvast één element uit Spinal Tap herkennen: drumperikelen. Kort nadat het debuut Naughty Pony opgenomen werd, besloot drummer Cécile Gonay er immers de brui aan te geven. En net nu Pieces Of Women klaargestoomd is, verklaart drummer Nil Ramos (Wixel, Guernica) zijn plaatsje achter de ezelvellen vacant.
Omdat de groep na het vertrek van Gonay niet stil wou zitten, besloten de overige drie leden — zangeres Dominique Van Capellen, bassiste France Marie Gonay en gitarist Raphaël Rastelli — samen een nieuwe groep op te richten, Keiki (Hawaïaans voor baby maar Japans voor cake), waarbij de drummer vervangen werd door een drummachine. Muzikaal omschrijven ze het zelf als een kruising tussen Black Sabbath, Kraftwerk, Sonic Youth en LL Cool J, al mag dat met een korrel zout genomen worden.
Hoewel de nieuwe nummers harder klinken, … 10 Pieces… is opgenomen in 2006 maar bleef lang op de planken liggen, blijft Keiki op zijn debuut in de eerste plaats een rockgroep met een drumcomputer. Dat dit niet noodzakelijk een euvel dient te zijn, wordt van bij "Bitchy" meteen duidelijk. De drum klinkt weliswaar metaliger dan wanneer een live-drummer aan het werk is maar het nummer als geheel behoudt zijn ingetogen charmes.
Ook in de volgende nummers, zoals "The Nurse" en "Else Von Hohenzollern" weet de groep de "handicap" handig te omzeilen. Mede door Van Capellens specifieke en ingetogen manier van zingen, is het niet moeilijk om een link te leggen met Siouxie And The Banshees. Toch is het huwelijk niet over de hele lijn geslaagd, daarvoor durft de groep te weinig het rockstramien los te laten. Vooral nummers als "Kevin" en "Doctor Ziegler" hebben hier onder te lijden.
"Last Week’s Milk", dat eerder al op Naifu’s debuut verscheen, krijgt hier een experimenteler jasje aangemeten dat niet werkt. In het bijzonder de ijle zang van Van Capellen vloekt met het scheurende gitaargeluid. Ook "Ruhe", het andere nummer waarin de groep het klassieke rockgeluid inruilt voor een andere aanpak, werkt niet echt. De combinatie van drumcomputer en gitaarrock speelt op …10 Pieces… veeleer in het nadeel van Keiki, niet in de laatste plaats omdat de groep nog geen duidelijk idee heeft van welke richting hij in moet slaan.
Het is een groeipijn die niet te horen valt op het veel evenwichtigere Pieces Of Women: hier is een groep aan het werk die weet wat hij wil. De gitaarrock is nog steeds sterk geworteld in de jaren negentig ("Melinda", "Angel Cake"), maar blijft werken. Nergens pretendeert de groep vernieuwend of anders te klinken maar Naifu beheerst wel de rocktaal meer dan voldoende om een plaat lang de aandacht bij de les te houden.
In een enkel nummer, bijvoorbeeld "Victorian Female Hysteria" en "That Boy Will Be The Death Of Me", wordt op een intelligente manier gebruik gemaakt van een theremin maar bovenal heerst de klassieke rockbezetting van gitaar-bas-drum. Uiteraard bestaat het gevaar voor herhaling of verveling, zo tracht zangeres Van Capellen nu en dan te veel als PJ Harvey te klinken ("Tiger Women", "In Case She Drowns"), maar op zich is dit niet meer dan een subjectieve detailkritiek die pas na enkele (intensieve) luisterbeurten opvalt.
Op Pieces Of Women bewijst Naifu wat op Naughty Pony al duidelijk was: gitaarrock zonder (overbodige) franjes kan ook in België. Het is zonder meer jammer dat de groep nu opnieuw tijdelijk op apegapen ligt, al geeft dit wel de kans aan Van Capellen en Rastelli om met Keiki (Gonay is niet langer lid) andere horizonten op te zoeken en het potentieel van die groep uit te diepen. De nieuwe nummers op myspace zijn alvast een stap vooruit in vergelijking met …10 Pieces….
Naifu (met Ramos als gastdrummer) verzorgt op 2 september in Le Belvédère (Namen) het voorprogramma van Enablers.
