Eind 2015 schonk de Nieuw-Zeelandse Nadia Reid ons haar debuut Listen To Formation, Look For The Signs, een plaat die wat verloren ging tussen de gourmet- en vuurwerkbestellingen. Met Preservation probeert ze nu een breder publiek te bereiken.
Ze liet het vorig jaar in de AB Club al vallen: er zou later in het jaar een tweede plaat komen. Eind 2016 werd uiteindelijk 3 maart 2017, maar Preservation is er dus ondertussen. Met opnieuw haar portret op de hoes, maar zelfzekerder nu, als een statement haast. Die tienduizenden kilometers en dat pak concerten achter de kiezen hebben daar misschien iets mee te maken. En terwijl Listen To Formation nog dooraderd was met twijfel en cynisme, maakt de titeltrack duidelijk dat ze de dingen nu anders bekijkt: “I know I will find the one to hold on to”, vertrouwt Reid ons meteen toe.
Meer nog dan op die verdienstelijke eerste plaat toont Preservation twee gezichten: er is Nadia Reid, de singer-songwriter en dan is er Nadia Reid, de band. Onder die eerste vorm worden we vooral aan haar geweldige stem herinnerd, die als ochtendlijke mist over de nummers hangt. “Hanson St, Pt. 2 (A River)” is het meest kale maar eveneens lieflijkste nummer, waarin je Reids vingers over de snaren en fretten hoort schuiven. “Te Aro” klinkt even kaal, maar is tegelijk een stuk etherischer. Het nummer cirkelt haast psychedelisch in de buitenste baan rondom de folkplaneet van Nadia Reid.
En dan is er dus Nadia Reid, de band, die zelfs in basisbezetting (gitaar, bas, drums) een stuk meer gearrangeerd klinkt dan het ‘solowerk’. “The Arrow And The Aim” is meteen een zwaar en log nummer, aangestuurd door dominante drums, dat zich ietwat klagerig voortbeweegt als een kinderwagen door mul zand. “Richard” is een van de favorieten, met een even eenvoudige als catchy gitaarriff die van Ryan Adams had kunnen zijn. Ook leuk: het uptempo “Right On Time”, dat een beetje aan Haim en dus ook aan Fleetwood Mac doet denken. Misschien door dat trapsgewijze stemtrucje.
Preservation is niet het album dat Listen To Formation, Look For The Signs in het niets doet verbleken: dat was misschien ook geen realistische verwachting. Het is er wel eentje dat al het goede bevestigt wat we op het debuut al hoorden. Nadia Reid zorgt ervoor dat haar staalkaart gevarieerd genoeg blijft om tien nummers lang te boeien: nu eens spaarzaam, dan weer voluit. Dat alles wordt op zo’n oprechte en zelfzekere manier gebracht dat dit wel eens een blijver zou kunnen worden, in het rijtje van Laura Marling en Sharon Van Etten.
