Welke ingrediënten heb je nodig om tot een ideale rock-’n-rollgroep te komen? Ongeveer de volgende: een smerige sound, een stevige portie nostalgie, een pakkende stem en potige nummers. Kortom, alles wat Mystery Girls met Incontinopia te bieden heeft.
Het is alweer vijf jaar geleden dat Mystery Girls met Something In The Water een plaat uitbracht en eerlijk gezegd hadden wij niet verwacht om de groep nog terug te zien. Met zijn moment of fame bij In The Red Records maakte de groep via zijn stevige geluid weliswaar een heel sterke indruk, maar het combo leek ons net iets te eerlijk om het lang in de muziekwereld uit te houden. Onze vreugde was bijgevolg groot toen wij in het begin van het jaar in In The Red Records nieuwssectie zijn terugkeer opmerkten.
Dat zijn terugkeer erg welkom is in garageland, heeft uiteraard alles te maken met het feit dat Something In The Water unfinished business was: het plaatje bevatte een paar heel stevige en geloofwaardige nummers als "Circles In The Sand" en "Autumn Turns To Fall", maar in het geheel viel het eindresultaat toch wel een beetje tegen. De reden? Het beste materiaal volgde dezelfde krachtige, strakke lijn, waarnaast het restant wat verbleekte. Bovendien had het combo nog het foute idee om in het midden van het album zomaar eens even een live track te droppen. Als consistente plaat moest Something In The Water bijgevolg wel tegenvallen. Alles wat je als echte muziekliefhebber na een dergelijke gemiste kans wenste te zien, was een album waarop Mystery Girls dat soort fouten geen tweede keer maakte.
Et voilà, vandaag is de groep terug van weggeweest met Incontinopia, het plaatje dat duidelijk maakt dat het combo zijn les heeft geleerd. Dat het nu wel goed zit, blijkt meteen uit de rustig opbouwende opener "Oh! Apollo", waarmee de groep aantoont dat hij andere stijlen aankan. Uit zanger Casey Grajeks rauwe, van blues doordrongen stem en het overtuigende gitaarspel blijkt eveneens dat het nog steeds dezelfde beloftevolle groep betreft als vijf jaar geleden.
Dat een andere stijl leuk is, maar nog geen reden om volledig met het verleden te breken, heeft Mystery Girls gelukkig ook begrepen: met "I Took The Poison" grijpt de groep terug naar oude hoogtepunten als "Circles In The Sand" en "Autumn Turns To Fall", en dat op exact dezelfde manier als vijf jaar geleden: met een door merg en been snijdende mondharmonica, waarmee het ruwe stemgeluid lekker in botsing komt, en dat terwijl aanstekelijke riffs elkaar in een duizelingwekkend tempo opvolgen.
Het is de veelzijdigheid die de toon van Incontinopia bepaalt. Voor wie zich daarvan wil overtuigen, volstaat het om bijvoorbeeld eens naar "We’re So Illegal’ te luisteren: in het nummer klinkt Grajek alsof hij de zwaarste keelontsteking uit zijn leven heeft, en dat terwijl hij niet nalaat om zijn stem te laten snikken alsof hij Greg Cartwright van Reigning Sound himself is. En dan hebben wij het nog niet eens over de fantasierijke melodie met het volledig uit de pan swingende orgel gehad.
Daarmee komt de lawine van supergoede nummers niet tot een einde, want met "Quit Your Flying Around" en het profetische "We Are The Death Cult" volgen er nog meer opstoten van pure adrenaline, helemaal tot een hoogtepunt gebracht in "Cold Feet", dat als voorlaatste nummer met zijn psychedelische soundscapes op een finale van jewelste aanstuurt. "Cool It In Control" besluit Mystery Girls in één van zijn nummers, maar dat klinkt uiteraard als een totale paradox, want koud krijgen wij het in ieder geval niet van een plaat als Incontinopia. Integendeel, laat Mystery Girls nog zo’n plaat maken en de groep komt qua status automatisch in één rijtje met Black Lips, Reigning Sound en Jay Reatard terecht.
