4AD
Toen Neil Halstead, Rachel Goswell en Ian McCutcheon in 1994 vonden
dat ze het met die distortion wel even hadden gehad en ze de
begrijpelijke neiging vertoonden om meer hun akoestische gitaar in
de hand te nemen, betekende dit de dood van Slowdive én het einde
van een shoegaze-icoon. Hun nieuwe project kreeg de naam Mojave 3
en een eerste album, ‘Ask Me Tomorrow’, volgde in 1996. De
begrippen indiepop en sadcore werden op de groep geplakt en worden
ook vandaag nog met deze Britten geassocieerd. Mojave 3, dat zich
in de loop der jaren meer en meer liet inspireren door legendes als
Neil Young en Bob Dylan, heeft
er nooit voor teruggedeinsd country-elementen doorheen hun nummers
te weven en dat is niet anders op ‘Puzzles Like You’. Hun vijfde
album toont aspecten die we op de vorige platen niet tegenkwamen,
waardoor het woord ‘evolutie’ hier meer dan ooit op zijn plaats
staat. Sombere ballades hebben plaats geruimd voor voorzichtig en
eenvoudig vrolijke deuntjes en het gaspedaal wordt meer dan eens
stevig ingedrukt. Hoewel, stevig, het blijft wel indiepop
natuurlijk.
De toon wordt aangegeven door ‘Truck-Driving Man’, een nummer dat
aan een vrolijk tempo vooruitrolt als een kei van een helling en
ons weet te bekoren met synthesizereffecten die we bij een groep
als Grandaddy ook aantreffen.
Dezelfde vrolijkheid en gelijkaardige effecten vinden we bij ‘To
Hold Your Tiny Toes’, alleen wordt het ritme hier nog wat
opgetrokken en is hier van sadcore allang geen sprake meer. Dit is
pure rock, waarbij, net als in ‘Truck-Driving Man’, het repetitief
aanslaan van dezelfde noot op piano of elektrische gitaar een
gezwindheid meegeeft die aanvoelt als het doorkruisen van een weids
landschap op de fiets met wind in de rug.
We fietsen op hetzelfde tempo door met ‘Breaking the Ice’, de
vooruitgeschoven single, en een van de hoogtepunten van de plaat.
Zoals in heel wat nummers, heeft Halstead het over een vrouw en dan
nog vaak iemand die meer afstand wil, of hem zelfs volledig wil
verlaten, waarna de zanger haar met zijn woorden nog wil overtuigen
van zijn goede bedoelingen: “I know you want to get away. I know
nothing ever stays the same. Jenny, I’ve been thinking things over.
I know thinking never got me far“. In ‘Most Days’, het
melancholische hoogtepunt van dit album, waarin we de wondermooie
stem van bassiste Rachel Goswell af en toe mogen horen, is de dame
al vertrokken en wordt in de verleden tijd over haar gesproken.
Geen vrolijk gefiets meer, maar nostalgie en hartzeer ten top,
terwijl Halstead zich moed inspreekt dat het andere dagen wel beter
gaat. Goswell blijft op de achtergrond, maar vult de frontman
breekbaar mooi aan, waarbij een samenzang ontstaat zoals we die in
de mooiste nummers van Low kunnen horen.
Voor elke zich vooruitslepende song zijn er echter dubbel zo veel
up-temponummers. ‘Ghostship Waiting’ bijvoorbeeld, waarvan het
begin dermate veel wegheeft van dat van George Harrisons ‘Here
Comes the Sun’, dat een aanklacht wegens plagiaat niet ondenkbaar
is. En er is reden voor vrolijkheid, want guess what? Ze
komt (misschien wel) terug! “You’ll be back and I’ll be
waiting.” Wat een mens meemaken kan. Maar genoeg over haar,
want Halstead kijkt af en toe ook naar zichzelf en doet dat
voortreffelijk in ‘Just a Boy’, een nummer waar opnieuw plaats is
voor een streepje zon.
Een heel aantal songs passen in onze categorie ‘best goed, maar hé,
jullie kunnen beter’. ‘Puzzles Like You’ is er een van, maar ook
‘You’ve Said It Before’ en ‘Big Star Baby’. Hun middelmatigheid
zorgt ervoor dat deze nieuwe Mojave 3 niet in onze lijst van
topalbums terechtkomt, maar beletten niet dat we verheugd zijn met
deze release.
Op ‘Puzzles Like You’ maakt Mojave 3 dezelfde fout waarvoor het al
eerder is veroordeeld: het maakt te weinig gebruik van de
engelklanken van Rachel Goswell. Niet getreurd, want Neil Halstead
is een prima zanger en zet opnieuw een aantal pareltjes op zijn
conto. Dit album is dan ook een toonbeeld van het vakmanschap van
Mojave 3: een zachte zomerplaat met harde speldenprikken.
