Een kwarteeuw koppig je koers doorzetten: ofwel kom je er grandioos mee weg, ofwel krijgt de formule sleet en wordt ze belegen, extreem voorspelbaar of soms zelfs lachwekkend. Momenteel moeten de Melvins dat lot gelukkig nog niet ondergaan, maar Nude With Boots is toch een beetje een onheilspellend teken aan de wand.
Onderschat nooit de veerkracht van King Buzzo (né Buzz Osborne) en Dale Crover. Dat was de les die twee jaar geleden uit (A) Senile Animal getrokken moest worden: het was daarvoor immers goed zeven jaar geleden dat The Melvins met hun onaardse trilogie The Maggot/The Crybaby/The Bootlicker nog eens Mike Tyson-gewijs er een goede lap op gegeven hadden, ja, zelfs hier en daar een luisteraars oorlelletje eraf beten. Wat erop volgde, was consistent lauw: de riffs waren zoals altijd verdomd stevig, maar hun geworteldheid in de metal van de jaren zeventig deed hen bij gebrek aan goede ideëen stilletjesaan in een Kiss-tributegroep veranderen. Alles wat (A) Senile Animal niet was; de heren zetten er nog maar eens een bassist uit, maar kregen bij het vinden van een nieuw exemplaar er een extra drummer bij. Niet dat ze die nodig hadden, maar zo kwam er weer vuur in, schopten de heren weer tien nummers lang tegen elke kont die hen in de weg stond, en werd er gezweefd tussen carrièreoverzicht en schuimbekkend nieuwe dingen proberen.
Dat de heren van Big Business mochten blijven voor de nieuwe plaat, werd dan ook met een masochistisch glimlachje onthaald. Maar toen Nude With Boots eindelijk in de bus viel, en de plaat met uitbrekend angstzweet in de cd-lader geschoven werd, bleek dat niet echt nodig te zijn. U voelt het al aankomen: Nude With Boots is een teleurstelling, een standaard Melvins-plaatje dat in hun catalogus in het steeds groter wordende "gewoontjes"-vak geduwd mag worden. Versta dat niet verkeerd; slecht is het geenszins, maar nummers als "Suicide In Progress" of het titelnummer, zo pent Buzzo er zonder moeite wel tien per dag. Bovendien is het niet alleen voor de helft totaal ongeïnspireerde kopieerdrift, het is ook nog eens een naar Melvins-normen brave plaat die niet echt veel klachten voor buurtoverlast zal genereren. Dat laatste is toch wel een criterium voor een goeie metalplaat. En dan zijn er nog de krampachtige pogingen tot een soort ambientnoise in "Dies Iraea" en "It Tastes Better Than The Truth" die nog altijd niet willen werken. Verloren ruimte.
Is er over Nude With Boots dan wel iets positief te melden? Jazeker: het biedt dankzij de immer schuimbekkende Buzzo bij momenten nog altijd een rifforgie van jewelste, en dat blijft toch voornamelijk de reden waarom deze groep nog zo’n aantrekkingskracht heeft. "The Smiling Cobra" is bijvoorbeeld een stuk in het rond slaand venijn dat samen met de epische sludgemoker "Dog Island" menige kaken uit de kom rukt. Voor het openingsduo "The Smiling Machine" en "Billy Fish" zouden respectievelijk Led Zeppelin en Kiss geheid ledematen veil hebben, en "The Savage Hippy" heeft naast een hilarische titel ook nog eens de schreeuwlelijke riffs en oorlogdrums die op de plaat teveel ontbreken.
The Melvins afschrijven? Nooit! Nude With Boots ergens in het platenrek wegduwen om stof te vergaren? Moge Charlton Heston verrijzen om ons in onze krent te komen schieten! Maar als we nog eens een boomstronk in onze Eustachiusbuis willen rammen, grijpen we wel terug naar vroeger materiaal. "Het is een plaat die zelfs onze vrouwen goedvinden", weet de groep te vertellen. Waar is die zalige tijd dat omaatjes na een Melvins-plaat nog een bypassoperatie nodig hadden?
