Mark Lanegan & Duke Garwood :: Black Pudding

82802889

Met zoveel bombarie als Blues Funeral begin vorig jaar op de wereld werd losgelaten, zo geruisloos wordt nu Black Pudding gelost, zo lijkt het wel. Mark Lanegan gaat op die plaat nog maar eens een nieuwe samenwerking aan, met Duke Garwood ditmaal. Het akoestische pad dat beide heren bewandelen, leidt naar diepdroeve, donkere oorden.

Niets nieuws onder de zon in het Lanegan-universum, lijkt het op het eerste gezicht. De veteraan zet zich, tussen het geweld van de Mark Lanegan Band door, opnieuw aan een akoestische plaat, zoals hij ze in de beginjaren van zijn solocarrière schijnbaar uit de losse pols tevoorschijn toverde. Lanegan is echter ouder geworden en het gewicht van de jaren lijkt door te wegen, wat Black Pudding zowaar ten goede komt.

Op dat vlak zet het instrumentale openingsnummer, en tevens titeltrack, de toon. Duke Garwood profileert zich als een niet-onverdienstelijke gitarist die flamenco ontdoet van zijn toeristische bijklank en er mee richting donkerte van de goot trekt, waar Lanegan hem geduldig opwacht. Zo lijkt het althans, afgaand op “Pentecostal”, het eerste nummer waarop beide artiesten samen te horen zijn.

Garwood, die vier soloplaten op zijn conto heeft en op twee langspelers van Archie Bronson Outfit te horen is, stelt zich gedienstig op en zoekt op Black Pudding naar manieren om Lanegans stem het best te ondersteunen, een rol waarin iedereen die met Lanegan samenwerkt bijna automatisch belandt, al was het maar omdat het publiek nu eenmaal de neiging heeft de samenwerkingen eerder als Lanegan-platen te zien.

Wat er ook van zij, het dompelt “War Memorial” in dezelfde kille atmosfeer als het ondertussen alweer vijftien jaar oude Scraps At Midnight. Met een zachte drumcomputer als hartslag krijgt “Mescalito” een behoorlijk macaber karakter, net zoals “Death Ride”, dat zich langzaam voortsleept, als een dreigende schaduw. Als de laatste noten van slottrack “Manchester Special”, dat het album instrumentaal uitgeleide doet, weggestorven zijn, laat Black Pudding niets anders na dan beklemming en een gevoel van onbehagen, zoals Lanegan dat in de jaren negentig zo vaak opriep.

Wanneer Isobel Campbell niet in de buurt is om met haar stem subtiel tegengas te geven voor de donkere brom van Lanegan, of de zanger zich niet laat omringen door een hard rockend gezelschap als begeleiding, valt pas op hoe compleet somber het werk van Lanegan is, een ooit vaststaand feit dat de laatste jaren een beetje op de achtergrond beland was. Met behulp van Duke Garwood is die sombere, akoestische Lanegan terug in volle glorie.

Beide heren hebben voorlopig geen gezamenlijke toerplannen. Duke Garwood staat echter op 10 mei in het Koninklijk Circus als voorprogramma van Seasick Steve. Mark Lanegan Band staat op 19 juli op Dour.

Release:
2013
http://www.marklanegan.com
http://www.dukegarwood.co.uk
V2
Heavenly / Coop

verwant

aanraders

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

The Slow Show :: Subtle Love

Eigenlijk had The Slow Shows daags na verschijnen van...

Goes & Goes :: Nie Gezeverd

Bestaat er zoiets als blues uit Vlaamse klei getrokken?...

Public Service Broadcasting :: This New Noise

Geef J. Willgoose, Esq. een oubollig onderwerp en hij...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in