Ik ben er echt van overtuigd dat de spraakgestoorde wereldleider
het Opperwezen dankbaar is dat op een dag ene Brian Warner zich
opsloot met de schminkdoos en de verkleedkoffer van zijn oma, om
vervolgens zijn brave medeburgers de stuipen op het lijf te jagen
met zijn “shockerende” imago, “expliciete” teksten en “harde”
muziek. En ook al had Dubyah het niet meteen over hem toen hij de
gevleugelde woorden “This is a man who can’t stand what we stand
for” in de mond nam, wanneer we de eerste analyses van het
stemgedrag van de Amerikanen bekijke,n mogen we gerust stellen dat
het bestaan van artiesten als Manson de Republikeinen en ander
neocons (ongewild dan) nog steeds een dienst bewijst.
Ooit was niet ene Osama Bin Laden de duivel in baarlijke persoon,
maar wel Marilyn Manson. Enkele jaren vóór Bin Laden enkele
geloofsgenoten beval een vliegtuig te kapen om tegen de WTC-torens
te vliegen, zorgde Brian Warner ervoor dat zíjn geheime
boodschappen via compact discs en andere geluidsdragers tot bij
zijn volgelingen geraakten. Denk maar aan de schietpartijen die
enkele Amerikaanse high schools teisterden: allemaal het werk van
Manson! Monica Lewinsky: een adepte van Manson! De mysterieuze Coca
Cola-vergiftiging van 1999: Manson! De reus van de Bende van
Nijvel: Twiggy Ramirez, toenmalig bassist van… Marilyn Manson!
Gelukkig voor Manson (een man die – op Clinton na misschien – al
meer boeken heeft gelezen dan alle 20ste eeuwse Witte-Huisbewoners
samen) is er nog een deel van de wereld dat er wel in slaagt alles
vanuit het juiste perspectief te bekijken en hem te beoordelen als
‘”a f***ing work of art“. En terwijl preuts Amerika meteen
de kerk induikt wanneer er een nieuwe plaat verschijnt, hollen wij
nog steeds naar de dichtstbijzijnde platenwinkel. Dat is het grote
verschil tussen het “nieuwe Amerika” en het “oude Europa”.
Speciaal voor de kerstdagen heeft onze favoriete antichrist
superstar een achttien nummers tellende verzamelaar op de markt
gegooid, met een overzicht van tien jaar industrial, metal, shock-,
glam- hard- en art-rock. En zoals het een echte verzamelaar
betaamt, ontbreken er ook op ‘Lest We Forget – The Best Of’ enkele
klappers uit ’s mans oeuvre. Wie op zoek wil gaan naar ‘Cake
Sodomy’, ‘Man That You Fear’, ‘Fundamentally Loathsome’, ‘Dope Hat’
of ‘Coma White’ moeten we teleurstellen: ze staan er dus niét op.
Daarom had er misschien beter ‘The Greatest Hits’ op de hoes
gestaan, want dat is toch wel de vlag die de lading dekt. Het is
dan ook eerder de muziekliefhebber die Manson net niet goed genoeg
vindt om al zijn platen in huis te halen, die zijn voordeel doet
met deze plaat. ‘The Dope Show’, ‘This Is The New Shit’,
‘Disposable Teens’, ‘The Beautiful People’, ‘Rock Is Dead’ en nog
veel meer staat er op, net als de fameuze covers van ‘Sweet Dreams’
van Eurythmics en ‘Tainted Love’ van Soft Cell. En ja, ook op deze
verzamel-cd staat een nieuwe single, ‘Personal Jesus’, een cover
van een Depeche Mode-hit die niet bijster veel afwijkt van het
origineel, maar gauw voor u werd gemansoniseerd.
Leuke plaat, met andere woorden, voor wie nog niks van Manson in
huis haalde. Wij kijken echter reikhalzend uit naar nieuw materiaal
van onze geschminkte vriend.
